Muninn - 01.03.1961, Síða 18

sem áður er getið. í blöðum birtust ýmsar
eftirminnilegar greinar eftir Björgvin, en
margt af því, sem hann skrifaði, mun þó
aldrei liafa komið fyrir almenningssjónir.
Okkur, gömlum norðanmönnum, sem
sungum í Karlakór Menntaskólans og Kant-
ötukórnum, verða tvö einkenni á listsköp-
un Björgvins Guðmundssonar og verkefna-
vali efst í huga. Annarsvegar var f jölskyggni
hins menntaða manns, er framazt hafði með
erlendum þjóðum og séð of veröld hverja
í bulduheimum tónlistarinnar. Á hinu leit-
inu stóð íslendingurinn með beiskt skop og
forneskju þjóðsögunnar á hraðbergi, en við-
kvæmni strengleiks og Máríuvísu í leyndum
stað. Að baki öllu sló heitt hjarta snillings-
ins.
Slíkur var Björgvin sjálfur. Óstýrlátt
lunderni hans og sundurleit viðhorf, er
samræmd voru af ríkri nrannúð og styrkum
vilja, mótuðu þá skuggsjá tónlistar hans,
sem við mátum næst sjálfri henni. Skaphit-
inn var ávallt hinn sami, í hvern farveginn
sem liann féll, og jafnan nægði hann til að
bræða utan af framkomunni allan hræsnis-
hjúp. Þar var aldrei af undirhyggju mælt.
Reiðin gat verið þungbær, glaðværðin lireif
alla með sér, og hlýjan, sá eiginleiki, sem
Björgvin átti sterkastan, yljaði sextán ára
stráklingum um hjartaræturnar svo að seint
mun úr minni líða.
Það var dýrmæt reynsla fyrir okkur skóla-
pilta að kynnast slíkum manni. Ef til vill
eigum við aldrei framar svipaðra kosta völ.
Dýrmætar voru okkur söngæfingarnar í
litlu kapellunni undir Akureyrarkirkju, og
ekki verða léttari á metunum samveru-
stundirnar á heimili Björgvins, en þangað
var hver meðlimur kórsins jafnan velkom-
inn. Stöku sinnum komum við þangað allir,
oftar þó fáir saman, einsamall kom ég þar
tfðum og fæ aldrei fullþakkað Björgvin og
Hólmfríði konu hans þá alúð, sem brokk-
gengur skólanemi varð aðnjótandi. Á þeim
stundum kom þar oft tali okkar Björgvins,
að við ræddum Austfirzk efni, en tryggð
hans við átthaga sína var einstök og þekk-
ing hans á sögu fjórðungsins og staðháttum
hin haldbezta.
Hver hinna rnörgu þátta í tónlist Björg-
vins og hátterni var okkur nemendum hans
kærastur? Mátum við mest Friðarbæn Kant-
ötukórsins, eða stendur okkur ef til vill
næst hjarta minningin um smálagið „Tví-
sýnt skrafað“, eða „Drauginn" eins og við
vorum vanir að nefna það, lagið sem við ár
eftir ár kröfðumst að fá að syngja og sögð-
um á reiði okkar ella? Hvort féllu okkur
betur þrumuræður Björgvins og markviss-
ar athugasemdir, þegar ærsl okkar og eftir-
tektarleysi keyrði úr hófi, eða kátína hans
og nærfærni, er betur var látið? Þessu verð-
ur seint svarað. En víst er um það, að hvergi
hef ég verið í flokki, sem af óbrigðulla dá-
læti fylgdi sínum fyrirliða á hverju, sem
gekk.
í upphafi þessara orða drap ég á gjafir,
sem enginn fær endurgoldið. — Að sleppt-
um þeim gjöfurn, sem Björgvin gaf okkur
skólanemum í Menntaskólanum á Akur-
eyri og öðrum þeim, sem kynntust honum
sjálfum, að slepptum þeim áhrifum, sem
liann hafði á okkar ómótuðu hugi og við
fáum að njóta um alla framtíð án þess að
geta nema að litlu leyti miðlað öðrum af
þeirri auðlegð okkar, að slepptum þessum
staksteinum, sem hvert mannsbarn í mis-
jöfnum mæli lætur eftir sig við veginn, sem
það fer, fól Björgvin okkur í verkum sínum
þann loga, er ekki mun aðeins lýsa okkur,
heldur einnig afkomendum okkar mann
fram af manni. Og þær draumsýnir, sem
hófu Björgvin Guðmundsson ofar miðl-
ungsmennskunni og knúðu hörpu hans til
sköpunarinnar, einnig þær munu tala til
afkomenda okkar úr verkum hans, gera þá
að betri mönnum, bera þeim hinn eilífa
boðskap listarinnar um umsköpun mann-
kynsins og sókn þess á vit fullkomnunarinn-
ar, — um hina æðstu guðsdýrkun. Slíkir
menn eiga góða heimvon.
Heimir Steinsson.
70 M U N I N N