Muninn - 01.01.1964, Blaðsíða 14

Rætt við Helga Jónsson
Eitt aE því, sem setur svip sinn á Akur-
eyri, og þó einkum innbæinn, eru gömul
hús.
Eitt af þessum gömlu húsum er Túlini-
usarhúsið, gamalt, stórt timburhús, sem
auðsjáanlega hefur séð fífil sinn fegri. A
efstu hæð þessa húss búa kennararnir Frið-
rik Sigfússon og Helgi Jónsson. En það er
við þann síðarnefnda, sem við fréttamenn
Munins hyggjumst eiga stutt spjall.
Helgi tekur þessari málaleitun okkar vel,
sem vænta mátti, og býður okkur til stofu.
Meðan Helgi bregður sér frá að hita
kaffi, gefst okkur góður tími til að virða
fyrir okkur áhald forkunnarmikið, sem
stendur eitt sér á miðju gólfi. Við spyrjum
hann, þegar hann kemur inn með hlaðinn
kaffibakka, hvaða rnubla þetta sé. Hann
kveður þetta vera hátalara eins og þeir ger-
ast beztir, hvað við og fengum að heyra,
því að Helgi setur nú á Brandenborgar-
konsert eftir Bach. Og loks þegar við höf-
um lokið brauðinu og Helgi hefur hellt
aftur upp á könnuna, byrjum við að spyrja
í þessum venjulega blaðamannatón.
— Þú ert innfæddur Akureyringur, Helgi,
er það ekki?
— Jú, ég er fæddur á Akureyri og uppal-
inn þar til 12 ára aldurs. Þá fluttu foreldr-
ar mínir til Borgarness. Nú á ég heima í
Reykjavík. Annars gekk ég hér í skóla.
Bæði barnaskóla og menntaskóla.
— Hafa ekki orðið miklar breytingar á
menntaskólanum og skólalífinu, þegar þú
kemur nú þangað sem kennari?
— Jú, líklega hafa orðið breytingar. Þá
var skólinn minni og hlutfallslega fleiri í
heimavistinni. Ég bjó á gömlu vistum í tvo
vetur og líkaði aldeilis ágætlega. Ég fann
ekkert til þess að vera lokaður inni kl. 10
á kvöldin. Ég las mikið og var lítt fyrir
skemmtanir. Og þarna voruni við mikið út
af fyrir okkur. í nýju vistinni var ég líka
tvo vetur, en þar fannst mér nokkuð ónæð-
issamt.
— Voru félagsmál meiri þá en nú?
— Nei, ég held, að félagsmál séu rneiri
nú. Sjálfur var ég aldrei mikið í félagsmál-
um.
— Hvaða álit hefur þú á félagsmálum í
skóla?
— Ég álít að þau séu nauðsynleg og tví-
mælalaust þroskandi. En náttúrlega verða
þau að vera innan vissra takmarka. Ekki er
ósennilegt, að of fámennur hópur beri uppi
félagsmálin í skólanum.
— Hvert lá svo leið þín að menntaskóla-
námi loknu?
— Ég lagði stund á rafmagnsverkfræði í
Miinchen í Þýzkalandi næstu 5 árin. Þar
er mikill og góður bjór, sem gott er að hafa
með mat, því vatnið er illdrekkandi. Ráð-
legt er þó að neyta hans mjög í hófi, því
marga hefur hann tafið í náminu.
— Myndir jrú vilja skipta á íslenzka vatn-
inu og bjórnum?
— Nei, en ég hefði ekkert á móti Jd\ í að
fá bjór hingað. Ég hef aldrei skilið, hvað
hann er hættulegri en annað áfengi. Mætti
t. d. selja hann með sömu skilyrðum.
— Og hvað um jrýzku háskólana?
— Ég kunni vel við að stunda nám í
Þýzkalandi. í þýzkum háskólum hefur allt-
af verið rnikið akademískt frelsi. Og ef
menn hafa tamið sér regluleg vinnubrögð
42 MUNINN