Muninn - 01.03.1961, Síða 24

En hann andvarpaði:
Og ég hélt mig eiga þig
allra beztan vina.
Rögnvaldur kvað til Sigurðar Bernharðs
Guðmundssonar, sem lét dósirnar ganga:
Á nikótíni nærir oss,
neyðin skín úr svörum.
Sigurð brýnir sætur koss
af silkihlínarvörum.
Og til Borsteins:
Þorsteinn gengur steinlögð stræti,
stillir lítt sinn æskuþrótt
Kannski varla kann sér læti,
kyssa mun hann víst í nótt.
Þ. G. kvað:
Dagar kaldir drepa lund,
dvínar andans máttur.
Það að yrkja stund og stund
stráka er garnall háttur.
Kristinn hafði botninn svona:
Einn ég sit hjá hljóðri hrund,
hýr og elskusáttur.
Reynir kveður til Davíðs:
Verður nautnum víst að bráð,
veikist karakterinn.
Góðan mann og girndarráð
gleypir kvennaherinn.
Og Hjörtur til Davíðs:
Hefur nettar saman settar
sautján bögur,
Davíð glettinn, litlar, léttar
lygisögur.
Davíð svaraði:
Enga lygi látið hef
leka út í salinn,
sannar aðeins gjafir gef,
góður maður talinn.
Óttar og Kristinn fóru að karpa. Sá fyrr-
nefndi sendir tóninn:
Kristinn aldrei fær sér frí
við fljóðið uppábuna.
Svakalega syngur í
Svarfdælingnum núna.
Og Kristinn svaraði um hæl:
Þér s'kal, Óttar, gjalda gullið
góða frá því hér um daginn.
Þér ég sendi Sónarfullið,
sit þú nú og hlýð á braginn.
Flykktust að mér fjanda sveitir,
flaug í rnarkið háðið skarpa.
Leir í allar áttir þeytir
Óttars falska Ijóðaharpa.
Óttar magnar sendingu:
Kristinn lengi sveittur sat,
sárt á rassi marinn.
Látið frá sér loks þó gat
leirinn samanbarinn.
Þessu lýsir þjóðleg vísa,
þegar skvísan birtist snör,
Kristin fýsir hana að hýsa,
hárin rísa á efri vör.
Kristinn átti síðasta orðið:
Gerist Óttar grimmur, snöggur,
grípur skensið liátt á lofti.
Enn í drengnum til er töggur,
tungan dansar í hans hvofti.
(Framhald á bls. 78)
76 M u N I N N