Muninn - 01.03.1961, Qupperneq 22

jaðra við „persónulegar svívirðingar,“ jró
að við í ritnefndinni létum það líða um dal
og 'hól. Og sakar þá ekki að geta þess, að
fæstir munu líta á allt sem grómlausan
sannleik, sem gárungarnir varpa fram í
lausavísnaþáttum Munins. Hefði okkur þó
átt að vera í lófa lagið að koma í veg fyrir
birtingu Jress.
En úr því að ég er farinn að gera sanran-
burð og kannski kominn út fyrir efnið,
skýt ég því að þér, að það er heillavænlegur
og góðtir kostur, sem auðveldar samskipti
manna og daglega umgengni, að kunna að
taka gríni. Gott skopskyn og auga fyrir
broslegum duttlungum örlaganna er giftu-
drjúgt veganesti. Og einhverjir skemmti-
legustu menn, sem ég hef kynnzt, hafa átt
það sameiginlegt að kunna að brosa um-
burðarlyndu skilningsbrosi, sem brá góð-
legum svip yfir andlitið, þegar svo bar und-
ir. Manni hlýnar oftast um hjartaræturnar
af að hugsa til þeirra. Aftur á móti er sanni
næst, að þeir munu færri en hinir.
Ég er í hjarta mínu ákaflega hlynntur
þeim orðum skáldsins, að höfð skuli aðgát
í nærveru sálar. Og af því að ég veit, að
við erum víst öll með jjeim ósköpum fædd
að eiga í djúpum hjartans „örlítið leynihólf
innst,“ sem er þó það minnsta, sem hægt er
að eiga í friði, þykir mér leitt, ef ég hef sært
þig með því að stuðla að birtingu vísnanna.
Sé svo, bið ég þig afsökunar af einlægum
hug. En hitt get ég ekki fallizt á, að Mun-
inn þurfi að bera hönd fyrir höfuð sér og
biðjast afsökunar, né heldur, að ég hafi
gerzt svo sekur um að birta „einkum og sér
í lagi persónulegar svívirðingar um einstaka
menn“ vegna aðstöðu minnar í ritstjóra-
starfi, að ég þurfi að segja af mér. Og þar
við situr. —
Reyndar er ég ekki í vafa um málalokin.
Engan mann veit ég hláturmildari af engu
tilefni en Einar Gunnar Pétursson. Og ef
hann sættist við mig, jiegar hann er búinn
að lesa j^etta bréf, vona ég, að við getum
báðir hlegið hjartanlega hvor með sínu nefi
að þessari „comédie humaine," sem ég
ásamt fleirum varð uppvís að að setja á
svið í 1. tbl. Munins í haust. — En — allur
er varinn góður. Ef E. G. P. er mér reiður
enn, má hann skrifa mér opið bréf. Og svo
framarlega sem „persónulegar svívirðingar
um einstaka menn“ keyra ekki úr hófi, skal
ég sjá svo til, að það fáist birt.
Með kærri kveðju og ]x>kk fyrir send-
inguna. Hjörtur Pálsson.
EIIT KLASSÍSKT YRKISEFNI
í logndrífu, myrkri og mikilli ófærð
lagði maður á heiðina.
Með hest í taumi og hund,
sem fylgd’onum hálfa leiðina.
Og hundurinn vísaði veginn heim,
unz hann villtist í giljunum,
Eftir það studd’ann sig stöðugt við hestinn
í stóru byljunum.
En ekkert stoðað’ og ein beið konan
hjá ísuðu síkinu.
Því uppi á heiði stóð hesturinn
yfir helfrosnu líkinu.
Kristinn Jóhannesson.
Um daginn og veginn
(Framhald af bls. 72.)
lífsreynslusögur, því þá ekki að skrifa fyrir
það léttar, göfgandi ástar- og lísreynslusög-
ur í stað þesarra klámkenndu, klúðurslega
skrifuðu rita, er nú fást, og eru aðeins til
jaess fallin að vekja hjá lesendum lágkúru-
legar hugsanir. Á þetta vaflaust mjög stór-
an þátt í óheillavænlegri lausung æskunnar.
Samt er mesta furða, hvað unga fólkið held-
ur heilsu miðað við Jtá andlegu fæðu, sem
J^að neytir. Mikael Mikaelsson.
74 M U N I N N