Muninn - 01.03.1961, Síða 9

Þjónninn hafði glott til mín fannhvítum
tönnum og sópað halabrot að eðlunni, blóð-
slettur og skinnflyksur upp af gólfinu. Og
á eftir hafði hann hlegið. Eg kastaði upp,
mér hafði heyrzt eðlan stynja, þegar sóp-
urinn skall á henni.
Köngullóin stanzaði. Eg starði á hana
eins og dáleidd. Ef til vill var J^að ekki bit
hennar, senr ég óttaðist, heldur þessir ið-
andi, loðnu fætur, sem gátu þotið áfram,
eða mjakazt með ískaldri ró.
Eitrið var fast við hönd mína, og allt í
einu hélt ég á sprautunni. Ég þrýsti á belg-
inn, hvítt rykið þyrlaðist banvænt úr henni
og lagðist eins og dúnlétt ský yfir köngul-
lóna. Hún stóð kyrr nokkrar sekúndur. Svo
Jraut luin af stað, upp rúmfótinn.
Skórnir fyrir framan rúrnið voru með
hörðum, breiðum gönguhælum. Ég þreif
annan og lét hann skella á köngullónni.
Það heyrðist lágt marr, og ég lét hann detta
á gólfið. Köngullóin var dauð. Lífi var lok-
ið. Og hvað um það?
Frammi var samtal þjónanna hljóðnað,
og annar þeirra gekk mjúkum skrefum fast
við herbergisdyr mínar. Inni í herberginu
var köngullóin dauð, frammi á ganginum
gekk svartur nraður. Til eru staðir, þar sem
líf hans væri ekki metið meira en köngul-
lóarinnar. Og þó svalar næturskugginn
honum, og regnið fellur í lófa hans.
Það var farið að hvessa úti, og ég vissi,
að þá yrði morgundagurinn svalari. Ef til
vill regn .... J. B.
STAKA
Eftir fárleg fyllirí
feigra vona minna
dásemd væri að drukkna í
djúpi augna þinna.
T.
GÖMUL ÁST
Hér kemur lítið kvæði
um konu, sem ég unni,
um konu, er heitt ég unni.
En ást mín stóð sem annarra
á æði veikum grunni.
Mig dreymdi margar nætur
um dásamlegar stundir.
Mig dreymdi um sælustundir.
f innsta hólfi hjartans
geymast okkar ástarfundir.
Því fyrsta æskuástin
var ástin rétta eina,
var ástin sanna eina.
Þá fannst mér oft og einatt,
að ég aðra fyndi ei neina.
En varið ykkur drengir,
sem elskið ungar hnátur,
sem elskið fagrar hnátur.
Það verður aldrei annað
en opið sár og grátur.
Þú varst minn æskuengill.
Þú engill bjartra vona.
Þú engill stórra vona.
En núna ertu orðin
útgerðarmannskona.
Kristinn Jóhannesson.
M U N I N N 61