Muninn - 01.01.1964, Blaðsíða 17

— Góðan daginn, býr hann Páll Pálsson
hérna?
— Já, hann býr hér.
— Þér eruð ef til vill frúin hans Páls?
— Jú, jú, ég er frúin hans.
— Er hann heima núna?
— Nei, hann er nú ekki heima eins og
stendur.
— Jæja. Eg var bara að rölta um bæinn.
Það er svo langt síðan ég hef komið til
Reykjavíkur, og þegar ég átti leið framhjá,
datt mér í hug að það væri gaman að heim-
sækja hann Pál. Ég hélt að hann væri kann-
ske heima núna.
— Nei, hann er því miður ekki heima.
— Jæja. Ég var nefnilega að koma að
austan í morgun, og ég býst við að fara til
baka annað kvöld. Það er svo mikið að
gera núna heima, og auk Jress hálfgert basl
á okkur þarna í sveitinni. Mér datt svona
í hug, að hann Páll hefði gaman af að sjá
mig, áður en ég fer heirn aftur. Við vorum
svo samrýmdir hér áður fyrr, við Páll. Ég
vissi bara ekki, hvenær hentugast væri að
koma. Ég hélt kannske, að hann væri hætt-
ur að vinna um þetta leyti dags.
— Nei, hann Páll minn vinnur svo oft
eftirvinnu á skrifstofunni. Ég veit eigin-
lega ekkert, hvenær hann kenrur heim.
— Já, hann Páll vinnur auðvitað á skrif-
stofu, ekki spyr ég að. Hann var svo anzi
greindur, hann Páll, þegar við vorum ung-
ir heima í sveitinni. Ég vissi alltaf, að hann
átti eftir að verða eitthvað stórt hérna í
Reykjavík.
—- Já, já, honum hefur gengið anzi vel
hér í Reykjavík.
Það er annars leiðinlegt, að hann skuli
vera svona upptekinn, þegar þú ætlar að
hitta hann.
— Nei, Jrað er allt í lagi. Ég má ekki tefja
hann frá vinnunni, við verðum öll að
vinna, það er fyrir öllu. Annars skrifaði
hann Páll mér bréf fyrir nokkrum árum
og bað mig blessaðan að koma nt'i og heinr-
sækja sig til Reykjavíkur. Þess vegna datt
mér í hug að nota nú tækifærið og heinr-
sækja hann, áður en ég fer austur aftur.
Við hefðunr ábyggilega haft gaman af Jrví
að hittast og rabba örlitið um æskuárin,
við Páll. Nei, við verðunr öll að vinna. Það
er satt, vinnan kallar. Annars var ég að
vona, að ég lritti hann heima núna, hann
Pál, ég var búinn að hlakka svo mikið til
að sjá lrann eftir öll Jressi ár.
— Já, Jrað skil ég vel. Það er ákaflega leið-
inlegt, að hann skuli ekki vera lreima núna.
Þið hefðuð áreiðanlega lraft gaman af því
að rabba unr æskuárin, þið Páll. Hann er
lrara svo óskaplega upptekinn við vinnuna,
að það er næstum ómögulegt að segja til
unr, lrvenær hann kemur lreim. Þú ættir
bara að líta lrér við næst, þegar þú kemur
til Reykjavíkur. Hver veit, nema hann
verði heinra Jrá.
— Þakka þér fyrir, en ég held ég komi
ekki aftur hingað til Reykjavíkur. Það er
svo dýrt að ferðast jressar löngu vegalengd-
ir. Það tekur líka of langan tíma frá vinn-
tmni. Ég held ég biðji bara að heilsa lron-
unr Páli mínum. Hann man ábyggilega eft-
ir mér. Ég er hann Gunnar, bróðir hans,
að austan.
A. B.
MUNINN 45