Muninn - 01.01.1950, Blaðsíða 5

!
MUNINN
29
einhverjum öðrum ástæðum en þeim,
sem hann gaí upp? Nú, viðvíkjandi
blettinum, þá var kannski ekki svo
sennilegt, að það hefði beinlínis verið
fi-amið morð. En blóð, var það ekki
;allta£ einhver óheillafyrirboði? Hver
vissi, hvernig það var tilkomið?
Ég sá fyrir mér mann með hníf í
liendi. Ég sá fyrir mér þennan grimmi-
lega morðingja, þar sem hann læddist
eftir göngunum, brennandi af heift,
augun glampandi af vitfirringu. Ég sá
fyrir mér kerlinguna, sem ekki þorði
að horfast í augu við mann. Hvað bjó
á bak við þessi þykku, kúptu gleraugu?
Var hún ekki nokkurs konar drauga-
drottning? Hvers konar staður var
þetta eiginlega, sem ég hafði lent á?
Um það varð ég að fá vitneskju.
Þegar ég var í þann veginn að festa
blundinn, heyrði ég eitthvert lágt
væl, og gat ég ekki almennilega greint,
hvort það kæmi að neðan eða úr ein-
hverju herberginu fremst við ganginn.
Fyrst heyrðist mér það vera barnsgrát-
ur, en svo komst ég að raun um, að svo
var ekki, það var líka ólíklegt, að ég
hefði ekki orðið var við það, ef barn
væri í húsinu. Klukkan var orðin fjög-
ur eða fimm, þegar ég loksins festi
blundinn, úrvinda af þreytu.
Daginn eftir, þegar ég var að koma
úr skólanum, mætti ég gömlum manni
við húsdyrnar. Hann var með skóflu í
hendi, eflaust að vinna eitthvað þar
við götuna. Veitti ég honum ekki meiri
eftirtekt en öðrum vegfarendum, þang-
að til hann vék sér að mér og sagði
lágt og ísmeygilega:
— Heyrðu, lagsmaður. . . . býrð þú
• í þessu húsi?
Ég kvað já við.
— Ég ráðlegg þér að hafa ekki
margt á glámbekk þar.
Ég hrökk hálfpartinn við. Nú rifj-
aðist upp fyrir mér vakan nóttina
áður; auk þess var meira en undarlegt,
að ókunnugur maður gerði sér ómak
að því að aðvara mann svona. Ég gat
engu orði upp komið. Og það hefir
hann eflaust séð, því að hann sagði
eins og til að afsaka þetta:
Ég segi þér þetta nú bara, af því að
ég þykist sjá, að þú sért hér nýkominn.
Meira sagði hann ekki, heldur liélt
áfram leiðar sinnar eftir götunni. Ég
gekk upp í hálfgerðri leiðslu. Ég var
ekki beinlínis hræddur, en forvitnin
sótti alltaf fastar og fastar á mig. Þrá-
lát spurning ásótti mig eins og fjand-
inn sjálfur: Hvar hefi ég eiginlega
lent? Svipurinn á Árna, bletturinn á
eggnum, vælið um nóttina og jafnvel
sjálf kerlingin, allt þetta gaf eitthvað
dularfullt til kynna. Eitthvað hlaut að
vera bogið við þetta allt sarnan. Það
þurfti ég ekki að láta segja mér. En
hvað var það? Það var hin mikla spurn-
ing. Og svo síðast aðvörun karlsins,
eins og staðfesting á öllu saman. Her-
berginu mínu þorði ég ekki að læsa
á nóttunni. Það var vissara að hafa það
opið, ef kvikna skyldi í. Það væri því
ekki mikill vandi að læðast að mér sof-
andi, því að venjulega svaf ég fremur
fast. Það væri jafnvel hægt að ganga
þar inn og út, án þess ég yrði þess
nokkuð var. — Ekki margt á glám-
bekk . . . Þessi setning meitlaðist eins
og steinhöggvin inn í höfuðið á mér.
Sennilega var þetta eitthvað, sem ekki
fór í hámæli, en aðeins fáir vissu. Þess
vegna hafði karlanginn farið að a"ðvara
mig. Séð mig ganga þarna út og inn,
vitað að ég var nýkominn, eflaust eitt-
livað kunnugur þar. Bjó kannske í
næsta húsi. En allt um það, hann liefði
ekki farið að vinda sér svona að bráð-
ókunnugum manni að ástæðulausu.
Eitthvað meir en lítið lá þar á bak við.
Ég yrði þó að gera þær öryggisráðstaf-
anir, sem ég gæti við komið. Hafa allar
hirzlur læstar og helzt að koma ein-
hverju fyrir í sambandi við hurðina,
sem vekti mig, þegar hún væri opnuð
að næturlagi.
Annað slagið reyndi ég að telja mér
trú um, að þetta væri allt saman blekk-
ing. Bletturinn gat verið eftir smiðina
eða hreingerningarkonu, karlinn hafði
auðvitað verið að gera narr að mér, og
þetta væl, sem ég heyrði þarna um
nóttina, gat eins komið úr öðru liúsi.
Auk þess var það allt annað en karl-
mannlegt að láta sér bregða eða jafn-
vel skelfast, þótt maður heyrði eitt-
hvert annarlegt hljóð, sem maður vissi
ekki, hvaðan kom. Hverjum, sem ég
segði þetta, kærni ekki annað til hugar
en ég væri orðinn vitlaus eða væri að
minnsta kosti að verða það.
En svo kom nóttin, dularfull og
myrk eins og mara. Nótt eftir nótt lá
ég andvaka, sveittur og óstyrkur, og
ekki hvarflaði það sjaldan að mér, að
ég væri að verða brjálaður. Lengi fram
eítir var nokkur umferð á götunni.
Það \rar mér jafnan til hugarléttis.
Síðan komst á kyrrð að mestu, og þá
hófust raunir mínar fyrst fyrir alvöru.
Hvert hljóð, sem ég lieyrði í húsinu,
verkaði á mig eins og dauðadómur. Ég
hlaut að vera í þann veginn að missa
vitið. Þannig gekk þetta nótt eftir nótt.
Eitt sinn gekk mér þó venju fremur
vel að sofna. Það var liláka og loft
nokkuð þungt, en í slíku veðri sef ég
alltaf bezt. Ég var sem sagt rétt búinn
að festa blundinn, þegar ég hrökk upp
við óvenjulegt hljóð frammi á gang-
inum. Fyrst heyrðist mér það vera
l’ullur maður og þá í stimpingum við
einhvern annan. Hvað var að gerast,
sá ég auðvitað ekki, en þó gat ég af
öllu ráðið, að þar færu fram einhvers
konar handalögmál, en þó með þeirn
hætti, að aðiljar væru samtaka um að
láta sem minnst til sín heyra. Öðru
liverju heyrði ég, að annar maðurinn
sagði hálfhvæsandi:
— Ég skal drepa hann . . . ég skal
skera hann.
Röddin var titrandi af heift, æðis-
leg. Maðurinn ldaut að vera fullur. En
h\ ers vegna hafði liann þá ekki hærra?
Ég kveikti og reis upp í rúminu. Ég
var varla hræddur lengur, ég var reið-
ur. Ef þessir óþokkar færu að gexa
rúmnask hjá mér, — þá gætu þeir að
nxinnsta kosti fengið að finna til handa
minna. Á borðinu hjá mér lá opinn
hnífur. Stór lxnífur nxeð grænu skafti.
Með hann í höndunum ætlaði ég að
mæta þeim. Ef þeir skemmtu sér við
það á nóttum að myrða xnenn, þá
skyldu skyldu þeir bara koma til mín.
Ég skyldi taka á móti þeirn.
Glíman færðist fram ganginn, hægt
og hægt, niður stigann, og loksins
heyrði ég, að dyr voru opnaðar og
lokað aftur niður á gangi. Eftir það
var allt liljótt sem fyir.
Mér gekk, eins og oft áður, illa að
sofna. Ég var æstur, en þó sljór. En
eins var ég nú vísari: Það var einhver
fjandinn í þessu Ixúsi. Hvort sem það
var ofdrykkjumaður, hálfviti eða
morðingi, þá var það eitthvað, senx
bar að varast. En nú var ekki leneur
o
þessi dularfulla þögn yfir því. Nú
liafði það sloppið út úr gieni sínu og
líklega verið dregið inn í það aftur.
Nú varð ég bara að fá fulla vitneskju