Muninn - 01.01.1964, Blaðsíða 22

Lansavísnaþáttur
Enn hefnr lausavísnaþátt.
Muninn hélt dansleik á dögunum, og vav
þar háð samkeppni um vísubotna. Fyrri-
partar þeir, sem botnaðir skyldu, liljóðuðu
svo:
Andinn pipra ekki má,
yrkjum liprar stökur,
°g
Astarbraut er ýmsum hál,
ærin þraut að standa.
Margir snjallir botnar bárust, en dóm-
nefnd úrskurðaði þennan beztan:
Amor skaut og aumri sál
örin hlaut að granda.
Höfundur var Hjálmar Freysteinsson, og
hlaut hann verðlaunin Skáldatíma eftir
Halldór Laxness.
Hópur hagyrðinga rakst inn á kaffihús
um daginn, og hóf yrkingar. Kræsingar
vorn á borðum, og gerðu menn harða hríð.
að Har. Bl. handlék blýant og blað, en
gekk illa að berja saman. Kvað þá F. Þ.:
Niður yfir ljóði leiðu
lyppast vinurinn,
kökur með í gini gleiðu
Gambraritstjórinn.
Haraldur glottir við og svarar um hæl:
Friðrik lýgur manna mest á móti þessu,
ekkert meira elskar hann
en yrkja níð um ritstjórann.
Kökurnar þverra nú óðfluga, en ekkert
bætist við í Ijóðasafnið. Verður þá Friðrik
að orði:
Gífurlega ég gleðjast færi
og glotti smitandi,
ef að rjóminn einnig væri
andlega fitandi.
Og ekki nóg með það:
Lít ég yfir borðið breitt.
Blasa við mér kökur,
en andinn má sín ekki neitt.
Engar fæðast stökur.
Getur Ragnar Aðalsteinsson þá ekki orða
bundizt:
Upp skal rísa, andans prýða lundinn,
yrkja vísur, kvæði snjöll og rímu.
Hjálmar Freysteinsson var snar að venju:
Hátt skal prísa hagyrðingafundinn
hér og lýsa andans miklu glímu.
Það er eins og líf færist yfir hópinn.
Menn taka upp pípurnar og byrja að totta.
Mælir þá Pálmi Frímannsson hinn fúlasti:
Nautnaseggir núna teyga
nikotínsins ólyfjan.
Nú vandast málið. Hvað í ósköpunum
rímar á móti ólyfjan? Jóhannes Vigfússon
bjargar málinu snarla og bætir íslenzkuna
um eitt orð:
Koffín drekka, erfitt eiga,
aftur halda dauðsyfjan.
Mönnum verður tíðrætt um nýyrðið, svo
tíðrætt, að hin upprunalega mynd gleym-
ist og þvælist í orðaskaki og hringlanda.
Mælir þá Friðrik:
50 MUNINN