Afturelding - 01.06.1966, Blaðsíða 42

skarpa greind og listrænt skyn til margra átta.
Hæfileikar þessir munu þó hafa leynzt samferða-
mönnum miklu meir, en þeir hefðu gert hjá flest-
um öðrum, vegna þess hve hlédræg hún var og
langt frá að ýta sér nokkurs staðar fram. En
þeir sem voru henni kunnugastir vissu um fjöl-
þætta hæfileika hennar í djúpi kyrrlátrar skaj)-
hafnar.
Um tvítugs aldur fór Sigurlaug til Noregs og
var þar á saumastofu, en sauma hafði hún lært
hjá móður sinni, er var viðbrugðið á því sviði.
í Noregi komst hún í snertingu við trúarvakn-
ingu, sem þá var mjög mikil þar í landi. Þar
mætti hún Kristi sem frelsara sínum, en jiað
hafði áhrif á allt h'f hennar eftir það.
Sumum fannst Sigurlaug vera fáskiptin, næst-
um fráhrindandi. Einhvern tíma tók ég mér stöðu
við hlið þeirra, sem ályktuðu svo, og sagði það
við liana. Hún leit á mig og sagði aðeins: „Og þú
líka!“ Svo hvarf hún inn í djúpa þögn. Mér varð
ljóst, að ég hafði hryggt hana, en það varð ekki
aftur tekið. Eftir stundarkorn rauf hún þögnina:
„Það var nokkru eftir að ég hafði gefizt Kristi
og var komin heim til Islands. Ég gerði mér grein
fyrir því, hvað ég hafði öðlazt, er ég hafði mætt
Kristi og var orðin Guðs harn. Ég hugsaði, að ef
til vill mundi ég þurfa að lifa alein með frelsara
mínum, án samfélags við endurfætt fólk allt mitt
líf. Mun ég geta staðizt? Mun ég geta varðveitt
það sem mér hafði verið trúað fyrir? Þá var það
eitt kvöld, að karlakórinn „Vísir“ á Siglufirði hafði
æfingu í heimili okkar. Ég var í herbergi mínu.
Tónar söngsins hljómuðu gegnum heimilið — og
inn til mín. Sumt af þessum lögum hafði ég lært
þegar ég var unglingur, og ég elskaði þau. Þetta
snart mig undarlega og með viðkvæmni. Á þessari
stundu fann ég það, sem ég hafði aldrei hugsað um
áður, hvað þessir tveir jrólar — jarðneskt og eilíft
Iíf — eru ákaflega nærri hvor öðrum. Já, miklu
nær en Guðs fólk hugleiðir. Þetta kvöld fannst mér
ég verða að velja á nýjan leik, velja á milli þess,
sem var af jörðu og hins sem var að ofan. Og ég
valdi þetta kvöld á nýjan leik,“ bætti hún við.
Þetta kvöld varð Sigurlaug Björnsdóttir geslur
jarðar, gestur sinnar eigin borgar, gestur ættingja
sinna og vina. Þeir eru til, sem geta selt frumburð-
arrétt sinn fyrir smámuni, jafnvel fyrir eina mál-
tíð (Hebr. 12,15). En svo eru aðrir, sem ekki geta
hugsað sér að selja hann fyrir neitt. Þeir eru reiðu-
húnir að játa það livar sem er, og fyrir hverjum
sem er, að þeir séu gestir og útlendingar á jörð-
unni. Þeirrar tegundar var bæði gerð Sigurlaugar
og kristindómur.
Frænkur hennar tvær, sem voru hjá henni síð-
ustu stundirnar létu mig skilja, að það hafi ekki
leynt sér, að þar hafi akkeri sálarinnar verið traust
og öruggt og hafi náð alla leið inn fyrir fortjaldið
eins og Guðs orð kallar ]>að í sambandi við hina
sigrandi trú (Hebr. 6,19).
Þegar hún var látin, fundust á skrifborði hennar
tuttugu og þrjár áritanir til fólks, víðs vegar um
heim. Við þetta fólk hafði hún staðið í stöðugum
bréfaskiptum. Virtist benni vera jafnlétt að skrifa
á ensku og Norðurlandamálum. Hjá þessum stafla
af áritunum var ávarj) til skyldmenna henn-
ar, er renna mundu augum að þessu, er hún væri
gengin af heimi þessum. Þar bað hún þess, að öll-
um þessum vinum sínum yrði skrifað og þeim til-
kynnt að hún væri farin af þessu landi og til ann-
ars bjartara og betra.
Fyrsta verk Péturs bróður hennar, er hann kom
norður, eftir lát hennar, var að uppfylla þessa
beiðni. Því ver glötuðust allar þessar áritanir, eft-
ir að búið var að senda bréfin. Ánægjulegt hefði
verið að áritanir þessar hefðu geymzt lengur,
eins og hún gekk frá þeim, en aðeins tímann frá
því að hún skrifaði þær niður og þangað til hún
hvíldi liðið lík í heimili sínu.
Ekki er ólíklegt, að þegar þessi bréf með dán-
arfregn hennar koniu til viðtakenda, hafi margur
tregað það, að hún væri ekki lengur á þessari jörð.
Hvað með mörgu hermennina á stríðsárunum, sem
hún bar umhyggju fyrir á ýmissan hátt og uj)j)-
örvaði til þess að trúa á Guð og hafa stöðugt bréfa-
samband við foreldra sína? Margar mæður þeirra
skildu að minnsta kosti þessa þjónustu. Það sýndu
bréf þeirra til Sigurlaugar, eftir að synirnir voru
komnir heim eftir hildarleikinn mikla, og sögðu
frá því hvílíka hjálp og þjónustu þessi kona á
nyrztu mörkum veraldar hefði veitt þeim. Og hvað
með kristniboðana í ýmissum löndum, er nutu þess
árum saman að í barmi þessarar konu sló lijarta,
sem elskaði framgang Guðs ríkis meira en allt
annað? Framhald á bls. 46.
42