Æskan - 30.08.1902, Síða 2

86
ÆSKAN.
þvöglulegt. Eigi þeir að læra eitthvað, láta
þeir það dragast, imz það er orðið um sein-
an, eða þeir læra eitthvei t hrafl, sem þeir
hafa sárlítið gagn af. I\að eru meira að
segja til ýmsir drengir, sem nenna ekki að
ieika sér, og seu þeir í skóla, þá standa
þeir upp í krókum og kimum í frímínút-
unum milli kenslustundanna með hendurn-
ar í vösunum og glápa út í loftið, og sé
kallað tii þeirra, heyra þeir ekki fyr en bú-
ið er að kalla maigsinnis á þá.
Þá er muiiur á þvi að vera viljugur
órabelgur, iðandi, spiiklandi og sífelt áferð
og flugi. Órabelgir geta að sönnu orðið
nokkuð þreytandi, ef þeir ætla sér aldrei
hóf og stilla sig ekki, hvar sem þeir eru
staddir. En fleslum þykir þó vænna um
viljugan órabelg en latan meinleysingja.
Og svo er það Iika aðgætandi, að báðir eiga
að verða fullorðnir menn á sínurn tima. En
þá hverfa ærslin vanalega, en dugnaðurinn
vevður eftir, en það er svo undur hætt við,
að lati dremgurinn haldi leti sinni áfram
fram eftir æfinni. Og hvernig fer þá fyrir
honum, þegar bæði pabbi og mamma eru
dáin, og hann er einn orðinn eftir, og á
að fara að hafa ofati af fyrir sór?
Sumarmorg-un
í Asbyrgi.
Alfaðir rennir frá austurbrún
auga um hauðir og græði.
Glitrar í hlíðinni geislarún,
glófaxið steypist um haga og tún.
Signa sig grundir við fja.Il og flæði—
faðmast í skrúðgrænu klæði.
Þýtur í smávængjum grein af grein,
grösin við morguninn tala;
morar af lifi hver moldarrein,
maðkurinn iðar við grátandi stein.
Héraðið roðnar og rís af dvala.
ftýkur við hóla og bala.
Ideiðanes skaga á hendnr tvær,
háfjöll í suðritiu rísa.
Norðrið er opið; þar Ægir hlær,
auðugur, djúpur, og sandana slær.
Gráblikur yzt fyrir landi lýsa,
líkast sem bjarmi á ísa.
Norðan að Slóttunnar stálblá strönd
starir úr logrtboða róti.
Fóstra, hún róttir þar hægri hönd
hraðskeytt og fengsæl i útstrauma rönd_.
Lætur við eyra sern lífæð þjóti.
Leikur þar „Jökla“ i grjóti.
Fangamark árinnar band við band,
blikar, í sveitina graíið.
Starengi blakta við blakkan sand,
bæina hyllir í óskanna land.
Flaumar og sund—alt er sumri vafið,.
syngur, og leiðist í hafið.
Ásbyrgi, prýðin vors prúða lands,
perlan við stiaumanna festi,
frjótt eins og óðal liins fyrsta manns,.
fléttar hér blómin í hamranna krans..
Standbjörgin kveðjunni kasta á gesti
kringd eius og járn undan hesti.
Sögn er, að eitt sinn um úthöf reið
Óðinn og stefndi inn fjörðinn.
Reiðskjótinn, Sleipnir, á röðulleið
rendi til stökks yfir hólmann, á skeið,.