Kyndill - 01.03.1934, Blaðsíða 21
Göi.uhreinsarinn
Kyndill
ósannindi. — Nú sofa þæui í dufti moldarinnar — sem
við einnig eigum eftir að hverfa til — eins og þær
hafi aldrei tilheyrt þessari tilveru. —
— Hin börnin hans Láka gamla voru einnig horfin
honum, út í baráttu lífsins fyrir sjálfum sér og enn
nýjum kynstofni. Nú voru þau að eins tvö eftir í
kjallaraholunni, hún María og hann. Eins og áður
meðan þau höfðu verið ung. En hve alt var breytt.
Lífsgleðin var kólnuð, baráttufuninn var sloknaður, en
í þess stað var komin þolinmæði og þrautseigja fátæk-
lingsins við tilfinningaralust þjóðfélagið og lífið. —
Reynsla þeirra var sköpuð upp úr sárum og myrkri
lífsins, upp úr kvölum örvæntingarinnar og tárum
sorgarinnar. —
Armæða, áhyggjur og heimiliserjur höfðu fyrir löngu
kæft þann lífsneista í hjörtum þeirra, er við köllum
ást. En ellin, ummhyggjan og samúðin fyrir þeim báð-
um ,hafði fært þau aftur nær hvort öðru. Með trygg-
lyndi og góðlyndi sínu voru þau eins og góðir félagar í
fátækt sinni og elli. —
Pessi heiðarlegu og óbrotnu gömlu hjón lifðu fá-
breytilegu líferni fátæklinganna, eftir formföstum regl-
um og venjum, sem aldrei var breytt út af í hinum
smæstu atriðum heimilislífsins. Þau voru hætt að þræta
og karpa við matborðið á kvöldin eða yfirleitt að vera
með nokkuð óþarfa mas. Pau sátu þögul við borðið yfir
óbreytta matnum og borðuðu hann með ánægju, í friði
og guðsblessun.
Þegar máltíðinni var lokið, þvoði María gamla upp