Fróði - 01.01.1912, Blaðsíða 2

Fróðí.
196
Hann tók annan koröann ofan, og handlék hann meö þeiin
fimleik er einkennir hinn æföa skilmingarnann. Hann mælti:
“Þessir gripir hafa í sér geymdan heilan töfraheim; aö engu
þykir mér jafn - gaman og skilmingum. Fæst faöir yöar við þá
íþrótt?”
“Eg á hvorki töður né móöur”, svaraöi hún skjótt. En
fósturföður mínum — sein er mér sem besti faöir, — þykir gam-
an aö skilmast”.
“Þaö ex- ágætt! ég skal kenna honunx fáein brögð með
koröa”, sagöi Beverley glaðlega. “Hve nær kernur hann aftur
út úr skógunum?”
“Þaö get ég ekki sagt yöur rneö vissu. Hann fylgir engum
reglum í þessum feröum”, mælti hún. Síðan bætti hún við meö
brosi, er bæði var töfrandi og egnandi; “ef yöur langar svo afar-
mikiö að skilmast, þá skuluö þér ekki þurfa aö bíöa þangað til
að hann kemur heim; það skal ég fullvissa yður um, hr. Be-
verley”.
“Ó, það er líklega herra Rossville sem þér ætlið aö leyfa
mér aö reyna vígfimi mína viö”, svaraði hann gletnislega, því
hann þóttist vita, aö vingott væri meö honum qg Alice.
Hún roönaði ákaflega, en fékk brátt vald yfir reiði sinni.
Hún mælti meö áherslu:
“Ég hygg að ég sé sjálf nægilega fim með korða, til þess aö
fullnægja ósvífni og hroka herra Beverley’s, foringja í her Ame-
ríkumanna”.
“Fyrirgefið þér mér, ungfrú”, mælti hann í bænarróm, “ég
vildi alls ekki vera ósvífinn, eða —”
Hún hló; reiöin var runnin.
“Enga fyrii-gefningar bæn, þaö er skipun mín”, greip hún
fram í. “Við skulum tala um þaö, þegar ég hefi kent yður aö
skilmagt”..
Hún tók tvo korða af hillu í herberginu og rétti honum
hjöltun til þess, að velja sér vopn.
“Ég veit ekki til að það sé neinn munur á þeim”, sagöi
hún, en bætti svo við og var þá nokkuð hrekkjaleg: “en yður