Skírnir - 01.01.1920, Síða 12

■6
Jóhann Sigurjónsson.
[Skírnir
mig og játaði að eg væri hrædd. Eg lítillækkaði mig svo
mikið, að eg ætlaði að láta mér nægja með vesæla með-
aumkun, hún var þó ef til vill endurskin af ást þinni. En þú
áttir enga meðaumkun. Þú settist aftur af þeirri einu ástæðu,
að þú varst hræddur um að giata sálu þinni«. Hefir Halla rétt
fyrir sér, er ást Eyvindar sloknuð? »Eg elska þig og hefi
altaf elskað þig«, segir hann. »Þegar eg er að heiman, þó
ekki sé nema einn dag, þá hlakka eg til að sjá þig. Eg
þrái rödd þina eins sárt og eg þrái lækjarnið, þegar eg er
að deyja úr þorsta. Altaf, þegar eg or á veiðum og verð
fyrir einhverju happi, hvarflar hugurinn til þín. Þegar
eg hugsa um, hvað þú verðir glöð, gleymi eg þreytunni«.
En hún trúir honum ekki, sendir hann út í viðarkofann
að sækja sprek i eldinn og á meðan kastar hún sér út
í fönnina og lætur bylinn breiða yfir sig.
Ast Höllu er allur heimur hennar, það eina sem fyllir
hug hennar og líf. Hugsanir Eyvindar um dómarann
mikla vekjá afbrýðisemi hennar, hún þolfr ekki að sál
hans rúmi neitt annað en ástina til sín. Skáldið hefir hér
með afli og snild sýnt eilífar andstæður í ástarlífi karls og
konu. Þátturinn er bygður af óskeikulli list og sýnir
djúpt innsýni í mannlega sál.
III.
Það, sem hrífur í G-aldra-Lofti, er ekki hið dul-
ræna efni leiksins, heldur ástarsaga hans. Skáldinu hefir
orðið lítið úr galdramanninum, hann hefir búið hann nokkr-
um vísdómslegum orðum, nokkrum einkennilegum óskum
og hugmyndum, sumt er fallegt eða hugnæmt, sumt er úr
sögunni, annað úr nútímadulspeki. En galdramaðurinn
Loftur nær engum tökum á manni, hann er allur í brot-
um. Hann segist vilja »beizla myrkrið«, þetta nær hvorki
hjarta eða hugsun nokkurs manns. Beizla myrkrið ? Ahorf-
andanum finst koma þoka inn á leiksviðið.
Leikurinn stendur og fellur með iýsingunni á ástum
Lofts, og hún er sönn, mannleg og víða hrífandi.