Good-Templar - 01.04.1898, Blaðsíða 5

53
höndum, enda var það dáið áður þrír dagar voru liðnir.
Úti í horni sat litla systirin, sem drengurinn talaði um,
að líka væri svöng. Hún var allra laglegasta barn, hér
um bil þriggja ára gönml. Jafnskjótt sem hún sá litla
bróður sinn koma inn með hunangsköku, hljóp hún á móti
honum og rétti út hendurnar.
Þegar eg sá konuna, sem sat á stólnum, fannst mér
eins og eg hlyti að hafa séð hana einhvern tíma áður,
en eg gat með engu móti komið því fyrir mig, hvar það
heiði verið. Eg talaði við hana dálitla stund, og þá komst
eg að því, að eg hafði þekkt hana þegar eg var dreng-
ur. Hún var þá ung og elskuleg stúlka, dóttir ríkra og
mikilsvirtra hjóna í nágrenninu við æskustöðvar mínar.
Hún þótti ekki sérlega fríð, en bauð af sér góðan þokka
og öllum þótti vænt um hana. Hún var ágætlega vel að
sér og orðin kennari við unglingaskóla þegar eg síðast
vissi til.
Gat það verið, að þessi kona með f'öla andlitið og
hrukkóttu kinnarnar, sem sat í hrörlegum moldarkofa
með barn á brjósti, væri glóhærða stúlkan rjóðleita, sem
eg þekkti þegar eg var ungur? gat það verið, að bláu
augun hennar glaðlegu væru orðin svona döpur og grát-
þrungin?
Eg hafði opt komið til fóreidra hennar; eg hafði opt
borðað hjá þeim, þar sem borið var fram af mikilli gnægð.
Mér hafði aldrei dottið í liug, að eg mundi sjá hana í
svona hörmulegum kringumstæðum; hún var nú orðin
kona viðbjóðslegasta drykkjumanns, móðir þrigeja barna,
sem hún gat ekki veitt sæmilegt uppeldi. Hún hafði
giptst þvert á móti vilja foreldra sinna, manni, sem hún
þekkti ekkert. Nágranni hennar, efni'egur og góður
maður, hafði fellt ástarhug til hennar, en enn þá ekki
opinberað henni hugsanir sinar. Hann varð utan við sig
af sorg, þegar hann frétti að hún væri gengin úr greip-
um sér, og reiður við sjálfan sig fyrir framkvæmda-
leysið.
Þeir, sem þekktu mann hennar, vissu það, að hon-
um þótti gott að fá sér i staupinu, þótt ekki bæri mikið