Muninn - 01.01.1964, Blaðsíða 24

KERRAN
Kæri lesari!
Mig langar til að gefa þér hlutdeild í
dálítilli minningu. Ég veit, að þér mun
ekki þykja hún merkileg, en hún er mér að
mörgu leyti dýrmæt, ekki sízt vegna þess
að hún sýnir mér, hversu mikið djúp er í
rauninni staðfest milli barnsins og hins
fullorðna.
Þegar ég var um það bil 5 ára gamall,
vakti forvitni rnína haugur af gömlu drasli,
sem stóð bak við bíslagið á húsinu heima.
Mér þótti þessi haugur þess virði að at-
huga hann nánar, og eftir að hafa horft á
hann um stund, tók ég eftir ræfli af gamalli
barnakerru, sem var grafinn í hauginn. For-
vitni mín var vakin, og innan skamms var
kerran laus úr viðjum haugsins. Og hvílíkt
undraleikfang! í einni sjónhending sá ég
mig öfundaðan af öllum krökkum nágrenn-
isins vegna slíkrar eignar. Og það skipti
engum togum, ég lagði af stað með kerruna
á undan mér, og það fór sem mig grunaði.
Innan lítillar stundar var kominn hópur
af krökkum í kringum mig, sem störðu á
mig hurðast með kerru á undan mér, sem
bar mig því nær ofurliði. En ekki efaðist ég
um fölskvalausa aðdáun og lotningu áhorf-
enda. Næstu daga mátti sjá mig skrönglast
um nágrennið með kerruna á undan mér.
Þarf ég að orðlengja það, að á nokkrum
dögum var ég búinn að leggja allt hverfið
að fótum mér. En þá gerðist sá atburður,
sem olli hruni konungsríkis míns og kerr-
unnar.
Einn góðan veðurdag varð mér reikað
niður í fjöru, og auðvitað var kerran með
í förinni. Stóð ég þar í flæðarmálinu og
horfði út á pollinn, á mávana, sem sveim-
uðu kringum bátahöfnina, og á trillu, sem
sigldi fram og aftur um pollinn. Skyndilega
tók trillan stefnu í áttina til mín og sigldi
upp í fjöruna. Rígfullorðinn strákur, á að
gizka um fermingu, rétti krókstjaka að
kerrunni, krækti í handfangið, svipti kerr-
unni um borð, og svo var siglt af stað. Ég
horfði á þessar aðfarir með spurn í augum
og undrun í svip. Það var ekki fyrr en trill-
an var komin drjúgan spöl frá landi, að ég
áttaði mig í rauninni á, hvað gerzt hafði;
kerran mín var mér glötuð, öll dýrð verald-
ar hrunin til grunna. Tilveran var sannar-
lega ekki annars virði en að grenja vegna
hennar, og það gerði ég líka, svo að um
munaði. Háöskrandi sneri ég þangað, sem
huggun var bezta að fá, beint heirn til
mömmu. En það var ekki laust við að ég
yrði fyrir nokkrum vonbrigðum með hugg-
unina. Þegar mamma heyrði harmasöguna
alla, brosti hún og sagði: „Og bölvaðir dón-
arnir", klappaði mér svo á vangann og
sagði mér að fara út að leika mér. Ég lét
jretta nægja, fór að ráðum hennar, og innan
skannns var veröldin aftur orðin full af sól-
skini og nýjum ævintýrum. Friðrik Guðni.
Leiðréttingar
I fyrsta tölublaði þessa árgangs Munins
misprentaðist í embættismannatali nafn
umsjónarmanns 3. bekkjar A. Stendur „Sig-
urður Guttormsson“, en átti að sjálfsögðu
að vera „Sigríður Guttormsdóttir“. Mun-
inn biður Sigríði mikillega afsökunar á
þessari leiðu skyssu. Enn fremur misritað-
ist í ljóði Gunnars Stefánssonar, „Þránd-
ur“, 4. línu að neðan. Stendur Jrar: „Nei,
beyg Jrín kné í bjartri tni til hins,“ en á að
vera: „Nei, beyg þín kné í bjartri ÞRÁ til
hins“, o. s. lrv. Muninn biður Gunnar hér
með afsökunar á mistökunum.
I stúdentatali frá síðastliðnu vori féll nið-
ur nafn Ásbjarnar Sveinssonar. Ásbjörn
stundar verkfræðinám við Háskóla íslands.
Muninn biður Ásbjörn velvirðingar á þess-
um mistökum.
52 MUNINN