Muninn - 01.01.1950, Blaðsíða 6

30
MUNINN
um það, komast að hinu sanna. Óviss-
an var óþolandi. E£ til vill var þetta
þá ekki 'eins magnað og ég hafði gert
mér í hugarlund í fyrstu. En eitthvað
var það. Svo nrikið var víst.
Þeg'ar ég kont heim daginn eftir,
mætti ég á ganginum stúlkunni, sem
tók til í herbergi mínu. Eg bað hana
að segja við mig eitt orð, og varð hún
vel við því og fór með mér inn í her-
bergi mitt. Ég byrjaði á að bjóða henni
sígarettU. Þáð var bezt að fara sæmi-
lega að henni, ef eitthvað átti að hafast
upp úf henni. Þetta leit út fyrir að
vera övitlaus kvenmaður, og hún tók
þetta állt annað en illa upp fyrir mér.
Ég vissi ekki alminlega, hvernig ég
átti að komast að efninu. Hugsaði þó,
að það mundi vera vitlegast að fara
fínt í það, ég mætti ekki fara að kynna
mig sem móðursjúkan idíót.
— Heyrðu, sagði ég, bjó ekki maður
hér í suinar, sem Jón heitir, Jón Jóns-
son?
Reyndi ég að láta, sem þetta væri
aðalerindið, og ætlaði svo að segja
henni eitthvað um þennan Jón Jóns-
son til að sýna henni fram á, hvers
vegna mér lægi svona á að vita um
hann. Svo ætlaði ég að segja henni frá,
hvað liefði haldið fyrir mér vöku um
nóttina. En ég þurfti ekki að nota þessi
brögð. Stúkan virtist, eins og margar
kynsystur liennar, hafa hjartað á vör-
unum og lét móðan mása, svo að ég
komst yarla að.
— Hefir kellingin ekki talað við
þig? sagði hún, þegar hún var búin
að lýsa fyrir mér einhverri ægilega
spennandi bílferð frá því um sumarið.
— Ha, kellingin, nei.
— Ja, mér datt það nú bara svona í
hug, eu hann er nú passaður svo vel
núna,;að það á víst ekki að vera nein
hætta;;
— Ha, hvað ertu að segja, sagði ég.
— Já, hann sonur hennar, maður,
hálfvitinn ha ha ha, hefurðu ekki séð
hann hahahaha? Hún hló hátt og
livellt og óþvingað, eins og menn
lilæja að góðum brandara eða skrýtlu
um náungaiin. Augun ætluðu alveg
út úr hausnum á mér af forvitni; ég
var búinn að vera hálfan mánuð í hús-
inu og vissi ekki einu sinni um hálfvit-
ann. c.
— Já, það er nú meira, Iiélt hún
áfram, kellingin neitar að senda hann
á Klepp og kaupir rnann allt árið til
að passa hann. Sá er nú búinn að gera
sitt af hverju. Þú hefðir átt að vera
hérna í sumar. Hann losnaði tvisvar.
Það var nú meira helvítið. I annað
skiptið fór hann hérna inn í herberg-
ið, já, einmitt Jretta herbergi. Það bjó
hérna einhver slæpingi, sem kallaði sig
stjörnufræðing. Svo einu sinni gleymir
hann að læsa herberginu, þegar hann
fer að heiman. Hvað heldurðu, að karl
losni ekki, gengur á röðina hérna á
ganginum, Jrangað til hann kemst hér
inn, og þá var auðvitað ekki lengur
að spyrja að því. Karl tók allt lauslegt
í herberginu og fleygði því út á götu.
Guðs ntildi, að ekki varð slys af. Þegar
kornið var að honum, var liann allur
blóðugur. Hann hafði sett hnefann í
rúðuna, líklega ætlað að drepa flugu.
Það var það undarlegasta, að hann
skyldi ekki sletta Jressu hér út um alla
veggi. En kellingin, sú fékk nú aldeil-
is fyrir ferðina. Það var nú bara ekki
talað um annað í bænurn næstu daga.
Og manngreyið, sá varð nú pínu vond-
ur. Ég hélt, að allt ætlaði að ganga af
göflunum. Og ég, auminginn, ég gat
nú bara ekki farið á ball næstu vikur.
Það var hver kjaftur eins og útspýtt
hundsskinn að spyrja mig eftir Jressu.
Svei mér þá. Ég lield ég gleymi Javí
aldrei.
— Því stakk hann sér ekki á eftir
öllu saman út um gluggann? spurði ég.
— Ertu vitlaus, maður, sagði hún
og liló. Það var nú meira, livað hún
gat hlegið.
— Nei, svo vitlaus var hann J>ó ekki.
En mér var sagt, að kerlingin ætlaði
að fá einhvern strák til að vera með
J)ér í herberginu. Það hafa nefnilega
alltaf verið tveir skólastrákar hérna í
herberginu. Það voru tveir hérna í
fyrra. Þeir voru svo sætir, maður. Svei
mér, að ég hef aldrei Jrekkt aðra eins
náunga. Það voru nú karlar í krapinu.
Djöfull vildi ég Jreir væri komnir
aftur.
— Ha? sagði ég.
— Já, rnikið djöfull vildi ég Jreir
væri komnir aftur. Það var svo gaman
að þeim. Ég gleymi þeirn aldrei. Þá
var nú margt brallað. Kellingin, mað-
ur, sú varð nú pínu vond einu sinni.
Hún hélt ég hefði verið hjá Jreirn
heila nótt — sofið hjá þeim — geturðu
hugsað, hvort það var aldeilis ástæða
til að verða vond af, ha ha ha ha! Svo
stjakaði hún við mér um leið og fliss-
aði af kátínu. Það var auðheyrt, að
henni var hlýtt til þeirra; piltanna.
Allt í einu rak hún upp lágt, eymd-
arlegt væluhljóð og fórnaði höndum.
Eitthvað, sem líktist mannveru, rak
hausinn inn í gættina. Það var að and-
litsfalli ekki ósvipað blámanni. Var-
irnar þykkar, kinnarnar miklar og
slútandi, augun stór og þrútin og svart
hárið úfið og ógreitt. Munnurinn og
hakan voru blaut, og niður af henni
spannst slefan eins og kóngulóarvefur.
Einhver brjálæðislegur tryllingur lýsti
sér í augnaráði hans, svo að maður
þurfti ekki að elast um það eina mín-
útu, að hann var vitskertur.
Stúlkan greip í mig í ofboði.
— I guðs almáttugs bænum, sagði
hún, komdu honuin út.
Ég fylltist af einhverjum riddara-
kjarki. Fann ekki til hins minnsta
ótta, Jrótt ég væri bæði lítill og væskils-
legur og auk þess einhver mesta rag-
geit, sem um getur. Ég Jrrammaði eins
og prússneskur hermaður að dyrun-
um, setti hnefann fyrir brjóstið á ó-
freskjunni, sem hrökk franr á gang-
inn. — Síðan tvílæsti ég hurðinni.
SÆMUNDUR HELGASON:
BÁRUR
Blika stjömur, brosir grund,
bárusöngvar óma.
Þœr eru’ að kveða alla stmid
um yndi lands og sóma.
Margar hafa grundir gist,
gjálfrað títt við steina.
Af slíkri ást þó ekki kysst
aðra ströndu neina.
Ég vil una um ævidag
út við bláa strauma,
hlýða’ á báru létta lag
lesa hennar drauma.
Sögutími í VI. bekk
B. T.r „Rómantíkerarnir hölluðust
að einstaklingshyggju. — Hvað köllum
við það á evrópeisku máli?“
Einhver í bekknum: „Kapítalisma."