Æskan - 01.11.1905, Blaðsíða 2

10
ÆSKAN.
meir. Hann fleytti sjer fram með ýmsu
móti, ýmsum strákapörum og sökk dýpra
og dýpra. Hann fór að drekka og svalla
og var loksins tekinn fastur og dæmdur
sem hættulegur innbrotsþjófur í margra
ára fangelsi. Úr úr leiðindum fórhann
lesa í biblíunni, og brátt opnuðust á
bonum augun, og hið fyrra syndalíf
hans lá þungt á samvizku hans.
Þegar liann kom út úr fangelsinu,
hafðl hann fengið viðbjóð á löstunum,
og leitaðist við að forðast freistingarnar.
Hann hitti fyrir sér trúað fólk, sem
rjetti honum fúslega hjálparliönd, og
undursamleg breyling varð á hugarfari
hans. Hann átti þá í mikilli harattu við
sjálfan sig, þangað til hann snéri sér
algjörlega til guðs, og upp frá því hafði
hann enga liærri ósk, en þá að þjóna
lionum, sem hafði endurleyst hann með
blóði sínu. Og guð, sem liafði hriflð
liann út úr syndum og löstum, gaf hon-
um vísdóm og kraft til þess að lifa hei-
lögu og dygðugu lífl. í trausti til guðs
byrjaði hann kristilega starfsemi í ill-
ræmdustu götum bæjarins. Hann leit-
aði uppi glæpamenn og sneri mörgum
þeirra á rjetta leið. Hann tók að sér
spilta unglinga, og var þeim eins og
faðir og bróðir, svo þeir komust í tölu
heiðvirðra manna. Mcð orðum og eftir-
dæmi, og tímanlegri og andlegri lijálp,
varð hapn bjargvættur óteljandi manna.
Starfsemin óx ár frá ári, og fylti alla
New-York með undrun. Hann starfaði
í lifandi trú, sem ávalt sýnir sinn sig-
ursæla kraft. Hann varð heiðraður og
vjrtur af öllum góðum mönnum, og það
var almenn sorg og hluttekning við
dauða hans.
Þess vegna fylgdi svo ótölulegur skari
hinum fyrverandi glæpamanni til graf-
ar. Á honum rættust svo ljóslega þessi
orð: »Því liver, sem er í Kristi, hann
er orðinn ný skepna«.
Öld eftir öld hefur trúin framleitt sig-
urhetjur. Jerry Mc. Auley, var sigurlietja
í orðsins fylstu merkingu, ogþessvegna
gat hann á dauðastundu sinni sagt:
»Það er alt orðið gotte.
•|^ií 'wsrður þaim lil goð^,,
clska guð.
(Framh).
»Bíðið ekki eftir mér en farið í kirkju,
ég hitti ykkur þar«, sagði hann og hljóp
af stað með högglana sína. Þótt leið-
irnar væru langar, notaði hann þess bet-
ur fæturna og komst á ákveðnum tíma
þangað, sem þeir áttu að mætast, og
beið eftir vini sínum. Þetta var á af-
viknum stað, utan bæjar rétt lijá kirkju-
garðinum og þar var engin mannaferð.
Hann beið mínútu eftir mínútu; klukk-
urnar inn í bænum fóru að hringja jólin
inn; eftir háll' tíma átti guðsþjónustan
byrja, og ekki kom Knútur. Leiður
í slcapi ætlaði Frits að fara, en þá sá
hann Knút koma lilaupandi yfir snjó-
inn. »Hér kcm ég með liana og þar á
ofan hlaðna«, kallaði hann hróðugur;