Æskan

Árgangur

Æskan - 01.06.1924, Blaðsíða 3

Æskan - 01.06.1924, Blaðsíða 3
Æ S K A N 43 »Ó, það verður gaman!« »Jó, og þá getur þú unnið þér inn fáeina skildinga handa henni mömmu þinni. Ég skal hjálpa þér, líta eftir snör- unum þinum líka, af því þú hefir ekki tima til að koma hingað, nema öðru hverju«. Ketill veiddi þrjá stóra urriða. Knútur bað hann að lofa sér að taka upp einn þeirra. Hann hélt lengi á hon- um og leit á, vó hann í hendi sér og strauk hann. »Svona stóran, fallegan, feitan og sívalan fisk hefi ég aldrei séð«. »Hér eru vænar bröndur, drengur minn. Ég hefi fengið marga, sem vógu fullar átján merkur«. Þeir komust heiiir á húfi heim aftur. »Nú held ég að sé mál að fá sér mat- arbita og svo fer þú heim; það gerir ekki betur en að þú náir heim að Landi í björtu«. E*að varð að samkomulagi, að Knút- ur skyldi eiga fria þrjá sunnudaga til að heimsækja móður sína. Einhver vinnu- konan eða dóttir bónda sat þá hjá þá dagana. Það var sunnudagur. Knútur var heima hjá móður sinni. Hann var bú- inn að sýna heuni skrínið og hún tók það til gæzlu. »Veiztþú nokkuð um Ketil, mamma?« »Já, ég þekki hann vel«. »Er hann viti fjarri?« »Vifi fjarri! Hvað ertu að segja?« »Hann Hermóður frá Útbæ sagðiþað«. »Hm! Og því fer svo fjarri! Ketill er bæði vitur og góður maður«. »En hvers vegna er hann einbúi? Hann forðast fólk og talar varla orð, segja þeir«. »Ó, það er raunasaga«, sagði Ásta og vildi helzt ekki á það minnast. »Segðu mér eitthvað frá honum, mamma!« »Hm! ja, ég veit ekki. — það er næst- um gleymt nú, sem betur fer. Ketill hefir fengið að reyna ógæfu og sorg. Endurminningarnar eru farnar að blikna. Ketill er sem dauður fyrir löngu; það er lítið á hann minst nú. Við skul- um láta þá gömlu sögu gleymast með öllu; það er langbezt. Guð blessi Ketil og gefi honum hvild«. »Mamma, geturðu ekki sagt mér sög- una, hvað sem öðru líður?« »Jú, ég gæti það ógn vel, en börn hafa ekki gott af að heyra alt, alls ekki alt, sem ilt er og þungbært; en aðalat- riðin skal ég segja þér. Ketill var góður drengur, fríður, vel vaxinn og vel metinn; en hann var hús- mannssonur. Hann var leynilega trú- lofaður Helgu hinni fögru frá Ingstöð- um. Faðir hennar, Steinn, var forríkur, einráður og fullur ofurdrambs. Hann hafði sitt fram í öllu; ef einhver vildi eigi beygja sig fyrir honum, þá tók hann þann hinn sama og barði til ó- bóta, því að hann var rammur að afli sem skógarbjörn og grimmur sem úlfur. Þegar hann komst á snoðir um, að Helga feldi hug til Ketils, þá varð hann bálreiður og kvaðst skyldi drepa þau bæði. Helga var þétl í lund og vildi ekki undan láta. Eitt sumar var hún í seli með búsmalann. Hún sat ekki hjá, heldur var hún í selinu og búverkaði. Einu sinni fundu menn hana dauða skamt frá selinu. það var lálið heita svo, sem hún hefði fyrirfarið sér sjálf, en enginn trúði því. Þeir, sem kistu- lögðu hana, sögðu, að þeir hefðu séð mikinn áverka á höfði hennar, eins og eftir rokna högg. Allir höfðu fyrir satt, að faðir hennar hefði myrt hana; en Steinn slapp, því að engar sannanir voru ef til vill fyrir hendi, og svo var hann ríkur. Ketill varð því sem næst vitstola af sorg og gremju. Það varð að hafa gæt- ur á honum lengi á eftir. En einu sinni slapp hann úr gæzlunni og hljóp hann þá í einum spretti heim að Ingstöðum. Hann hitti Stein úti á túni.

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.