Æskan - 01.11.1905, Blaðsíða 7

ÆSKAN.
15
ræðu neitun læknisins dugði engin rök-
semdarfærsla; hið eina, sem liún ávann,
var að fá leyíi til að fylgja syní sínum
á sjúkrahúsið.
Stundu síðar stóð sjúkravagninn fyrir
utan dyrnar, og Frits var lagður í sjúkra-
körfuna með mestu varúð. Systur hans
kvöddu hann grátandi. og nú var Frits
ekið eftir hliðargötunum tii sjúkrahúss-
ins, á meðan kirkjuldukkurnar hoðuðu
mönnum jólafögnuðinn. Hið fyrsta sem
drengurinn sá, þegar hann kom inn,
var jólatréð, sem stóð í miðjum salnum.
»Sko, mamma«, sagði hann, og reyndi
af veikum mætti að brosa, »nú hefi eg
samt fengið jólaré«. Á eg að gefa þér
eitthvað af trénu?« spurði Fríða, hjúkr-
unarkonan, vingjarnlega. Hún leitaði á
milli greinanna og rétti honum svo eina
af lituðu jólastjörnunum, og á hana var
prentuð ritningargrein.
»Getur þú lesið rítningargreinina?«
spurði liún,
»Ójá, það get ég A7el«, sagði hann, og
til að sannfæra hana um dugnað sinn,
las hann hátt og greinilega orðin: »AIt
verður þeim til góðs er elska guð«.
(Niðurl.).
Ungar konur.
Frægur kennimaður enskur sagði
einu sinni í ræðu:
»Ef einhver stúlka er fagureyg og kvik
og kát, kann að staga sokka, bæta föt
og sauma kjólinn sinn, hirða potta og
pönnur, gefa svínunum, mjólka kýrnar,
og tekur duglega ofan í við óspektar-
hnokkana, bræður sína, en hegðar sér
þó ATel á mannamótum — þá er það
stúlka, sem hver hygginn og lieiðarleg-
ur niaður hlýtur að tclja sig sælan að
fá fyrir konu. En tilgerðarlegu og iðju-
lausu stúlkurnar, ástleitnu, sem eru
fölvar, eins og þær Aræru tæringarveikar,
sólgnar í skáldsögulestur og skrautgjarn-
ar, eru ekki hæfari lil hjúskapar en ný-
liðruð unghæna er til að talca að sér að
annast tuttugu hænuunga. .Og þó eru
slíkar stúlkur alt of alt algeng sjón. Hið
sanna er, að þér þurfið, stúlkur góðar,
að rækja betur eldhússtörfin, en gefa
yður minna við heimsóknaslúðrinu, þér
þurfið að leggja meiri stund á likams-
iþróttir, en liggja minna á leguhekkjun-
um, þér ættuð að fást meira við matar-
tilhúning, en minna við það að glamra
á píanóið. Þér þurfið að horða meira,
en lesa minna af skáldsögum. Andið
að j7ður frelsisins lireina, hressandi lofti,
verið hlátt áfram, náttúrlegar og starf-
samar«. (,,Væbnereu“).
Ummæli um vinviðinn.
Einu sinni fyrir mörgum þúsundum
ára síðan gekk dýrlingur einn á sól-
heitum sumardegi út á alfaraveginn.
Þegar hann var orðinn þreyttur, setti
hann sig niður á stein til að hvíla sig.
Hann kom þá auga á litla, fagra plöntu
við fætur sér. Honurn leizt svo Arel á
liana, að hann ásetti sér að taka liana
upp með róLum, hafa liana h<?jm með