Æskan - 01.11.1905, Blaðsíða 6

14
ÆSKAN.
»Lifir drengurinn enn þá?« spurði hann.
Hún svaraði lágt: »Enn sem komið er«.
»Guði sé lof!«
»Það er dálítið að þakka guði fyrir«,
svaraði hún og var henni þungt í skapi.
»Vinstri höndin er öll tætt í sundur, og
læknirinn segir, að það verði að taka
hana af og hálfan handlegginn þar á
ofan. Svo getur hann farið út að betla!
Og vitið þér, hver er sök í þessu slysi?«
Hinn ríki verksmiðjueigandi beygði
höfuðið. Hann stóð eins og dæmdur
l'rammi fyrir hinni fátæku ekkju.
»Fyrirgelið syni mínum, og fyrirgeíið
mér, að ég hefi geíið honum vopn í
hendur, sem hann ekki kunni með að
fara«, sagði hann hægt.
En niadama Pálsen sneri við lionum
bakinu f reiði sinni. »Að fyrirgefa, þegar
barnið mitt verður aumingi!«
Hann gekk að rúminu og horfði
hrærður á aumingja drenginn. Svo sneri
hann sér með þungu andvarpi lil móð-
urinnar:
»Á morgun, svo snemma sem unt er,
sendi ég húslækninn minn hingað. —
Það er auðvitað, að ég sé um alt, er
lýtur að legu og framtíð sonar yðar. —
Takið þér fyrst um sinn móti þessu«.
Með þessmn orðum hristi hann inni-
haldið úr peningapung sínum út á horðið.
Madama Pálsen ætlaði að segja nei, en
hann var þegar farinn. Hún ýtli með
viðbjóði peningunum frá sér. ímyndaði
ríki maðurinn sér, að hann gæti keypt
son- sinn sýknan fyrir nokkrar krónur?
Nei, og aftur nei, sektina skyldi hann
bera til dauðadags.
Þegar hún nú þannig stóð við horðið
í þessum beizku hugsunum, varð henni
litið í litlu bókina og litla »ritningar-
orðið«, sem systurnar höfðu komið með
handa Frits frá jólaguðsþjónustunni.
»Alt verður þeim til góðs, sem elska
guð« stóð þar, en hjarta hennar var
enn þá of uppæst til þess að vera mót-
tækilegt fyrir þessi huggunarríku orð.
Henni lanst það jafnvel vera sem liáð.
Það var vísl, að hún var guðlirædd
kona; liún gekk iðulega í kirkju og
hvatti börn sín til þess líka; liún hafði
einnig í margri neyð reynt guðs undnr-
sanilegu hjálp, en — alt? einnig dauði
manns hennar? einnig það, sem svo
óvænt liafði komið fyrir í dag? Það
var of þungbær-t fyrir hana til þess að
liún gæti trúað því og frá djúpi sálar
hennar stigu upp mótmæli gegn því.
»Vatn, vatn«, stundi Frits.
Hún rélli honum það, og meðan hann
lá þar og velti sér á ýmsar hliðar, sat
hún tíma eftir tíma í þungum, órólegum
hugsunum við rúm hans, þar til er hinn
fyrsti dagbjarmi gægðist inn um glugg-
ann til hennar.
Prófessor Petersen, húslæknir Eilersens,
kom og lcvaðst á sama máli sem em-
bættisbróðir sinn. Vinstri hönd hans
var algerlega sundurtætt. Það lá ekkert
fyrir nema að taka höndina af sem allra
fyrst, og Lil þess varð að flytja Frits svo
lljótt sem hægt var á sjúkrahúsið. Frits
og systur hans voru mjög angurvær út
af þessu, og madama Pálsen sótti það
mjög fast, að la leyíi til að hjúkra barn-
inu ein, En gegn hinni rólegu og ótví-