Muninn - 06.03.1940, Síða 5

5
Kátur er hann Difi
og kvenfólksins von,
og höfdinglegur sýnist okkur
Hóseasson.
Mikil er þar menning
og menntun í heild.
En nú skulum vid stökkva
suöfrí stærdfrssdideild,
Ekki máttu flýja
þó þú finnir kannskó lýkt,
því lyktarlaus vísindi
verda bara fikt,
Þarna sitja ungir menn
- þrir í hverjum stól -
innan um efni
og allskonar tól.
X töflunni eru stærdtákn
og stærdfrædi nóg,
sem allir þykjast kunna,
en enginn skilur þó.
Doktor Sveinn er kannske
kompunni í,
hann leikur sér á gólfinu
sem lítid núllverdí.
Eannske sérdu Trausta
í hinni tigulegu sveit,
hann situr þar og mælir,
hvad sólin er heit.
parna er Stéindór Steindórsson,
stór eins og kýr,
med eitursvepþi í kringuo sig
og infusionsdýr.
harna er hann Eggert
med þungan refsi-vönd,
og Bárdur litli hrosir
sem brúda í meyjarhönd.
Bragi litli teygir sig
á bordinu sem oft,
en Bent er þarna í hlykkjum,
og hausinn ber vid loft.
Vilhjálmur Jónsson?
Jú - víst er hann hér
og minnir oss á hana,
sem hænulaus er.
Xfram 'iídur tíminn
vid alls konar hjal,
og nú erum vid öll komin
upp á skélasal.
Einnig hinir umtöludu
afburdamenn
og virdast allir vera
veraldlegir menn.
Ungfrúin ^óda,
sem ert her í dag,
þeir syngja þér í hjarta sínu
himneskt ástar-lag.
Þeir gleyma bædi logaritma
og latínu um sinn.
Svo vona eg hann fagni þeim
fadmurinn þinn.
E. H. P.
•'G-LEYMIÐ EKKI AÐ EHDUWÍJA" .
Eg var rádinn kaupamadur
ad Hóli á Sandi? svo ad þangad var nú
för minni heitid.
Um bjarta jtínínóttina stauiadist eg
nú ofan ad ánni, sem skilur Sandinn frá
næstu sveit , til þess ad athuga, hvort
ferjan væri á sínum stad.
Jú, allt í lagi, ferjan var þar £
vörinni, bundin vid staur £ bakkanum, nú
lá ekki annad fyrir en ad henda dótinu
um bord, ýta frá, stökkva upp £ og róa
yfir.»o.
X leidinni var eg ad hugsa um þetta
flan £ mér. Var annars nokkurt vit £ þv£
ad ana svona áfram, ferja sig einn yfir
hættulega á, til þess eins, ad þurfa svo
ad leita ad bæninn, sem eg ætladi á.
X Hóli var nefnilega tvibýli^ og £
ödru húsinu hét bóndinn Björn, en £ hinu
Einara Eg vissi, ad eg var rádinn hjá
Birni, en £ hverju húsinu bjó nú Björn?
Eg var kominn heím á tún, þegar mér
tókst ad leysa gátuna. Og eg gat þad á
þann hátt, ad eg tók sandkökk og henti £
grimmari hundinn, sem kom á móti mér, og
sagdi vid sjálfan mig: "Þennan hund á
Einar (um þad vissi eg samt ekkert), og
ad þvf húsinu, sem hann fer ekki, fer eg".
Nú svo er ekki meira um þad ad segja,
nema hvad eg hitti hundinn á trýnid, og
svo hljóp hann spangólandi og ýlfrandi
ad ödru húsinu, en eg ho.lt radi sárfættur
og bölvandi ad hinu.
Húsid var læst. Þad er ekki vani £
afskekktum sveitiun, svo ad eg vard hissa.
Samt bardi eg ad dyrum og settist svo á
þröskuldinn og beid þess, ad komid væri
til.dyra..»..
Þegar eg vaknadi, lá eg £ mjúku
rúmi. Eg vard hissa, reis upp og leit £
kringum mig„ f þetta herbergi hafdi eg
aldrei komid ádur. Svo smám saman skýrd—
ist minnid. og eg mundi ad lokum eftir
kerlingunni, sem komid hafdi til dyra og
stiganum, sem halladist svo annarlega,ad
eg var hræddur un, ad hann dytti, en sá
þá, ad hann var steyptur inn £ vegginn.
Yfir rúminu m£nu var gluggiEg reis
upp vid dogg og gægdist út„ Jú, þetta var
sama húsid. Sólin gyllti aSla þessa stóru
flatneskju, sem köllud er Sandur, þótt
hún sé mestmegnis mýrar, en £ fjarlægd
blasti vid hluti úr fjallahringnum, sem
umhverfir sveitina - hid eina fallega,
sem sést.
Eftir nokkra daga fór eg ad kynnast
fólkinu, sem ekki var margt, adeins hjón-
in, sonur þeirra og fóeturdóttir. Allt
bezta fólk, en hafdi samt eitthvad af
þeirri ættgengu gedveiki, sem þaraa ligg-
ur £ landi. Og svo var heimasætan ekki
heima - þad voru m£n st’ærstu vonbrigdi,
þv£ ad hana þekkti eg og vildi gjarna
kynnast henni dál£tid nánar. Ja - þid
sjálfsagt skiljid þad, ad þegar madur
hefir þekkt unga stúlku og rædur síg svo