Muninn - 01.03.1961, Qupperneq 21

OPIÐ BREF
TIL EINARS G. PÉTURSSONAR
Elskulegi hr. E. G. P.!
Það var spurningasalur um daginn. Og
þó að hann væri óvenju daufur og leiðin-
legur, eins og nú orðið tíðkast, entist hann
stöku manni til að koma á framfæri brenn-
andi spurningum eða láta sér mistakast að
vera fyndinn. — Ég skal játa, að þegar mér
barst til eyrna þín hógværa og hjartnæma
spurning, skildi ég ekki í fyrstu, hvar fiskur
lá undir steini. En svo „kviknaði á per-
unni“, og ég minntist þess, að í E tbl. 33.
árg. Munins var þín lítil.lega getið í Lausa-
vísnaþætti. Dró ég þar af þá ályktun, að þér
hefðu orðið 5 lausavísur tilefni til að beina
til mín svohljóðandi fyrirspurn á eftir sex-
yrtum og ofurvirðulegum ávarpslið, sem
hér verður rúmsins vegna að fella framan
af:
„Er skólablaðið Muninn einkum og sér
í lagi (leturbreyting mín) vettvangur fyrir
persónulegar svívirðingar um einstaka
menn? Æskilegt væri að fá svar við þessari
spurningu. Einar G. Pétursson.“
Nú mun Jrað venja að svara oftast nær
þeim spurningum, sem undirritaðar eru
fullu nafni. Og þar sem spurningin snertir
blaðið og ýmsa fleiri aðila ekki síður en mig
jaersónulega, auk þess, sem þú æskir ein-
dregið svars, skal ég gera þér það til geðs
að nota mér andsvarsréttinn í blaðinu.
Raunar efaðist ég og efast enn um, að vís-
urnar gefi réttmætt tilefni til svo þraut-
hugsaðrar fyrirspurnar, sem að framan
greinir, enda hef ég ekki heyrt nema einn
mann mæla henni bót. En þeim hinum
sama hurfu víst nærbuxur vestur á landi
einhvern tíman í vor, og kann ástæðan að
vera sú. En Jrað er önnur saga. —
Nei, þess er víst hvergi getið í lögum
Munins, að honum sé ætlað Jrað hlutverk
að vera „einkum og sér í lagi vettvangur
fyrir persónulegar svívirðingar um einstaka
menn,“ og ég viðurkenni ekki, að hann sé
það eða hafi verið a. m. k. í seinni tíð, enda
ekki verið undan því kvartað. Mér bárust
þessar vísur í hendur á lausum blöðunr
ferðafélaga Jrinna frá því í vor, sem mér
var leyft að nota, þegar þátturinn var sanr-
an settur. Þær gengu rétta boðleið átaka-
laust, ritnefnd og ábyrgðannaður, senr
gæddur er ríku skojrskyni, höfðu ekkert við
þær að athuga. Og einn góðan veðurdag
gátu þeir lesið, sem vildu. Og mér þykir
ótrúlegt, að yfirkennarann, sem varpaði
þeim fram — utan einni — á léttúðarfullu
augnabliki í þessari skemnrtiferð um Vest-
urlandskjördæmi, hafi fyrr eða síðar boðið
í grun, að þær yrðu til að valda þessum
öldugangi í sál þinni. Ég veit h'ka, að hann
lrefur gert sér far unr að sjá broslegu hlið-
arnar á tilverunni, meðan bært er, og „það
er þó alltaf búningsbót að bera sig karl-
mannlega." En Jretta er ykkar mál, og ég
skal víkja aftur að mínunr þætti í þessari
hryggilegu „katastrófu“. Persónulega finnst
mér þessar vísur ósköjr saklausar og fjarri
lagi að gera þeim svo hátt undir höfði að
kalla þær „persónulegar svívirðingar." En
svo er margt sinnið sem skinnið, og Jrað
hlýtur alltaf að verða matsatriði, hvað kalla
skal „persónulegar svívirðingar." Það kynni
að vefjast fyrir dómstólunum ekki síður en
úrskurðirnir um klám og ekki klám. Nú er
svo mál með vexti, að engum, sem fór hönd-
um um þessi vísnakorn, þótti líklegt, að
Jrau yrðu ojrinbert umræðuefni, þó að þér
þætti hins vegar mælirinn fullur, þegar Jrau
birtust. Og víst skal viðurkennt, að sitt er
hvað að veita höggið og verða fyrir Jrví.
Samt skal ég benda Jrér á það til gagns og
gamans, að í jólablaði Munins var undir-
ritaður og ýmsir fleiri borinn Jrungum sök-
um, m. a. kallaður „lands- og þjóðarplága,"
ef ég man rétt; ég nenni ékki að fletta ujrjr
á því. Gæti ég trúað, að þér þætti þetta
M U N I N N 73