Æskan - 24.12.1905, Blaðsíða 12

28
JÓLAJBLAÐ ÆSKUNNAR.
ar. Hann styngur hpndunum niður í
buxnavasana og alt í einu varð honum
ljóst að buxurnar hans væru ekki neitt
garmalegar, þiátt fyrir nokkrar bætur.
Hann bafði líka batt á böl'ði, það var
þó niunur á lyrir bonum 'eða drengn-
um, sem var að gráta. »Hvað gengur
að vkkur?« segir Jón aftur. »Eg er svo
hræðilega svangur«, sagði hatllausi dreng-
urinn kjökrandi, »ég er svo sv:-ingur!«
()g systir lians sagði stillilega: »Við
liöfuin ekkert bragðað í dag!«
Jón fékk eins og einbvern svíða fvrir
brjóstinu. »Það væri betur að ég hefði
ekki borðað kökurnar og siikkuláðið!«
Nú sá hann svo eftir því. Tuttugu
aurarnir búnir, — kökurnar búnar! Jóni
lá við að gráta. Og að hugsa sér, að »þau
böfðu ekki bragðað mat allan daginn«.
Það var hreint og beint hræðilegt. Hann
slóð eitl augnablik og liorfði á börnin
eins alvarlega og læknir á sjúklingana
sina : »Hérna«, sagði bann með áherzlu,
wbérna eru 10 aurar handa hvoru
ykkar, kaupið eitthvað fyrir þá í snatri
og' öskrið svo ekki Iengur«. Jón litli
labbaði leiðar sinnar. Ogn var liann
glaðlegri á svipinn en áður, en leitt var
það já tjarskalega leitl, að mamma
skuli ekki fá nema 10 aura, mjög leið-
inlegt!
Móðir hans slóð í dvrunum og kink-
aði kolli til hans. Hún var þreytuleg í
bragði, en Jón tók ekki eftir því. Hann
var að hugsa um tíeyringinn; það var
eins og liann væri glóandi eldköggull í
vasa hans.
»Ertu ekki svangur, Nonni minn?«
»Nei«, sagði liann. »Nei? Þú hlýtur
þá að vera þreyttur, veslings geislinn
minn. Hvað ósköp ertu eitthvað daul'-
ur i dálkinn, komdu inn, barn!«
»Þarna, mamma!« sagði Jón, ogrevndi
að koma eins lítið við tíeyringinn eins
og bann gat. »Sýslumannsfrúin gaf mér
bann!«
»Það var fallega gerl!«
»Hún gaf mér meira, mamina !« »Svo?«
— hvar befirðu það? befir þú týnt þeim?«
Jón hrisli höfuðið, það var eins og hann
þyrfti að kingja einhverjn. Þar næst
sagði hann henni frá börnunum, sem
liann hafði Iiitt, og gelið 10 aura hvoru.
»Þetta þykir mér vænt um að heyra,
Jón, það var rétt gert, geislinn minn!
Nú horfðu framan í mig eins og þú ert
vanur, veistu hvnð drottinn vor Jesús
segir?« Hún lagði höndina á höfuð
honum, og sagði alvarlega: »Það sem
þú heíir gerl við einn af þessum minstu
bræðrum minum — þessi aumingjabörn
það heíir þú mér gcrt, segir frelsarinn«.
Jón litli reif sig lausan og þaut út í
eldhús. »Hvað getur þó gengið að
drengnum«, hugsaði móðirin og l'ór á
eftir. Hún tók hann i keltu sína, og nú
kom brátl allur sannleikurinn í Ijös,
með trega og táruni’.
»Tíu handa þér inannua, tuttugu lnmda
Jesú - og tuttugu fyrir kökur það
er svo sárt!« — Móðirin fór hendinni
blíðlega yfir bjarta kollinn hans. Hún
sagði ekki mikið, hvíslaði að eins lágt
oginnilega: »Auminga drengurinn minn,
það var slæmur útreikningurl« »Þær
voru svo — svo fallegar — útlits«, sagði