Sameining alþýðunnar - 01.05.1938, Qupperneq 26

24
Samieinincf alþýðunnm'
samtaka hans liði og sýna mátt sinn.
1. maí 1938 mun verða talinn merkis-
dagur í þróunarsögu verkalýðshreyfing-
arinnar hér á landi, vegna þsss að sam-
einingarvilji fólksina í alþýðusamtökun-
um er orðinn svo sterkur, að engin öfl
innan verklýðssamtakanna megna aö
hindra það, að alþýðan gangi sameinuð
í ósigrandi fylkingu þennan dag um göt-
ur Reykjavíkur og beri fram kröfur sín-
ar um aukin réttindi og aukna menningu.
Aldrei hefur verið meiri þörf á því
en einmitt nú, að sameinuð alþýðan sýni
mátt sinn til að vernda samtök sín. At-
vinnuhorfur alþýðúnnar í Reykjavík
hafa sjaldan verið verri en nú. Pað er
því sjálfsögð skylda hvers vinnandi
manns að fylkja sér fast og einbeitt um
kröfur sínar um a,ukna atvinnu, til að
forða alþýðuheimilum, frá skorti og neyo.
Alþýoúmenn og konur! Mæt/ð öll í
kröfug'öngu verklýðsfélaganna 1. maí og
gerum hana að stærstu og voldugustu
kröfugöngu sem, sést hefir hér í b.e.
DRAUGAFLÓTTIJMV.
»NaMnn kom, ég af móðnr-
skauti og nakinn mun ég aftur
þangad fara. — -— E'r ekki itf
mannsins á jörðinni herþjón-
usta — og dagar hans sem dag-
ar daglaunmnanns?
Hyldjúp örvænting lýsir sér í þessum
orðum. Pað er stórbóndinn Job, sem
kveinar yfir því að mjssa allt, — allt
nema sjálfan s'g. Auðsöfnunarvonirnar
kvelja hann afturgengnar.
Fagnaðarboðskapur felst í þess-um orð-
um. Það er öreiginn, sem fagnar því
að eiga sjálfan sig, þegar hann er nak-
inn, og að deyja jafn þeim efnaða.
Herþjónusta lífsins er kvöl fyrir Job,
en réttur hins vinnandi öreiga, — eini
möguleikinn til að njóta sín milli vöggu
og grafar og láta meðbræðurna njóta
þess, að maður hafi lifað.
Daglaunamennskan er smánin, sem
Job er þyngst og gerir hann að þræl i
eigin augum.
★
Enn er sú vanmáttarkcnnd ólæknandi
böl í hjarta kynslóðarinnar, sem reist
hefur höfuðborg og flesta kaupstaði
landsins upp úr smáþoirpum, og dregið
þjóðinni meiri björg úr sjó en kynslóðir
heillar aldar höfðu áður gert, — Kyn-
slóð öreiga skapar nýtt Island og lærir
þó að fyrirverða s,'g mieð Job fyrir nekt
sína og' fyrir að breytast úr sjálfstæðum
bændasonum í daglaunamenn.
Þetta er blygðun, sem brennimerkir
brjóstið ævilangti. Fáir vilja sýna á sér
brennimark. En sá fer ekki heill til bar-
áttu, sem getur ekki gengið það nakinn.
★
Hlátur og blygðun eltia hvort annað
í íslenzkri lund, og hláturinn er sterk-
ari, því að hann vekur kjarkinn. Islenzk
þjóðtrú, sem ömrnur okkar voru íull-
vissar um, táknar þetta á skemmtilegan
hátt: Pað er ekki t.i.1 svoi argur draugur,
að hann flýi. ekki, ef allsnakinn maður
ræðsti beint framan að honum.
Vinnandi stétrtir landsins berjast vio
drauga um framtíð sína, — drauga, auð-
valdsins, drauga sín á meðal og drauga
í eigin brjósti. Alþýðan á landið, þegar
þeir eru flúnir. Á þeim, vinna hvorki
byssustingir né sprengjur, enda berst
hún ekki með vopnum fasistanna, —
hún gengur fram í. nekt sinni og berst
hörðum höndum. Og þá sannast það, að
óvættir himins og heljar hræðast ekk-
ert: eins og hinn nakta mann.
Bjórn Sigfússon.