Skírnir - 01.01.1920, Síða 68

62
Ritfregnir.
[Skírnir
augnabliki fullkomlega á sitt vald. »Aldan, sem er dauS, ef hún
nemur staSar, er samborin systir mín«. Hann þráir gæfuna hams-
laust, — en »gæfan er ekki ein, heldur í ótal brotum, og gæfan
er að eiga kost á öllum þessum brotum«. Hvenær sem hann eign-
ast eitt brotiS, kastar hann þvi burtu til þess aS geta fariS aS
leita allra hinna. Og svo þyrlast lífiS áfram hvíldarlaust. »Augna-
blikin þjóta fram hjá mór eins og visin strá, sem vindurinn
feykir. Og ekkert þeirra vil eg biSja aS dvelja hjá mór. 011
eru þau ófullkomin«. »Reyndu ekki aS ná handfestu eSa fótfestu
í lífinu. Þór færi þá eins og manni, sem er aS hrapa fyrir björg
og grípur eftir snösunum, sem hann dettur framhjá. Þær rífa
hendur hans og tæta sundur. Ekkert nema aukin harmkvæli. Þú
verSur ekki stöSvaSur. FalliS er í þór. Og endirinn er ykkur jafn-
vís báSum: dauSinn. — Hann bíSur«.
Ástarþráin er meginstraumurinn í sál Álfs. Hann seiSist aS
eSli kvenmannsins og leggur á flótta undan þvf; hann tilbiSur
konuna og honum stendur stuggur af henni. Hann yrkir lof-
söngva um hana, ástaljóS sem svella af þunga tilfinningarinnar, eu
öll þau ljóS streyma úr lind, sem er grugguS af heilabrotum og
draumórum. Honum nægir ekki aS eignast ást kvenmanns, —"
hann krefst þess aS geta tileinkaS sór hina leyndustu hugarhrær-
ing hennar, honum finst aS hann eigi hana ekki, nema hann skiljl
og skynji eSli hennar niSur til neSstu grunna. »YiS skiljum ekkl
hvort annaS, Dísa af Skaganum! . . . Millum okkar eru gil °S
gjár, sem enginn fær brúaS. . . . Hvernig sér þú heiminn meS
þessum grábláu augum? . . . HvaS finnur þú til, þegar þú hvíhr
f örmum mínum? . . . Varir okkar geta runniS saman, en hugir
okkar aldrei. ViS getum haldist í hendur, og sálir okkar veriS sín
í hvorum heimi«. Hann veit þó vel, aS þessari þrá verSur aldrei
fullnægt, og hann veit ennfremur, aS fullnægingin yrSi eintóm von-
brigSi. »Því hylurlnn er ekki framar hylur, þegar hann beftf
veriS kafaSur til botns«. »Þú átt aS fyrirlíta viSleitni mína aS
hugsa og skilja, aS kynnast þór og tala viS þig. Þú átt aS ganga
leiSar þinnar róleg og þögul, og geyma f djúpi sálar þinnar hiS
frjósama myrkur, sem enginn geisli hugsunarinnar hefir rofiS,
hiS dularfulla upphaf alls«.
Öll ástarævintýri Alfs fara á eina leiS. Margar konur gefast
honum á vald, hann kann aS sigra, en hins er honum varnaS, aS
njóta sigursins. »Látum konur kvarta yfir sviknum heitum og rofn
um ástum. Eg kvarta yfir vonum, sem rættust, ástum, sem voru