Morgunblaðið - 06.01.1962, Síða 6

6
MORCVNBLAÐIÐ
Laugardagur 6. Jan. 1962
KVIKMYNDIR * KVIKMYNDIR * KVIKMYNDIR * KVIKMYNDIR
KVTKMYNDIR *
* KVIKMYNDIR
SKRIFAR UM:
LaugarásUio.
GAMLI MAÐUBINN OG HAFIÐ
MYND þessi er, sem kunnugt
er, gerð eftir hinni frægu skáld-
sögu, nóbelsverðlaunahöfundar-
ins Ernest Hemingway, „The Old
Man and the Sea“, en sagan hefur
verið þýdd á íslenzku. Myndin
er ekki fjölbreytt að efni, en
gildi hennar er fyrst og fremst
1 þeim táknræna sannleika, sem
að baki söguþráðinum býr. —
Fiskimaðurir.n gamli hefur stund
að sjóinn alia sína löngu ævi við
lélegan árangur og afkomu. En
eitt sinn dregur hann hinn mikla
feng, stórfisk svo mikinn, að hann
trúir ekki sínum eigin augum.
Baratta hans við að sigra fiskinn
er ióng og hórð, og þegar hann
að lokum aefur dregið hann að
borðstokknum þyrpast hákarlarn
ir að fengnum með græðgi sinni
og skilja þannig við fiskinn að
ekkert er eftir af honum nema
beinagrindin þegar gamli maður-
inn kemur að landi.
Mynd þessi hefur hvarvetna
hlotið mikið lof fyrir listræna
gerð hennar og leikur Spencer
Tracy’s í hlutverki gamla manns-
ins hefur vakið mikla aðdáun
allra, sem myndina hafa séð, enda
er leikur hans alveg frábær.
Hafnarbíó:
&ODDAHJAL
Stjörnubíó:
SUMARÁSTIR
Þetta er ensk-amerísk mynd tek
in í litum og Cinema-Scope.
Ég hef áður, í þætti mínum um
það ekki endurtekið hér. Þess
skal aðeins getið að myndin er
hvorttveggja í senn, gaman og
alvara og lýkur sem harmleik.
Myndin er tekin í fögru umhverfi
á Rivieraströndinni og leikurinn
afburðagóður, enda fara himr
mikilhæfustu leikarar með aðal-
hlutverkin, en það eru þau
Deborah Kerr, David Niven, Jean
Seberg og Mylene Demongeot.
Myndin er gerð eftir skáldsög-
unni „Bonjour Tristesse" eftir
frönsku skáldkonuna Francoise
Sagan og er prýðilega gerð, enda
er leikstjórinn Otto Preminger,
jólakvikmyndirnar, rakið í stuttu
máli efni myndarinnar Og skal
einn af fremstu kvikmyndaleik-
stjórum, sem nú eru uppi.
Helga María FriÖriks-
dóttir ísafírði — Minning
Fædd 28. des. 1951.
Dáin 31. des. 1961.
1 GLÖÐUM bamahóp, sem lék
sér úti á gamlársdag var tíu ára
telpa, sem hafði fleiri ástæður til
gleði sinnar en hin börnin. Mikið
var hún líka glöð. Jólin höfðu,
með öllu öðru góðu, fært henni
þá jólagjöf, sem hún hafði ósk-
að sér heitast, pabbi var kominn
heim úr sjúkrahúsinu og jólin
urðu þess vegna eins og hún
hafði vonað, og allt var svo gott
og fallegt. Svo átti hún líka
auka jóladag mitt á milli hátíð-
anna — afmælið sitt. Mikið var
gaman að lifa, og ó hvað hún
hlakkaði til kvöldsins. 1 kvöld
mátti hún vaka eins lengi og hún
vildi, horfa á brennumar og flug-
eldana, hlusta á skipin flauta og
kirkjuklukkumar hringja, mikið
lifandi undur yrði gaman Gleðin
söng í henni. Hún lagði afl í
spyrnuna og á fleygiferð brunaði
lífsglaða rauðhærða telpan niður
brekkuna....
Á næsta andartaki klippti skar-
bítur dauðans sundur kveikinn
og slökkti þennan bjarta lífs'loga.
Helga Maja, í hugum systkina
þinna og frændfólks verður minn
ing þín eins og skært ljós I
skammdegi. Sorgina og söknuð-
inn í hjörtum mömmu og pabba,
sem fengu þig í jólagjöf fyrir
tíu árum, mildar minningin um
góða og gáfaða dóttur.
Sofðu vært hjá £ifa og ömmu,
litla frænka mín.
Guðrún Bjarnadóttir.
MYND þessi var jólamynd Hafn-
arbíós, og gengur þar enn fyrir
fullu húsi, enda er myndin bráð-
fyndm og skemmtileg. Hún er
tekin í litum og Cinema-Scope
og í aðalhlutverkunum eru Rock
Hudson og Dori Day, en leik-
stjórinn er Michael Gordon. Er
myndin ágætlega gerð, hvert at-
riðið öðru skemmtilegra og hún
prýðilega leikin, enda var mikið
hlegið í húsinu þegar ég sá mynd
ina.
Austurbæ jarbíó:
ÉG VIL LIFA
ÞETTA er amerísk mynd byggð á
sönnum atburði, sem gerðist í
Bandaríkjunum fyrir nokkrum ár
um og vakti geysiathygli þar í
landi og einnig víða um heim.
Aðalpersónan í þessum mikla
harmleik var ung kona, Bgrbara
Graham, vel gefin og glæsileg, er
lent hafði í vondum félagsskap
Og hlaut oft dóma fyrir ýmiskon-
ar afbrot. Loks var hún ákærð
fyrir rán og morð ásamt tveimur
misendismönnum. Hún hélt ávalt
fram sakleysi sínu, en málalok
urðu þó þau að hún var dæmd
til lífláts í gasklefanum í San
Quentin fangelsinu 3. júní 1955.
Mynd þeesí er sannkölluð „stór
mynd“, efnismikil og áhrifarík
og ágætlega leikin. Hlutverkin
eru mörg en aðalhlutverkið, Bar-
böru Graham leikur Susan Hay-
ward. Er leikur hennar snilldar-
legur, enda fékk hún fyrir hann
„Oscar“ verðlaunin. Er Susan
Hayward nú með allra fremstu
kvikmyndaleikonum Bandaríkj-
anna. Mun mörgum minnisstæð-
ur frábær leikur hennar í mynd-
inni „Ég græt á morgun". Er
leikur hennar í þeirri mynd, sem
hér er um að ræða ekki síðri.
Sumsstaðar sem myndin hefur
verið sýnd, hefur hún verið stytt,
aðallega í lokin þar sem sýnd er
aftakan í gasklefanum, en hér er
myndin sýnd algerlega óstytt.
• Gleðskapur
á gamlárskvöld
Sn. J. skrifar:
Satt er það, og hóflega orð-
að, sem Velvakandi segir 3.
jan., um dagskrá útvarpsins á
gamlársKVöld. Þjóðinni er stór
lega misboðið með slíku
„skemmti-efni“. Fátt er það,
er síður henti til skemmtunar
en „fyncim1 ófyndinna manna.
En ekkx ei það nýjung að út-
varpið bjóði hlustendum
það sem óboðlegt er fyrir ör-
birgðar sakir; svo er t. d. iðu-
lega háttað þættinum um dag-
inn og veginn. Það er líka
löngu orðið viðkvæði hlust-
enda þegar þar hefir óvart
verið hieypt inn ræðumanni
er talaði af einurð og greip á
einhverju kýlinu, að varla
muni hann oftar heyrast
þarna þessi.
En svo er það annað mál,
sem á mætti minnast. Eru ára-
mótin bezt valdi tíminn til létt
úðar eða jafnvel fíflskapar?
Þau eru alltaf tími reiknings-
skila og yfirlit yfir farinn veg.
Einkum gerum við þá upp
reikningana við sjálf okkur.
Og stendur þá þinn reikning-
ur alltaf svo vel, að þú hafir
ástæðu til kæti og gáska?
Jæja, gott er það og þar með
efalaust rcttlættur gáski þinn.
Því miður er því alltaf öðru-
vísi háttað um minn reikning.
En ef þú íast á sínum tíma
endurminningar sira Árna
Þórarinssonar, þá er ég viss
um að til dauðans minnistu
einnar sögu sem hann segir af
tillitslausri ofurkæti á gaml-
árskvöld. Það er bæði mér
og þér gott að muna þá sögu.
Já, tillitslausri. Á áraimótun-
um lítum við, eins og ég sagði,
yfir farinn veg, yfir árið, sem
er að kveðja. Og þó að á því
hafi enginn skuggi fallið á
þinn veg, þá hafa fallið skugg
ar á annaira vegi, og þeim er
harmur í hug. Okkur var sagt
1 árslok, að á árinu hefðu hér
á landi orðið 64 banaslys.
Væntanlega harmar öll þjóð-
in þá sem þannig var í burt
kippt, en hvað skyldu þeir
hafa verið margir beinlínis ná-
komnir, sem á gamlárskvöld
felldu sorgartár (innan um
allan gleðskapinn) vegna þess
ara horfnu ástvina? Það veit
ég ekki, og það veizt þú ekki
heldur. En margir munu þeir
hafa verið, Og í heimskugáska
þínum hefir samúð þín sjálf-
sagt leitað þeirra, þó að ekki
sýndirðu þess ytri merki.
Langt er liðið síðan ég lærði
þessi tvö erindi um áramóta-
gieðina. Mér fannst þau skyn
samleg og finnst svo enn í
dag:
Að sjá þig heilsa, unga ár,
ekki fáa gleður;
en margur þeirra þá mun nár
þegar þú aftur kveður.
Gaktu hægt um gleðinnar dyr,
gættu að hrasir eigi.
Að hönum liðnum ekki fyr,
áttu að hrósa degi.
• Hörmungar
úti í heimi
Ég nefndi rétt innlendu slys
farirnar. En hvað gerðist á ár-
inu 1961 ef við horfum út í
víðari sjóndeildarhring? - Þau
ósköp og þær hörmungar, sem
engin orð fá innibundið. Við
skulum taka til dæmis Kongó
og Angola. Það voru mislitir
menn, sem þar þoldu mestar
ógnir, en þeir hafa alveg sömu
mannlegu tilfinningarnar sem
við hinir hörundsljósu. Og
eru kannske atómsprengingar
Rússa gleymdar okkur? Ef
svo, þá er því miður hætt við,
að þær eigi enn eftir að minna
á sig. Verkunum þeirra er
ekki lökið; þær hafa enn naum
ast hafizt að því, er hinir fróð
ustu memi segja. Og mundi
ekki fullsnemmt að kætast
yfir því, að aldrei framar
muni Rússar vinna slíkt óheyri
legt níðingsverk gegn öllu
mannkyni, þar með, og ekki
sízt, barninu, sem enn er i
móðurkviði? Jú, svo glanna-
legur gleiðgosaháttur á engan
rétt á sér. Vitaskuld er rétt
og skylt að við vonum hins
bezta en sannarlega eru miklu
betri horfur á hinu að enn sé
eftir að kveikja tortímingar-
bálið — að það kunni að verða
tendrað hvenær sem vera skal.
Og eitt er víst: verði það
kveikt, mun svo verða gert án
nokkurs fyrirfarandi boðskap-
ar. Þá mun ekki framar þurfa
að víta lélega útvarpsdagskrá.
„Vaki þér nú; fullsofið er“.
•„Hikaðu kæti reisa“
Nú muntu spyrja hvort þú
eigir þá aldrei að gleðjast. Jú,
það áttu að gera, enda fátt
hollara en hrein og heilbrigð
gleði. Hinir mestu alvörumenn
hafa löngum verið menn gleð
innar. Og hjá æskumönnum er
það jafnvei heilbrigt að gleðin
verði aö kæti, sem er talsveri
annað og oft óheilbrigt. Ég
geri ráð fyrir, að tveir ritstjór
ar Morgunblaðsins minnist
þess Og skilji rétt, er hinn spak
vitri forfaðir þeirra sagði:
„Hikaðu kæti reisa“, Hann
mun hafa verið gleðimaður, þó
að mikill alvörumaður væri
hann — eins og allir vitnr
menn.Vel get ég unnt ungling
um þeirrar gleði, er þeir hafa
af því, að horfa á tilkomu-
mikla brennu. Og vera má, að
lögreglan í Reykjavík hafi
gert rétt, er hún keypti sér
fnð Og næði með brennunum
á gamlárskvöld. En mín hverf
andi kynslóð man þá tíð, að
þrettándakvöld var talinn rétti
dagurinn til þess að hafa
brennur. Og þá var alltaf geng
ið í kringum brennuna, með
álfakonung Og álfadrottningu
í farabroddi. Þá voru sungmr
þeir söngvar, sem nú eru, illu
heilli, að gleymast. Jafnvel
fullorðnum var þetta góð
skemmtun.
Burt með fátæklega glanna
skapinn Og alvöruleysið á
þeirri alvörustund, er við
kveðjum gamla árið og heils-
um því nýja-, án þess að vita
neitt um það, hvað það kana
að færa oKkur. — Sn. J,