Muninn - 01.11.1962, Blaðsíða 7

um, hvort aðrar leiðir hafi ekki verið reynd-
ar.
— Það voru haldnar kvöldvökur og hver
sagði frá sinni þjóð. Margir voru undrandi
á heita vatninu og notkun þess, og einnig
þóttu eldgosin ákaflega athyglisverð fyrir-
bæri.
— En hvað þótti ykkur merkilegast af
því, senr þið heyrðuð um siði annarra
þjóða?
— Areiðanlega giftingarsiðirnir í Kína.
Þegar þeir Iriðja sér stúlku þarna fyrir aust-
an, þá færa þeir foreldrum hennar naut eða
eitthvert Inisdýr sem greiðslu. Svo mega
Jreir ekki sjá konuefnið um nokkurn tíma,
áður en hjónavígslan fer fram, og Jress er
meira að segja stranglega gætt af sérstökum
vörðum.
Þetta þykir okkur, norrænum mönnunr,
mikil tíðindi.
— Fóruð Jrið ekki til Parísar? spyr ég svo.
— Jú, ég held nú það, segir Ragnar, og
þeir félagar líta kankvíslega hvor á annan.
Við fórum til að athuga um frönskunám-
skeið og slógumst í för með tveimur Þjóð-
verjum og strák frá Viet-Nam, sem heitir
Trang Quang Nhiga Jean, en hann á heima
í París og ætlaði að lofa okkur að gista. Við
vorum blankir og ferðuðumst á puttanum,
en vorum svo heppnir að komast hálfa leið
með rútu frá vinnuflokknum. En svo þegar
við komum heim til Jean, þá reyndust
nokkrir ættingjar hans vera í heimsókn, s\ o
allt var yfirfullt.
— Já segir Steinar, þú liefur kannske
gaman af að heyra, að ætt Jean er sögð 12
milljónir.
Ég læt í ljós undrun mína yfir frjósemi
Viet-Nam-búa, en málin skýrast örlítið, Jjeg-
ar mér er tjáð, að afi Jean hafi átt átta eigin-
konur og eignazt 100 afkomendur á tveim
árum, og Steinar bætir því við, að fjölmenn-
asta ættin í Víet-Nam telji 20 milljónir
sálna.
— Og hvar létuð jrið fyrirberast um nótt-
ina? spyr ég.
— Við fórum niður að Signu og sváfum
þar á trébekk undir einni brúnni og höfð-
um dagblað yfir okkur.
— Sváfuð þið vel?
— Nei, hreint ekki. Það var kalt, og við
sváfunr bara tvo tíma, fórum á fætur kl. 4
um morguninn og gengum inn á veitinga-
stað í Les Halles hverfinu og fengum okkur
kaffi, en vissum Jrá ekki fyrri til en allt
fylltist af slátrurum í hvítum sloppunr og
blóðugunr upp á lraus.
Mér verður nú efst í huga að spyrja,
lrvernig Jreir lrafi komizt frá París.
— Við lögðunr af stað seint um daginn,
en Jrað ætlaði ekki að ganga vel. Nokkrir
tóku okkur að vísu upp, en við konrumst
stutt nreð hverjum, og myrkrið nálgaðist,
en Jrá er nær ómögulegt að fá far. Við vor-
unr að verða úrkula vonar, þegar vörubíll
ók allt í einu fram á okkur og tók okkur
upp. Þá var Jean þar kominn og hafði ekki
M U N I N N 7