Æskan - 24.12.1905, Qupperneq 11

JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR.
27
kinnarnar hans. Aðrirgáfu honum fimm
aura — en bakarakonan gaf honumvið
og við köku. Pettaþótti Jóni litla vænt
um, því ekki er hægt að neita því, að
honum þótti góðar kökur. En alla pen-
ingana, sem hann fékk, lét hann mömmu
sína fá og hún setti þá niður í spari-
byssuna hans. »Þú fær þá alla aftur,
Jón litli, þegar þú ert orðinn stór«, sagði
hún. Jón var ekki sérlega upp með sér
af þeirri von, það var svo hræðilega
langt þangað til. — Það var nú öðru-
vísi völlurinn á honum, þegar sýslu-
mannsfrúin gaf honum einu sinni heilan
fiinmtieyring og sagði: Pú getur keypt
þéreitthvað fyrir þctta, auminginn minn!«
Jón var þá <S ára gamall.
Aldrei hafði Jóni dottið i hug, að
kaupa mætti fyrir þá peninga, sem gefn-
ir væru. Hann hafði ávalt geiið móður
sinni þá, og aldrei dotlið annað i hug.
I’að var svo sem sjálfsagt. — Nú þar á
móti stóð hann fyrir framan bakarabúð
og horfði inn um gluggana. Hann hafði
höndurnar í huxnavösunum og' var auð-
séð á honum, að hann hafði ærið að
hngsa. »Ivauptu þér eitthvað!« hljóm-
aði í eyrum hans. »Ein piparkaka og
cin sætabrauðskaka, það verða 10 aur-
ar! Sukkulaði fvrir 10 aura!« Það
kom vatn í munninn á Jóni. »Svo fær
mamma 30 aura«. Jú, Jón lilli kunni
að reikna út. Frúin hafði sagt: »Kauptu
þér eilthvað fyrir þetta!« Hann iekk
hjartslátt, er hann gekk inn í búðina.
I’að var ekki laust við að hann skamm-
aðist sin. Fyrir hverjum þurfti hann
þess eiginlega? Enginn þekti hann i
þessari búð. Það var samt skrítið:
Atgreiðslustúlkan virðir hann vandlega
fyrir sér og segir: »Nú, nú, alt af þurf-
ið þið að bruðla út peningum fyrir sæl-
gæti!« — Alt af! — skárra var það nú,
eins og hann nokkru sinni hefði bruðl-
að út peningum áður. Hann svaraði
engu, en nuggaði hægra fótinn meðvinstra
fætinum og leit upp stórum augum; en
það var ekki mikið af sólskini í þeim
að sinni.
Þegar hann hafði fengið kramarhús-
ið sitt, hljóp hann út úr búðinni blóð-
rauður i framan, og þaut niður eftir
götunni.
»Hefirðu stolið nokkru?« kallaði stór
stráksláni á eftir honum.
Stolið! — Sveiattan!
Þegar Jón var kominn út fyrir bæinn
leitaði hann sér að afviknum stað og
fann hann við háan garð einn þar í
króknum. Jú, gotl var að því bragðið.
Þetta var hreint og beint hátíða matur!
En ekki var það nú lengi á leiðinni.
Jón þurkaði sér á treyjuerminni um
munninn. En svo var líka ánægjan bú-
in! Það er þó leiðinlegt að hafa ekki
nerna 30 aura handa mömmu, liugsaði
hann.
Hægt og ömurlega heldur hann á-
fram. Alt í einu heyrði hann aumk-
unarlegan grát. Hvaðernú? Jónkem-
ur auga á 2 börn sem hnipra sig sam-
an í skjóli við garðinn; berfætt voru þau
og enn ver lil fara en sjálfur hann. —
Litli drengurinn var að gráta og
stúlkan var mjög stúrin í bragði. »Hvað
gengur að ykkur? spyr Jón og nemur stað-