Afturelding - 01.06.1966, Blaðsíða 32

svo mikið af því sem skrifað væri, að það væri
talað um endurkomu Jesú Krists.
Langan tíma á eftir leið okkur eitthvað svo
óskiljanlega vel. Var eins og allt væri miklu bjart-
ara og léttara yfir okkur andlega, en hægt og hægt
þvarr þessi sælutilfinning. Á þessu tímabili hug-
kvæmdist okkur ekki að lesa í Biblíunni, en stund-
um báðum við saman á kvöldin. En óðar en langt
leið, var þetta allt horfið okkur og okkar andlega
myrkur varð meira en nokkru sinni fyrr, og þann-
ig leið árið.
Lesandann getur ef til vill furðað á því, livers
vegna við skyldum ekki snúa okkur til einhverrar
kirkju eða safnaðar á þessu tímabili. Þetta gerð-
um við einmitt, en við hittum fyrir aðeins þurran
formkristindóm, sem vantar það, sem Jesús talar
um og á við í Jóhannesar guðspj. 4,38: „Sá, sem
trúir á mig, frá hans innra lífi, munu streyma
lækir lifandi vatns.“
Eftir að ég hafði ekið konu minni heim frá
Suður-Svíþjóð, eins og áður er sagt, þurfti ég að
fara í burtu um nokkurn tíma í verzlunarerindum.
Var þá konan mín ein eftir heima með börnin. Það
var svo á föstudegi, hina fyrstu viku, sem hún var
ein heima, það var í byrjun nóvember 1956, að vin-
kona hennar kom, sem er gift þekktum píanóleik-
ara í Stokkhólmi, í heimsókn til liennar. Píanó-
leikarinn og kona hans voru bæði Metodistar og
vinkona konu minnar var heittrúuð, raunverulega
endurfædd kona. Hún tók nú konu mína með sér
á samkomu til Hvítasunnumanna, sem átlu lítið
samkomidiús skammt þar frá.
Kvöld þetta hafði afgerandi þýðingu fyrir konu
mína. Það urðu hvörf í lífi hennar. Nú fann hún
það loksins, sem hún hafði alltaf verið að leila
að — opinberun hins lifanda Guðs, sumpart gegn-
um brennandi vitnisburði og sumpart gegnum
brennandi áhrif frá Heilögum Anda, sem hvíldi yf-
ir þessum söfnuði. Þá hafði það ekki sízt áhrif
á hana, sá velvilji, og kærleikur, sem streymdi á
móti henni. Þegar ég kom heim á laugardagskvöld-
ið, var engu h'kara en hún væri eldur og logi af
áhuga fyrir þessu, sem hún kvaðst hafa reynt.
Ég fór með henni á samkomu á sunnudaginn,
bæði á árdegis- og kvöldsamkomu. Og sannar-
lega höfðu samkomurnar djúp áhrif á mig. Þessa
viku alla var ég heima og vann hvern dag á skrif-
stofu minni. Ég hafði því tækifæri til að sækja
fleiri samkomur. Þegar vikan var hálfnuð fékk ég
að reyna endurfæðinguna, sem Jesús talar um í
fagnaðarerindi sínu.
Nú rann upp algerlega nýtt líf fyrir mig og
fjölskyldu mína. [ söfnuðinum fengum við hjónin
leiðbeiningu og fræðslu í Orði Guðs, enda lásum
við sjálf Biblíuna með kostgæfni. Eftir einstæða
innlifun og reynslu með Guði báðum við um skírn
í vatni og svo vorum við tekin inn í söfnuðinn og
við fundum það, að þessa ákvörðun höfðum við
tekið af fullum vilja og öllu hjarta.
Fljótlega var kona mín beðin að syngja við guðs-
þjónustur safnaðarins. Hún var fús til þess. Við
eitt tækifæri vildi hún æfa sig sérstaklega vel und-
ir samkomuna og gekk til söngstjóra þess, sem
oftast hafði æft hana undir meiri háttar söngleika
(óperu). Þar sem hún var nú búin að taka þá
ákvörðun, að syngja aðeins andlega og trúarlega
söngva, hugsaði hún sér að vitna fyrir sínum gamla
söngstjóra, um Ieið og hún segði honum frá endur-
fæðingu sinni. En það kom í Ijós, að þetta varð
ekki eins létt fyrir hana og hún hugsaði. Henni
fannst það mistakast með öllu og hún varð undr-
andi yfir kjarkleysi sínu, þegar að því kom, að
hún skyldi vitna fyrir þessum þekkta manni.
í gegnum þetta atvik skildum við bæði, að til
þess að lifa hinu nýja lífi, sem við höfðum öðlazt,
þyrftum við að eignast kraft Heilags Anda.
Nótt eina, eftir að við höfðum komið heim eftir
sunnudagssamkomu, fórum við að hiðja um skírn
Heilags Anda, sem Guð hefur fyrirheitið þeiin
í sínu heilaga orði, sem honum vilja hlýða, og
við höfðum fengið fræðslu um í söfnuðinum.
Konan mín gat ekki haldið eins lengi út í bæn-
inni, svo að hún sofnaði á undan mér. Þegar hún
var sofnuð, fór ég að lesa í Biblíunni. Einkum las ég
annan kaflann í Postulasögunni, er segir frá því
hvernig hinir fyrstu lærisveinar skírðust Heilög-
um Anda og töluðu öðrum tungum. Svo fór ég að
lofa Guð og þakka honum. Óðar en varði fór ég
sjálfur að tala alveg ókunnum tungum. Um leið
fylltist ég ólýsanlegri gleði og vakti konu mína,
til að segja henni, hvað hefði hent. Þegar hún var
vöknuð hélt ég áfram að lofa Guð á hinum nýju
tungum. Hún hlustaði nokkra stund, en sagði svo
allt í einu: „Þetta er nákvæmlega sama tungumál,
32