Æskan - 01.07.1908, Síða 4

52
Æ S K A N
eg gat ekki biðið lengur, — þú veizt,
live lengi eg er buinn að bíða, og þá
rann eg og datl. Það sem eftir er hefir
þú vísl heyrt; að vagninn rann yfir fæt-
ui’nar á mér, en það er ekki neitt sárt.
Drottinn hefir viljað að mínum gangi
væi'i nú lokið hér í heimi, fyrst eg var
búinn að finna drenginn minn aftui'.
»Ó, mamma mín!«
»Já, barnið rnilt; veizlu nú af hverju
eg eiginlega kom hingað? Auðvitað til
þess að sjá þig aftur; en eg kom líka
til þess að spyrja þig, hvort þú hcfðir
fundið frelsara þinn, Jesúm Krist. Já,
gi’át þú ekki, bai-nið mitt; eg veit að þú
munir hafa fundið hann, en þá vil eg
leggja þér eitt á hjai'ta; umfram alla
hluti, týndu honurn ekki aftur; þú rnátt
ekki fara frá honnm, eins og þú fói'st
frá mér, henni móður þinni gömlu, því
annan eins vin og Jesú, fær þú aldrei;
svo er líka að síðustu eina langfei'ð að
fara, eins og þú veizt, Haraldur, og í
þeirri ferð verður maður að hafa hann
með sér; annars kemst maður ekki leið-
ar sinnar þangað sem ferðinni er heitið.
Eg hefi talað við hann um þig næturn-
ar löngu, og lof sé góðum Guði fyi'ir
það að þú hefir fundið hann«.
»Nei, mamma, nei, eg þekki hann
ekki!« stundi sjómaðurinn upp. — Þú
verður að biðja fyrir mér enn, og þér
líka, prestur; heyrið þér það í Guðs
nafni biðjið fyrir mér, því eg hefi farið
frá honum!«
»Bai'nið mitt góða, hefir þú gleymt
honum, honum sem hefir fei'ðast á eftir
þér lil þessa dags. Manstu ekki eftii',
þegar þxi varsl lítill, Haraldur, þegar
faðir þinn var dáinn og við vorum ein
eftii', liin löngu kvöld. Pá lásum við
um liann, sem leið og dó fyrir oss og
situr Guði til hægri liandar; lásum um
hvernig hann bendir oss, með sorg og
gleði, hvei't vér skulum halda.«
»Jú, mamma, en eg liefi gleyml því
aftur«.
»Læknirinn hefir sagl að eg ælli 4
kl.stundir eftir ólifaðar. Haraldur! þú
ætlar ekki all af að vera langt frá
mér? Haraldur, vegii'nir eru tveir og
ólík takmörkin. Þú ætlar ekki að láta
mig fara héðan án vonar um að fá að
sjá þig aftur, þar uppi, sem ljósin Ixlika
og birtan skín, þar sem Drottinn vor og
frelsari Jesús Kristur býr«.
»Nei, mamma, nei, en þú mátt ekki
deyja núna; ó, þú veizt ekki, hversu
vondur eg er — aldi'ei hefi eg haft meiri
þörf á þér en nú«.
»Nei, Haraldui’, þú þarft min ekki
við, því nú er það eg, sem yrði hjálpar
þui'fi; en þú hefir þörf á hjálp lians,
sem hjálpar öllum, sem knýja á náðar-
dyr hans«.
Ofurlitil stund leið og sonurinn lá,
sem áður, á knjánum við rekkjunameð
sárum ekka. — »Barnið mitt, dauðinn
nálgast og brátt fer eg heim; þar vil eg
bíða og biðja fyrir þéi', en Haraídui',
góði Harri, láttu mig ekki bíða árang-
urslaust!«
»Mamma, segðu mér, að þú hafir
fyrii'gefið mér alla þá sorg — alla þá
soi'g, sem eg hefi bakað þér, áður en
þú deyrð?«