Æskan - 01.11.1905, Blaðsíða 3

ÆSKAN.
11
»það var reyndar erfitt að komast út;
líttu nú á!«
Meðan Frits stóð og horfði með
aðdáun á byssuna, handlék Knútur liana
með ánægju mikilli. Alt í einu kom
hvellur, hlár logi kom, og Frits rak upp
liljóð mikið og hné niður. —
»Hvað gengur þó að þér?« spurði
Knútur. »Stattu á fætur, það er vist
ekki svo slæmt.
En þegar hann sá félaga sinn liggja
náfölan og blóðið laga úr hinni sund-
urtætlu hönd hans, varð hann frá sér
af ótta og kastaði byssunni frá sér og
liljóp sem fætur toguðu til bæjarins.
»Knútur, Knútur«, hrópaði Frits og
reyndi til þess að rísa upp, en sársauk-
inn og blóðmissirinn var of mikill, liann
hné meðvilundarlaus ofan í snjóinn, sem
varð rauður af blóðrenslinu. —
Heima var madama Pálsen í óða önn
að undirbúa liátíða haldið, meðan börn-
in voru fjærri. Öll stofan var hrein og
laguð og jólatréð, sem nágranni Iiennar
hafði geymt, stóð fest niður í skammel.
Borðið stóð í miðri stofunni, og var á
því rauðrentur dúkur, sem að eins við
hálíðlegustu tækifæri var tekinn upp úr
kommóðunni. Hún var einmitt að binda
fyrstu eplin á tréð, þegar liún heyrði
mannamál og fótatak á götunni. Það
nálgaðist og kom niður stigann og svo
var harið að dyrum. Annaðhvort af
hræðslu eða óljósum grun, fór hrollur
í gegnum hana, svo hún titraði eins og
hrísla. Hún lauk upp, en liröklc aftur
með hræðsluópi. Þarna komuþeirmeð
hánn ijtla Fritz, yndið og ánægjuna
hennar, fölan, stirðan og blóðstorkinn.
Þegar verkamenn verksmiðjunnar, sem
þeklu liann, voru á leiðinni heim, liöfðu
þeir fundið liann og nú komu þeir með
hann. Þaö var þó heppni að þeir fundu
hann svo fljótt, því annars hefði frostið
orðið honum að bana. Móðir lians liélt
fyrst að hann væri liðið lík, en þegar
hann við vein hennar lauk augunum
upp og stundi, náði hún aftur sinni
vana ró og aðgæzlu.
Iiún lagaði i rúminu, sem mennirnir
lögðu liann í, sótti vatn og handklæði
til að þvo sárið og lagði kalda vatns-
bakstra um hann. Hún bað nágranna-
ltonu sína að hlaupa eftir lækni svo
íljótt sem yrði. Það var enginn tími
að spyrja nánar eftir atvikum. Fyrst
þegar mennirnir voru farnir, mintist hún
þess að þeir liefðu verið að tala um
byssu, sem þeir hefðu fundið rétt hjá,
og sem Knútur Eilersen ætti. — Ilenni
hafði aldrei verið um vináttu drengj-
anna, en aldrei hafði hún ímyndað sér
að það mnndi enda þannig. Hún gekk
út að líta eflir lækninum. Yfir hjá Ei-
lersen var verið að kveikja fystu ljósin
á jólatrénu. Henni var ógnarlega þungt
niðri fyrir. Hann, sem var orsök í þessu
slysi, var nú ugglaust að skemta sér
þarna fyrir handan í hinum uppljómuðu
sölum og leika sér að alls konar ónýtu
leikfangi, meðan hún varð að sitja ein-
mana yfir veslings barninu sínu án lækn-
is, án hjálpar og án þess nokkur lilynti
að henni. — Nágrannakonan kom aftur.
Annar læknirinn hafði ekki verið heima,
en hinn hafði sagst skyldu koma á