Muninn - 01.03.1961, Síða 25

TUNGL
Tunglið var komið upp og stafaði mildri
birtu yfir garðinn. Fíngerð lauftrén voru
döggvuð eftir regnið, og það stiindi á bein-
vaxna stofnana í tunglskininu. Himinninn
hvelfdist yfir trjákrónunum hreinn og tær
eins og gler og fullur af unaðslegu, skæru
ljósi. En jörðin og allt, sem henni tilheyrði,
livíldi í bláum skugga, eins og sveipuð heið-
arbláma, og iangir skuggar trjánna teygðu
sig yfir bugðóttan stíginn.
Hún: „En hvað tunglskinið er fallegt.
Finnst þér það ekki líka?
Og allar þessar glitrandi stjörnur í
kring.“
Hann: (er í stærðfræðideild) „O jæja, það
er svo sem snoturt, annars er ég nú ekki
vanur að gera mér rellu út af svoleiðis hé-
góma, en hinsvegar viðurkenni ég, að
tæknilega séð, þá mun í framtíðinni verða
mögulegt að hafa af því ýmiss konar not, t.
d. sem stökkbraut til annarra hnatta.“
(Hann hafði nýlega hlustað á fyrirlestur í
útvarpinu).
Hún hrifin: „Að hugsa sér, en hvað þú
ert gáfaður. Ó, þú verður að segja mér allt
um það.“ Og svo segir hann henni allt um
tunglið.
En hún er svo ung, að hún þorir ekki að
segja honum, að eiginlega hafði hún nú
lítið hugsað um tunglið fyrr, en einhvern-
veginn hefði henni alltaf fundizt það eins
og gamall, vitur afi í framan. Auðvitað vissi
hún, að það var enginn karl í tunglinu, en
samt. Það hafði andlit.
En hann var þolinmóður. Hún var nú
hvort sem er bara stelpa, en reyndar skoll-
ans ári falleg stelpa, og honum þótti ekki
nema gaman að fræða hana svolítið í
stjömufræði.
Og honum hlýnaði um hjartaræturnar
við aðdáun hennar. Aldrei hafði hann haft
svona áliugasaman hlustanda fyrr.
Hann: „Já, sjáðu nú til. Þú verður að
skilja J^að, að tunglið er ekkert dularfullt
eða rómantískt fyrirbæri til að sýna ferða-
mönnum landslagið á kvöldin. Þvert á
móti. Það er allt sannað um tunglið. Tungl-
ið er einfaldlega hnöttur, sem snýst eftir
sporöskjulagaðri braut umhverfis jörðina
og snýr alltaf sömu hliðinni að jörðinni. Þar
er ekkert nema gróðurlausar auðnir og nak-
in fjöll. Ég get meira að segja séð fjöllin í
kíkinum uppi í vist.“
Hún: „En sjáðu bara. Tunglið er nú dá-
lítið ævintýralegt núna í kvöld, þó að það
hafi ljót fjöll í kíki. Finnst þér það ekki?“
Hann bandar hendinni óþolinmóðlega.
Hann verður að koma henni í skilning
um, livað tunglið raunverulega er. Hann
Jrolir ekki, að hún gangi með Jressar
heimskulegu grillur í kollinum. Hann blátt
áfram má ekki láta Jrað viðgangast, en hann
verður að fara skipulega að því og með
gætni. Hann má ekki særa hana.
Hann: „Já, en vina mín, þú verður að líta
á sannleikann, eins og hann er í raun og
veru, og -hann er ekki síður eftirsóknarverð-
ur. Eftir nokkur ár, það er ekki nema tíma-
spursmál, förum við að fljúga alla leið til
tunglsins, og þá verður farið að vinna Jrar
alls konar málma úr jörðinni, mönnunum
til nytsemdar. Heldurðu, að þér þætti ekki
gaman að skreppa snöggvast til tunglsins?“
bætir hann við í gamni.
Hún, áköf: „En hinumegin. Hvað ætli
sé þá hinumegin við mánann? Hvað er það,
sem snýr honum? Það er ekki sannað. Er
Jrað?“
„Ó, ég er viss um, að það er eitthvað dá-
samlegt, sem enginn hefur hugmynd um,
hvað er. Kannski eru það litlir, hvítir engl-
ar, sem rúlla mánanum um himininn eða
einhverjar ósýnilegar verur eða jafnvel guð
sjálfur, sem stýrir því. Heldurðu það ekki
líka?“
Það varð þögn.
MUN'IN'N 77