Afturelding - 01.12.1942, Blaðsíða 8

68
AFTURELDING
Hvað Leví sá hina fyrstu jólanótt.
Eftir Easio
Honum virtist áin tala til sin.
»0g í þeirri byggð voru fjárhirðar úti í haga
og gættu um nóttina hjarðar sinnar«.
sagði Dan við sjálfan sig. »Ég get gert orðin í
9. versinu að mínum orðum líka: »Yfirgef mig
eigi, þá er þróttur minn þverrar«.
Tveim mánuðum síðar sat Dan á skrifstofu
Dukes: »Ég er kominn til þess að þakka ykkúr
fyrir jólagjöfina«, sagði hann, »og sérstaklega
fyrir Biblíuna. Það gerðist eitthvað mjög undur-
samlegt á jólamorguninn. Ég held, að þú mundir
kalla það endurfæðing. Guð talaði beint til hjarta
míns frá 71. sálminum. Ég hefi lært hann allan
utanbókar. Orð þessa sálms eru nú reynsla mín,
og ég get sagt með sálmaskáldinu: »Varir mínar
skulu fagna, er ég leik fyrir þér, og sál mín, er
þú hefir leyst. Þá skal tunga mín tala um rétt-
læti þitt liðlangan daginn, því að þeir urðu tii
Lethonen.
Það var tekið að halla að kveldi, en Leví, seni
þessa nótt átti að fá að sofa, gat með engu mótí
fest blund. »Hvað veldur þessu«, hugsaði hann
með sjálfum sér, »ætli ég sé orðinn veikur, hjarta
mitt berst svo ótt«. Hann opnaði sem snöggvast
augun og varð litið á föður sinn og Símon frænda,
sem sköruðu glæðum að kolaeldinum og töluðu
saman í hálfum hljóðum. ömurinn af hvísli þeirra
lét í eyrum Levís ekki óáþekkt því, er móðir
hans kvað vögguvísur við Hönnu litlu. Samt sem
áður tókst honum ekki í þetta sinn að festa svefn-
inn.
Gott áttu þeir hirðar, sem ekki þurftu að vaka.
Þarna lá nú til dæmis Asser, félaginn, vafinn
innan í skinnfeld sinn, við hliðina á Leví og and-
aði djúpt og reglubundið í rólegum svefni.
Allt í einu var sem ör væri stungið í hjarta
Levís. Honum' varð snögglega litið til hliðar á
hjörðina. Kindurnar sváfu rótt, hlið við hlið. Að-
eins ein gömul ær var vakandi og starði á Leví
með angistarfullu augnaráði. Hún sneri að hon-
um annari hliðinni, svo Leví sá aðeins annað
auga hennar, sem í rauðum bjarma kolaeldsins
virtist skjóta gneistum, er flugu sem hárbeittar
örvar djúpt inn í hjarta drengsins. tJr hinu aug-
anu draup lifrautt blóð. Minningu hins liðna dags
skaut um leið upp í huga Levís, og honum virt-
ist gamla ærin tala til sín með áþekkum radd-
hreim og faðir hans var vanur að nota, er hann
skammar, já, hlutu kinnroða, er óskuðu mér ó-
gæfu«. Það eru vínsalarnir«.
Lífernisbreyting Dans varð umræðuefni borgar-
búanna um langan tíma. Orðin í 7. versinu sönn-
uðust á honum: »Ég er mörgum orðinn sem und-
ur«.
Dan vann síðan á skrifstofu Dukes í mörg áx.
Hann reyndist áreiðanlegur við vinnu sína og í
allri breytni. Hann komst í samband við hina
gömlu foreldra sína, og þau glöddust stórlega,
þegar þau heyrðu um hina undursamlegu jóla-
gjöf, er Guð hafði gefið honum: Frelsisvissuna
fyrir trúna á Jesúm. Síðar flutti Dan heim til
æskustöðva sinna og ðl önn fyrir foreldram sín-
um til dauðadags.
\