Æskan - 01.11.1905, Blaðsíða 5

ÆSKAN.
13
Nú tók móðir lians líka eftir þessu
og lagði fyrir hann ýmsar spurningar,
en drengurinn, sem nú var alt annað
en fölur, fullyrti að ekkert gengi að sér.
»Látum hann l)ara vera«, sagði Elsa.
»Eg hefi enga löngun til að eyðileggja
þetta inndæla kvöld, þótt hann sé í illu
skapi.«
Allir fóru nú að skemta sér. For-
eldrarnir einir tóku eflir drenguum og
þegar þau sáu, að liann varla snerti á
matnum, þá sagði móðir hans honum
að fara að hátta. Hann fór án þess að
hafa eitt orði á móti. Honum fanst
það léttir að komast burt frá liinum
glöðu.
En þegar liann iá einn þarna uppi í
hinu hálfdimma svefnlierhergi, varð end-
urminningin um það, er skeð liafði um
daginn svo ljóslifandi og hann sá ótal
liræðilegar ofsjónir. Nú l'yrst datt lion-
um í hug, að hann liefði hlaupið á burt,
án þess að útvega hjálp. All af sá hann
vin sinn fyrir augum sér bleikan og
blóðugan; alt af fanst lionum hann heyra
angistaróp vinar síns. Ef nú enginn
findi hann; ef liann lægi í snjónum í
marga tíma, ef til vill alla nóttina? Hvað
mundi þá verða um hann? Ætli hann
mundi ekki deyja? Það væri tvöfalt
morð; en livað átti lil hragðs að laka?
Átti hann að segja föður sínum frá
þessu? Hann liafði ekki liug i sér lil
þess. Hann gat heldur ekki sjálfur kom-
ist út og inn, án þess að tekið yrði el't-
ir því. Friðlaus sneri hann sér fram
og aftur í rúrninu. Loksins kveikti liann
ljós, til þess að reyna að fæla buvtu
allar þessar óttalegu myndir, sem komu
fram úr hverjum królt.
Eilersen varð gengið inn í herbergi
silt. Hann kom brátt aftur.
»Veit nokkur um byssuna hans Knúts?«
sagði hann. »Hún lá á skrifhorðinu
mínu og ég hafði harðlega hannað hon-
um að snerta á henni, nema ég væri
við. Nú er hún horfin«.
»Hann hefir ef til vill lagt liana til
hliðar, eða týnt henni og er nú hrædd-
ur við að játa það«, sagði Hildigerður.
»það er bezt ég spyrji sjálfan hann
um það«, sagði faðir hans. Hann fór
upp í svefnherbcrgið og hitti Knút, sem
var svo órólegur, að föður hans fór að
gruna margt, nokkrar alvarlcgar spurn-
ingar nægðu lil þess að komast að því
rétta«.
»Og það segir þú fyrst nú«, sagði
Eilersen, frá sér numinn af ótta, »nú
eftir 4 eða 5 tíma, og ef til vill er of
seint að hjálpa. Guð líkni þér og geíi
að drcngurinn sé enn þá lifandi og
honum verði bjargað«.
Ilann llýtli sér að fara, tók liúfusína
og fór út, án þess nokkur vissi af.
Ekkjan sat ein uppi, eftir að litlu
slúlkurnar voru liáttaðar og höfðu grátið
sig í svefn. Henni varð bylt við, er
barið var á dyrnar svo seint. Hver
skyldi það vera? Læknir? Hann gæti
þó vist ekki gefið henni betri liuggun
en hinn læknirinn, sem hafði komið fyrir
nokkurri stund. Hún laulc upp. Hún
kom engu orði upp, er hún sá, að það
var faðir Knúts. Hann leit íljótt og
kvíðafuUur yfir stofuna,