Muninn - 01.03.1961, Qupperneq 10

SUM ARÁSTIR
Við skulum kalla hann Helga. Það skipt-
ir ekki svo miklu máli, hvað hann heitir,
hann líkist bæði mér og þér, og kannski
líkist hann engum. —
Það er sumarmorgunn, og sólin hefur þeg-
ar þerrað dögg næturinnar. Helgi liggur í
lítilli laut, sem ilmar af lyngi og blágresi.
Við lilið hans liggur sofandi stúlka. Andlit
hennar er saklaust og frítt. Það er íslenzkt
stúlkuandlit. Hún iiggur þétt að líkama
hans, og önnur hendi hennar hvílir á brjósti
hans. Þegar liann vaknaði í morgun, þorði
hann í fyrstu ekki að líta á liana. Hann
góndi upp í himinblámann, og óljós grun-
ur um, að himinninn í dag, væri öðruvísi
en í gær, kom honum til að brosa. Svo leit
hann á stúlkuna, og eitthvað innan í honum
hrópaði upp af aðdáun. í sömu andrá vissi
hann, að þessari sýn myndi hann aldrei
gleyma. Þessar rnjúku boglínur líkamans,
þessi langi, hvíti háls, fegurð og sakleysi
andlitsins, sem hann gat ekki lýst, en skynj-
aði samt í lotningarfullri aðdáun. Þetta var
allt nýtt og undarlegt fyrir hann, en hríf-
andi, óendanlega fallegt. í gær hefði hann
hlegið og hæðzt að slíkum tilfinningum, en
nú var eins og allar hugmyndir hans frá í
gær hefðu yfirgefið hann. Hann var eins og
ókunnugur maður í annarlegri veröld.
Þetta var veruleiki og samt draumur. Hann
horfði á stúlkuna í þögulli hrifningu. Hann
fann til sektar. Það var skrítið, hann langaði
til að gráta, hann vissi ekki af hverju, hann
hafði aldrei verið hamingjusamari. Hann
minntist þess, að einu sinni hafði drukkinn
skipsfélagi hans grátið, vegna þess að eigin-
kona hans hafði orðalaust fyrirgefið honum
ótryggð. ,,Hún er svo góð,“ liafði hann sagt.
„Hún er fallegasta kona, sem ég þekki.“
Síðan hafði þessi rnaður aldrei yrt á hann
aftur. Það var eins og hann skammaðist sín,
og þó hafði hann ekkert til að skammast
sín fyrir. Maður finnur svo sárt til srnæðar
sinnar frammi fyrir hinu fagra og sanna.
Helgi var truflaður í þessum hugleiðing-
um við það, að hendi stúlkunnar fór að
hreyfast á brjósti hans. Hún var að vakna.
„Halló,“ sagði hann og horfði í nývöknuð
augun. „Halló,“ sögðu augun, eftir að hafa
rannsakað augu hans andartak. Svo brostu
þau. Þau voru blá. Hann kyssti hana á háls-
inn, lengi og heitt.
Urn hádegisbilið sátu þau enn í lautinni.
„Finnst þér svona gaman að kyssa mig?“
spurði hún. „Já,“ svaraði hann og brosti.
„Það er ekkert eins gaman.“ „Eg skal kyssa
þig,“ sagði hún. „Ég skal kyssa þig einhvers
staðar, ef þú lokar augunum. Ég veit, að
þú vilt, að ég kyssi einhverntíma fyrst.“
„Nei,“ sagði hann og hló. „Þú þarft ekki
að kyssa mig.“ „Ég elska þig. Ég vil gera
allt. Þá veiztu, að ég elska þig. Þá er ég
stúlkan þín.“
„Nei,“ sagði hann aftur, „þú þarft ekki
að kyssa mig. Þú ert stúlkan mín.“
„Þú hefur kysst margar? Er það ekki?“
„Þú ert stúlkan mín.“
„En þú hefur kysst margar.“
„Ég hef ekki kysst neina eins og þig.“
„Þú ert svo góður!"
Hann hallaði sér aftur á bak í lyngið
og dró hana að sér. Hún sleit upp strá bak
við höfuð hans og beit hugsandi í endann
á því. „Helgi,“ hvíslaði hún hikandi og
lagði höfuðið á öxl hans. „Já?“ „Finnst þér
ég vera falleg?“ Hann hló lágt og tók um
höfuð hennar. Hún horfði stundarkorn
feimin ofan í hálsmálið á skyrtunni hans,
en leit svo hikandi í augu hans. Þau voru
góð. „Þú ert fallegasta og bezta stúlkan í
veröldinni." „Þú ert líka sætur,“ sagði hún,
barnslega glöð. „Þú ert svo sætur.“ Hann
hlustaði, án þess að hlusta og skildi, án þess
að lreyra. Skyndilega varð hann alvarlegur.
„Viltu giftast mér?“ spurði hann, og hver
62 M u N I N N