Good-Templar - 01.04.1898, Blaðsíða 6

54
á því, og fyrstu 6 mánuðina, sem þau voru í hjónaband-
inu, var hann tvisvar drukkinn. Hún var þolinmóð og
vonaðist eptir að geta fengið hann til að hætta þessu
smámsaman en þar skjatlaðist henni eins og svo ótal
mörgum öðrum ungura stúlkum. Það er ekki nema ein
af hundraði, sem á þvi láni að fagna, að geta leitt elsk-
endur sína af braut ofdrykkjunnar, ef þeir á annað borð
hafa ofurselt sig valdi hennar. Flestar konur, sem hafa
látið ginnast af slíkum mönnum, hafa orðið að gráta
dauðar vonir meginhluta æfi sinnar.
Þegar eg virti fyrir mér ásigkomulagið þarna inni,
þar sem alls konar eymd og hörmung virtist hafa tekið
sér aðsetur, þar sem gleði og gæði lífsins virtust algjör-
lega útlæg, duldist mér það ekki, að þessi vesalings æsku-
vina mín var ein í þeirra tölu, er liðið höfðu skipbrot á
vonum sinum, og eg óskaði þess af heilum hug, að aðr-
ar ungar stúlkur vildu láta þessi og þvílik dæmi sér að
varnaði verða.
Hún þekkti mig ekki i fyrstu, þegar eg fór að tala
við hana, því nú var eg orðinn fulltíða maður, alskeggj-
aður og allólíkur þvi, sem eg hafði verið, þegar eg var
drengur og þekkti hana.
Þegar eg sagði henni liver eg var, fór hún að gráta
og sagði með eklta: »Eg hefði aldrei getað trúað þvi, að
nokkur maður, sem þekkti mig þegar eg var heima,
mundi sjá mig eins aðþrengda og eg nú er orðin; eg
hugsaði að enginn mundi þekkja mig og eg vildi það
líka helzt«.
Þegar geðshræringar hennar rénuðu, sagði hún mér
alla æfisögu sina frá því hún giptist, og eg segi það satt,
að eg hefi aldrei átt erfiðara með að verjast gráti en á
meðan eg hlustaði á hana. Maðurinn hennar hafði smám-
saman fallið dýpra og dýpra í foræði ofdrykkjunnar og
optsinnis verið ekið heim á kvöldin dauðadrukknum.
Loksins fékk hún hann til þess að flytja langt i burtu, í
þorp eitt, þar sem ekkert var veitingahús og lítið verzl-
að með áfengi. Eptir að þau komu þangað, leið þeim
miklu betur; hann drakk lítið og vann ákveðinn tfma á