Afturelding - 01.06.1966, Blaðsíða 5

andi hönd, sem ég hvorki sá né vissi hver var,
hlíft niér og varðveitt.
Undursamlegur dagur.
Þegar ég var kominn aftur til heilsu, var ég flutt-
ur í herbúðir, þar sem heilbrigðu fólki hafði verið
safnað saman. Hér varð mikil breyting á högum
mínum. Við fengum mjólk, ólívur, mjöl og föt,
einnig aðgang að sjúkrahúsi. Tveim árum síðar
byggðu þeir skóla handa okkur. Maður nokkur frá
Nýja Sjálandi var yfirkennari við skólann. Hann
var kristniboði, sem starfað hafði í heimalandi
mínu. Við urðum samferða til kirkjunnar á sunnu-
dögum. Þar heyrði ég fyrst talað um Biblíuna og
boðska]) hennar. Þar heyrði ég í fyrsta skipti á
ævi minni talað um, að Guð hefði sent Son sinn
Jesúm Krist í heiminn, til þess að mennirnir skyldu
frelsast fyrir hann. Sumir ungu mannanna gerðu
gys að þessu, er þeir heyrðu það, en ég fann þrá
í hjarta mínu eftir að heyra meira um þetta.
Síðan rann upp hinn undursamlegi dagur, er ég
skildi hver það var, sem var frelsari minn og hjálp-
ari. Eftir það skildi ég hvers eðlis sú óskiljanlega
vernd og miskunn var, er yfir mér liafði hvílt allt
mitt Iíf. Kristinn maður kom til mín á hverju
kvöldi og fræddi mig um veg Drottins.
Loks kom að því, að Englendingar sögðu ítölum
stríð á hendur. Eftir stuttan tíma varð Iand mitt
frjálst á nýjan leik. Við vorum þá sendir til Harrar
í Austur-Etiópíu, og þegar þangað kom, sendi stjórn-
in okkur í skóla.
Allan þennan tíma, og allt siðan ég fæddist, veit
ég að Drottinn hefur hjálpað mér í öllum kring-
Umstæðum. Nú fékk ég gott tækifæri til þess að
segja hinum piltunum frá þessu nýja lífi, sem ég
hafði öðlazt. Ég notaði kvöldin til þess að vitna
fyrir þeim, þegar við vorum ekki að störfum. Það
virtist sem sumir af þeim tæku vitnisburð minn
trúanlegan, en hvernig aðrir tóku því, gat ég ekki
vitað.
Árið 1943 opnaði keisarinn liinn fyrsta æðri
skóla í landi okkar, nálægt höfuðstaðnum Addis
Ábeba. Hann óskaði eftir 12 piltum frá okkar
skóla, og varð ég einn af þeim tólf sem valdir
voru. Nokkrir hinna kristnu vina minna frá skól-
anum í Kenya komu með mér. Stuttu síðar kom
nýr kennari frá Kanada. Hann var kristniboði og
hann fræddi okkur meira um Guð og verk hans
hér á jörðu. Maður þessi bar mikla umhyggju
fyrir okkur. Harm tók okkur með sér í kirkju
hvern sunnudag. Á sunnudagskvöldum höfðum við
okkar eigin samkomur. Þá höfðum við biblíulestra
og bænastundir. Það reyndum við líka að hafa
önnur kvöld vikunnar. Á þennan hátt auðnaðist
okkur að fá meiri og meiri fræðslu í Guðs orði.
Aftui til heimilis míns.
í öll þessi ár hafði ég ekki heyrt eitt orð frá föður
mínum og bræðrum. Ekki átti ég heldur neina ferða-
peninga til þess að komast heim, þó að mig lang-
aði til þess. Og heimilið lá langt í burtu frá höfuð-
borginni. Ég hafði hitt að máli nokkra menn frá
heimabyggð minni, en þeir gátu ekki gefið mér
neinar upplýsingar um föður minn. Hins vegar
sögðu þeir mér óvæntar fréttir og harla ánægju-
legar fyrir mig. Þeir sögðu mér að margir kristnir
menn væru nú í heimalandi mínu, og þar væri
búið að byggja margar kirkjur. Ég átti erfitt með
að trúa þessu, en þegar það sýndi sig að við-
mælendur mínir voru orðnir kristnir menn, þá gat
ég ekki efazt um að þeir segðu satt. Þetta var allt
furðulegt í augum mínum, því ég vissi ekki til þess
að nokkur í landi mínu þekkti lifandi Guð.
Dag nokkurn spurði kennari minn mig, hvort
mig langaði ekki til þess að taka mér ferð á liend-
ur og fara til bernsku heimkynna minna. — Hve
gleði mín varð innilega djúp, er hann kunngerði
mér, að ónefndur maður hefði gefið mér ásamt
einum vina minna, farmiða og föt til fararinnar.
Við pökkuðum farangri okkar niður, og gleymdum
ekki að taka allmörg Nýja testamenti með okkur.
Þegar ég fór að nálgast heimili mitt, tók hjart-
að að berjast í brjósti mínu. Um það bil tíu ár
voru liðin, síðan ég fór landflótta frá bernsku heim-
ili mínu. Þegar ég hafð'i náð alla leið fram, var
mér sagt að faðir minn væri dáinn fyrir tveim
árum. Tveir bræður mínir bjuggu ennþá heima,
en annar þeirra var sjúkur, og liafði hann legið
rúmfastur í mörg ár. Bræður mínir voru fyrir
löngu búnir að missa alla von um það, að ég væri
lifandi. Þegar þeir sáu mig, héldu þeir, að ég væri
risinn upp frá dauðum. Það var nú ekki svo langt
frá því að svo væri. Ekki höfðu bræður mínir
heyrt neitt um lifandi Guð og Son lians Jesúm
5