Muninn - 01.11.1962, Blaðsíða 12

Gull
Gull, þú ert glóbjartast málma,
glampar í vösum hins ríka,
skín í ekkjunnar einbaug
og ölmusu fátæks manns.
Gull, þú sem gleður og kætir,
gull, þú sem drepur og myrðir,
breytir heimi í helvíti
og hlekkjar milljónir,
gull, þú sem lýgur og lokkar,
töfrar og tælir,
og svalar hégómagirnd
heimskingjans,
sökin er okkar.
En hvenær losnum við við þig?
R.
Mansöngur
Við setjumst á ströndina hlið \ ið hlið
og horfum á blæinn.
Strjúka dúnmjúkri dranmahönd
yfir dimmbláan sæinn.
Og þegar gáranna geislaspil
glamþar á sjónum,
við hlustum á ómþýðan aftansöng
frá öldunnar tónum.
Og þegar hafgúan hörpuna knýr
í hafsins djúpi.
Umvefur rnáninn býli og borg
bláhvítum hjúpi.
En kyrrðin er rofin af lágværum læk
með lokkandi niði.
Lágnættisfegurðin umvefur allt
með ómælisfriði.
—eff.
12 M U N 1 N N