Afturelding - 01.09.1940, Blaðsíða 12

A F X U R Ji L D I N G
hugsa um þá og bið fyrir þeim. Eg varð svo glöð,
þegar Jakob kom aftur til Guðs. Ég held, að þaö
allra sorglegasta, sé að vera horfinn frá Guði. Því
að hann elskar alla svo mikið. Getur það verið, að
þeir viti það ekki. Tómas virtist halda, áður en
hann kom, að faðir hans væri sér reiður. Mig lang-
ar mikið til að sjá týndan son hlaupa beint í faöm-
inn á Guði. En sennilega fær enginn að sjá það,
nema englarnir«.
»0g hvað ætlar letinginn að gera nú? Sennilega
verður hann .foreldrum sínum byrði. Eða ætlai
hann að fara að vinna ærlega vinnu?« Rödd herra
Edvards var dálítið hörkuleg, er hann sagði þetta,
svo Millí horfði undrandi á hann.
»Meina.r þú Tómas, frændi? Ertu reiður við
hann? En hann sagði mér, að hann ætlaði að fá
sér vinnu undir eins. Maxwell ætlar að koma. hing-
að á morgun og tala við þig um hann«.
»Jæja þá það, ætlar hann, ef til vill, að gera
hann að undirskógarverði«, sagði herra Edvard
með hálfgerðri gremju í röddinni við þessa hugsun.
Frh.
Litla stitan sigraii patitia sinn.
Eftir Bror Jakobsson.
Hinn stóri barnahópur var þegar saman kominn
sunnudagsmoirgunn einn snemma. Við vorum að
syngja- byrjunarsönginn, og börnin sungu með lífi
og sál. Þar kom litli sólargeislinn, stúlkan, sem
var vön að sitja á fyrsta bekk. Andlit hennar ljóm-
aði eins og venjulega. Hún heilsaði kennslukonunni,
leit upp til mín og var rnjög ánægð að sjá.
Ég tók eftir henni sunnudag eftir sunnudag.
Stundum kom hún í tæka tíð, en oft of seint, og
auðséð var, að hún hefði grátið. Dag nokkurn á
kennarafundi fékk ég að vita hvernig hún hafði
það. Kennslukonan bað okkur að biðja fyrir móð-
ur stúlkunnar, að hún frelsaðist, og sagði um
leið, að við skyldum þakka Guði fyrir frelsi föður
litlu stúlkunnar. Svo sagði hún frá eftiríarandi:
Litla stúlkan kom í bekk hennar fyrir tveim ár-
um siðan. Það var af hendingu, að hún kom þang-
að. Þegar foreldrarnir, og sérstaklega faðirinn, sem
var stakur vantrúarmaður, fylgjandi þeim flokki,
sem ofsækir kristindóminn, fékk að heyra að stúlk-
an hafði komið í sunnudagaskólann til okkar, þá
varð hann svo reiður, að hann bannaði henni að
60
fara þangað meira. En þó hún væri ekki nema
á þriðja ári þá, reyndi hún að fylgjast með, hve
nær væri sunnudagur og þá fór hún á fætur og
bað mömmu sína að klæða sig til þess að fara
í sunnudagaskólann. Faðirinn sagði reiður: »Það
verður ekkert úr því!« En litla stúlkan grét og
bað og bað og grét, þangað til að hjarta föðursins
mýktist, og hann lofaði henni að fara aðeins í þetta
sinn en ekki oftar.
Þetta endurtók sig sunnudag eftir sunnudag.
Faðirinn bannaði henni, en stúlkan grét og bað
og sigraði.
Þegar kennslukonan kom heim úr sumarfríinu,
þá kom boð frá mömmu stúlkunnar. Hún sagði
þá, að maðurinn sinn hefði verið veikur og legið
á sjúkrahúsi, og þar hafði hann fengið tækifæri
til að hugsa um líf sitt og snúa sér til Drottins
og frelsast, áður en hann dó. Hann hafði sent boð
eftir kennslukonunni, en hún var þá í burtu, svo
hann gat ekki fengið að tala við hana. En áður
en hann dó, bað hann um kveðju sína til hennar
og þakkaði henni fyrir, hvað hún hafði gert fyrir
litlu stúlkuna sína. »Og«, sagði hann, »nú gleðst
ég yfir því að fá að mæta henni á himnum«.
Litla stúlkan hafði grátið sig til sunnudagaskól-
ans hvern sunnudag, því Ijómaði hún af sigurfögn-
uði, er hún kam heim. Og þetta varð til þess> að
pabbi hennar frelsaðist og öðlaðist eilíft lif.
Það borgar sig að vinna börnin fyrir Drottinn.