Muninn - 01.02.1946, Qupperneq 6

6
M U ri IN N
Annáll skólans árið 1944—1945
umst \ 'Ö n nokkruin orðum, en síðan
héldu hvorir tveggja sína leið. Ég í
áttina til Skagafjarðar, þeir til Siglu-
fjarðar.
Ég spennti ;i mig skíðin og renndi
mér síðan í ótal krákustígum niður
brekkurnar. Hraðinn var gífurlegur,
og ég var stöðugt á glóðum um, að ég
dytti og rynni á rassinum beint und-
an hallanum án þess að geta stöðvað
mig, og úr slíkri ferð hefði ég varla
komið lifandi. Loks kom að því. Ég
skall kylliflatur og rann niður með
takmarkalausum hraða. Ég reyndi að
spyrna í með skíðaköntunum. I»að
kostaði einn liring í loftinu og síðan
sami hraðinn. Niður, niður, niður.
„Hæg er lcið til helvítis, hallar undan
fæti“, flaug í gegnum huga minn. Og
vissulega er sti leið oft þægileg um of.
En til allrar hamingju tókst mér að
koma fyrir mig fótunum, áður en ég
kæmi til vítis, og síðan renndi ég mér
á skíðunum svo langt sem hægt var.
En það var, því miður, ekki langt. Og
aftur varð ég að setja skíðin á öxlina
og þramma áfram, yfir hæðir og hálsa,
upp og niður brekkur, eftir götu-
troðningum og vegleysum, snjósköfl-
um og eggjagrjóti, mosarumbum og
sléttum grundum.
Eftir langa göngu kom ég niður að
Hraunum í Fljótum, sem er fyrsti bær
vestan Siglufjarðarskarðs. Þar nam ég
staðar litla stund og sendi símskeyti til
Siglufjarðar, þess efnis, að ferðin hefði
gengið að óskum. En áður en ég fór,
var mér borin mjólk að drekka og
feiknin öll af kökum, eins og siður er
á sveitabæjum, einkum þar sem fáför-
ult er. Notaði ég mér kræsingar þessar
eftir beztu getu, kvaddi síðan heima-
fólk og hélt leiðar minnar niður að
Miklavatni, en það liggur fast að tún-
garði á Hraunum. Á vatninu var ís,
og þrátt fyrir undanfarandi þíður
kvað bóndinn á Hraunum hann hest-
heldan, hvar senr væri, svo að ég lagði
óhræddur út á hann, enda brást hann
mér ekki. Ég spennti skíðin á mig og
ýtti mér síðan með stöfunum eftir ísn-
um og náði þannig allmiklum hraða.
Kom það nú að góðum notum, hve vel
ég hafði Iakkað skíðin, áður en ég fór
frá Akúreyri. En skemmtilegra hefði
mér samt þótt að hafa skauta, því að
skíðamaður hef ég jafnan verið í lak-
ara lagi, en hins vegar var ég skauta-
garpur á mínum yngri árum. Og ekki
ÓLAFUR HALLDÓRSSON:
Skólinn var settur sunudaginn 7.
október. Voru þá flestir nemendur
mættir, og hófst kennsla daginn eftir.
Ureytingar á kennaraliði skólans
urðu sem hér segir: Frá skólanum
hurfu Albert Sigurðsson, cand. mag.,
dr. Trausti Einarsson, Baldur Eiríks-
son, stúdent, Örn Snorrason, cand.
phil,. og séra Magnús Már Lárusson.
Við sögukennslunni tóku af Albert
Sigurðssyni Brynleifur Tobiasson. er
fengið hafði leyfi frá kennslustörfum
síðastliðin t\ö ár, og Aðalsteinn Sig-
urðsson A. B. Hann hafði stundað
nám í Berkeley í Kaliforníu um
sízt harmaði ég það að ferðalokum, að
ég skyldi ekki hafa farið með skauta
fremur en skíði, því að ég hefði halt
þeirya mun meiri not. Miklavatn er
ca. ‘5—4 km. breitt, þar sem ég fór yfir
það, en sökum þess, hve mjög skíðin
léttu mér ferðina, var ég aðeins ör-
skamma stund yfir.
Ég gekk nú beint af augum í áttina
til Haganesvíkur, en þangað er örstutt
leið frá Miklavatni. Þó var rnjög tekið
að skýggja, er ég kom þar. Og þegar ég
nálgaðist staðinn, sá ég þar skamnit
fyrir utan hús eitt ferlíki nokkurt,
sem mér gekk lengi vel illa að átta
mig á, hvað væri. Fyrst datt mér í hug,
að þar væri um grjótstafla að ræða,
sem hlaðinn liefði verið upp úr stein-
um, sem hefðu verið hreinsaðir burtu
við túnsléttun eða eitthvað því um
líkt. Uppi á þessarri hrúgu hélt ég
svo, að stæði smákrakki, sem væri trú-
lega að athuga, hvaða maður væri á
ferð, þar sem ég var. Þegar nær kom,
sá ég þó, að þessi tilgáta var ekki rétt.
Þá datt mér í hug, að þarna væri graf-
reitur og þetta væri reisulegur minn-
isvarði eða legsteinn. Ekki var ég samt
viss um þetta og ákvað því að ganga
úr skugga um, hvers konar mannvirki
þarna væri, og setti stefnuna beint á
undur þetta. Þegar ég var rétt kominn
að því, sá ég, að annað sams konar var
niður við sjávarbakkann, og þegar ég
var alveg kominn að þessu, komst ég
að raun úm, að þetta var steyptur stöp-
ull nieð tígullaga járnplötubút á
stöng ■ upp af, og í smáskúta inni í
þriggja ára skeið. Við störfum dr.
Trausta Einarssonar, er settur var
dósent við Háskóla íslands, tók Ingólf-
ur Aðalbjarnarson A. B. Hann hafði
stundað nám í Ameríku undanfarin
fjögur ár. Aðrir nýir kennarar, er
kontu að skólanunt, voru þeir Stein-
grímur Sigurðsson, stúdent, er kenndi
íslenzku í I. og II. bekk, Páll Ardal,
stúdent, er kenndi ensku í I. og II.
bekk, Jón Sigurgeirsson, kennari, er
kenndi þýzku í IV. bekk- S., og frú
Þórh.ldur Steingrímsdóttir, er kenndi
stúlkum úr öllum bekkjum leikfimi.
í skólann innrituðust að þessu sinni
stöplinum stóð olíulukt. Þá opnuðust
augu mín allt í einu, og ég skildi. að
hér var aðeins um innsiglingarmerki
að ræða. í Haganesvík er verzlunar-
staður Fljótamanna (kaupfélag), og
fáein íbúðarhús eru þar. Ekki tafði ég
neitt þar í „Víkinni'ý heldur hélt rak-
leiðis áfram yfir Hópsvatn á skíðun-
um og beitti j>ar sömu aðferð og á
Miklavatni.
Þegar ég var kominn yfir Hópsvatn,
lagði ég skíðin enn á öxlina og hélt
áfram göngu minni eftir þjóðvegin-
um. Jnnan skamms kom ég að fjárhús-
um, og þar sem ég varð þess var, að þar
myndi einhver rnaður vera, lagði ég
frá mér farangurinn og tók að athuga
kort mín við ljósbjarma frá vasaljósi,
því að nú var aldimmt orðið, og ég sá
því ástæðu til að fara að hugsa mér
fyrir náttstað. Ég komst fljótlega að
þeirri niðurstöðu, að enginn bær væri
þar í nánd, sem ástæða væri fyrir mig
að kjósatilgistingar öðrum fremur. Ég
gekk jrví inn í fjárhúsin og hitti Jrar
mann nokkurn, sem var að ljúka við
að gefa á garðann. Er við liöfðum
skipzt á venjulegum kveðjuorðum,
spurði ég, frá hvaða bæ hann væri. En
hann kvaðst vera frá Yzta-Móa.
Spurði ég þá, hvort hægt myndi að fá
gistingu hjá honum yfir nóttina.
Hann kvað jrað myndi geta gengið, og
skyldi ég fylgjast með sér til bæjar.
Síðan héldum við á leið heim að Yzta-
Móa, en jrað er alllangur vegur.
(Framhald). .