Æskan - 01.11.1905, Blaðsíða 4

12
ÆSKAN.
morgun snemma að líta á sjúklinginn.
Þangað til skyldi hafa kalda bakstra.
Auðvitað, það var jólanótt, og hver hafði
nóg að hugsa um sjálfan sig, og hún
var að eins fátæk ekkja. Nágrannakon-
an sagði nú fáein huggandi orð og fór
yíir til barna sinna og ekkjan sat nú
ein lijá drengnum sínum; liönd lians var
nú orðin stokkbólgin, að ekki voru til-
tök að klæða hann úr jakkanum; hann
æpti af sársauka hvað lítið sem við kom.
Það eina sem hann sífelt l)að um var
vatn — og aftur vatn. —
Hvað kom nú? Hlaupið var niður
tröppurnar, dyrunum var hrundið upp
og Pálína kom inn og Marja rétt á eftir.
»Hæ, liæ, jólatré, jólatré!« hrópuðu
þær. Gleði þeirra skar móðurina í lijart-
að. Án þess vel að vita, livað hún gerði,
þreif liún jólatréð af borðinu, greip öx-
ina, hjó tréð í smábúta og lagði þá í
fangið á stúlkunum, er stóðu sem agn-
dofa:
»Berið þið þelta út í brenniskotið«,
sagði hún, »við þurfum ekki að halda
á jólatré; það verða engin jól fyrir okk-
ur að sinni. Sjáið, þarna liggur Frits,
ef til vill deyr hann í nótt, eðu þá hann
verður aumingi alla æfi,«
Þessi umskifti frá gleði til sorgar komu
of skyndilega fyrir Pálínu litlu. Grát-
andi slepti hún liinum grænu greinum
og fleygði sér flatri á gólfið við rúm
bróður sins, meðan Marja kyrlát og þög-
ul safnaði öllu saman og lagði það til
hliðar, og settist rólega niður á skamm-
el móður sinnar,
»Mamma, segðu mér, hvernig þetta
atvikaðist!«
Eltkjan sagði frá því sem hún sjálf
vissi og hugsaði, og lienni létti mjög, að
liún ekki lengur var ein.
»Eg gat ekki skilið, hvers vcgna Frits
ekki var í kirkju«, sagði Marja »hér, er
bókin og ritningarstaðurinn, sem lcenslu-
konan bað mig að skila lil hans«. Hún
lagði það á rúmið; en veslings dreng-
urinn tók eklci eftir neinu: »Vatn, vatn!«
stundi hann. Og meðan þær þrjár sátu
hljóðar og grátandi við rúmið, fóru jóla-
klukkurnar að liringja og þannig að
l)oða hina miklu gleði.
Hjá Eilersen voru allir að hugsa um
jólagjafirnar. Það var húið að kveikja
á gasljósakrónunum. Ljósin á jólatrénu
ljómuðu á hinum marglitu glerkúlum,
og á borðinu rétt hjá lá feykn af ynd-
islegum jólagjöfum. Allir voru glaðir.
Knútur einn stóð hljóður og kærði sig
ekki um gjafirnar, það var naumast að
hann þakkaði sínum góðu foreldrum
fyrir, sem þó höfðu fundið upp á svo
mörgu til að gleðja hann.
»Nú, Knútur, þú ert súr á svipinn
eins og ediksbruggari«, sagði eldri bróð-
ir lians, hlæjandi. »Hefir jólasveinninn
ekki fært þér það, sem þú vildir?«
»Segðu, livað þú vilt«, sagði faðir hans
við hann. »Það er ef til vill eitthvað,
sem mætti breyta enn þá«. — En Knút-
ur hristi höfuðið og fullyrti, að hann
væri ánægður með það alt saman.
»Hann er víst ekki vel frískur«, sagði
Hildigerður systir hans. »Sjáið, hvað
hann er fölur!«