Afturelding - 01.12.1942, Side 6

66
AFTURELDING
Hann braut heilann um þetta í allri ákefð, en
gat enga lausn fengið. Og lestin hélt áfrain, á-
fram.--------
Samkomunni var slitið. Hann snaraðist út. Mat-
arlystin var búin að vera. En soltinn er hann samt.
Sálin var banhungruð. Hann gengur hægt niður
eftir götunni. Par var hljctt. Pað leið að nóttu. Nú
rennir hann aftur augum yfir æfiskeið sitt. Par
kom hann ekki auga á neinn Guð. En þó að hann
væri ekki þar, þá gæti hann verið hér? Hann
var hvort sem er alstaðar nálægur? Hann vissi
þó hvernig Guð vár. Pað hafði hann svo oftsinnis
heyrt, hæði í harnaskólanum og sunnudagaskól-
anum. En vildi Guð hjálpa honum, sem var svo
undirorpinn syndum og löstum? Vildi Guð það?
Þá nemur hann staðar allt í einu og gengur út
á hliðargötu og hallar sér þar upp að húsvegg.
Þar tálar hann við Guð: Guð, viltu hjálpa mér
út úr öllu þessu; sem ég hefi ratað í — þá vil
ég þjóna þér, eins og barnið þitt, það sem ég á
eftir ólifað!
Pað var hljótt á götunni. Hún var bænahús
handa Guði. Sálin fann frið.---------
Næsta kvöld fer hann aftur í trúboðshúsið. 1
þetta sinn sezt hann svo innarlega, sem unnt er.
Hann vill gjarna vera nálægt þessum vinum, sem
vilja hjálpa honum til að öðlast fult líf í Guði.
Samkoman gengur sinn gang. Fagnaðarboðskap-
urinn um Friðarhöfðingjann var fluttur að nýju.
Að samkomu lokinni var skorað á alla að leita
hans, sem dó á krossinum fyrir alla..Ungi mað-
urinn fann til sárrar baráttu í sálu sinni og vildi
helzt fara.út. En það var eitthvað inni fyrir, sem
hélt honum föstum. Pað var skýlaus skipun Guðs
til hans um það, að játa nafn hans fyrir mönn-
unum, sem hélt honum til baka. Pá kemur trú-
aður maður til hans, er hann sér baráttu hans
og býður honum hjálp sína. Og þeir ganga sam-
an upp að litlum bekk og beygja kné sín fyrir
Guði. Pá gerðist það, sem enginn getur lýst. Byrð-
in féll af honum^honum falla tár, en byrðin er
horfin. Böndin eru leyst. Hann er frjáls. 1 Guði.
Nýtt líf birtist.
Nú varð allt nýtt. Lífið fyrir utan varð allt ann-
að. Það var eins og allt fengi annan blæ. Hann
fær bráðum nóg að gera. Jólin sem eru fyrir dyr-
um verða honum alveg ný og dásamleg. Og er
hann kémur lii vinanna á jólakvöldið í samkomu-
húsið til að hjálpa hcimilislausum löndum sín-
um, þá fyllist sál hans af óumræðilcgum fögnuði
og friði. Nú skilur hann orðin: »Ég boða yður
Jól í fangelsinu.
Það var snemma í desembermánuði. Prír trúað-
ir vinir voru samankomnir í skrifstofu Alberts
Dukes lögfræðings. Samræðuefni þeirra var um,
hve áþreifanlega Guð svaraði bænum barna sinna.
»Ég sting upp á því, að við biðjum Guð að frelsa
versta manninn í borginni«, sagði Duke. »Ég er
sannfærður um, að ef tveir eða þrír eru sammála
um að biðja, þá mun Guð framkvæma það, sam-
kvæmt loforði sínu í Matt. 18, 19«.
»Ég hugsa, að lögreglan álíti Dan Grell versta
manninn í þessari borg«, sagði einn þeirra. »Eg
talaði við Bale dóinara í dag, og hann sagði, að
Dan hefði verið í fangelsinu fjóra fimmtu hluta
æfi sinnar«.
»Við skulum byrja að biðja fyrir honum sam-
stundis«, sagði Duke. Þeir krupu á kné og báðu
einfaldlega, en einarðlega, um frelsi Dans Grells.
Sama kvöldið leitaði Duke Dan uppi í skúrn-
um, sem nú var heimili hans. »Ég er lcominn
til þess að bjóða þér heim til oklcar hjónanna
í kvöldverð«, sagði hann.
»Pakka þér fyrir, það væri að vísu gott að fá
að borða«, sagði Dan hægt, »ég hefi ekki bragð-
að mat í dag, en sjáðu, hvernig ég er til fara.
Þannig klæddur get ég ekki setið við borð ykk-
ar«. Hann benti á föt sín, sem voru bæði óhrein
og drusluleg.
xHafðu ekki neinar áhyggjur, Dan«, svaraði
Duke, »komdu aðeins með mér, það verða ein-
hver ráð að bæta úr því. Þú gctur fengið þér bað
og rakað þig og farið í einhver föt af mér. Við
mikinn fögnuð«. Nú sér hann hinn mikla kær-
lcika Guðs í Kristi og Guðs dásamlcga hjálpar-
ráð. ,
Og nú tók hann undir jólasálminn mcð þakk-
látu hjarta:
»Blessuð jól, bjartari sól!«
Birger Ingebrigtsen.