Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 14

Tímans
i.
Það var fyrir tveimur eða premur drum.
Við Jón lœknir Nikulásson vorum að spóka okkur í sól og sumarleyfi
norður á Akureyri og staðnœmdumst utan við lxlið menntaskólahússins. Það
barst pá í tal að báðir hefðum við búið par i heimavistinni á skólaárum
okkar, ég 5 vetur en hann skemur, par eð hann hélt suður að afloknu gagn-
frœðaprófi á sinni tíð.
Og svo sem eins og ósjálfrátt og með nokkurri eftirvœntingu höfðum við
gengið inn um hinar gamalkunnu heilladyr, sem stóðu opnar í sólskininu.
Það var táknrœnt. Hefðu pœr ekki löngum verið víðar inngöngu hefði minna
orðið úr mörgum efnismanninum en ella. Eitt sinn gengum við fullir eflir-
vœntingar inn um pessar dyr í leit að framtíð, nú gengum við jafn eftirvœnl-
ingarfullir inn i leit að fortíð.
II.
FJtki sál á ganginum. Steinhljóð i húsinu. Ummerki eftir smiði og mál-
ara, sem höfðu skroppið frá vinnu sinni i mat. Var konsert liðinna kynslóða
pagnaður? Gangafjalirnar, sem löngum sungu undir léttstígum fótum, voru
pöglar sem yfirgefið hljóðfæri. — „sumurin öll, sem horfin eru i bláinn“.
Eða öllu heldur veturnir. Við eetluðum að beygja til hcegri handar inn
ganginn á neðri norðurvistum, par áttu að vera prjú herbergi lil hvorrar
handar; i einu peirra orti förunautur minn og stúderaði á sinni tið. En par
var enginn gangur lengur heldur lokaðar dyr. Við fréttum siðar að pað hefði
verið gerð skólastofa úr herbergjunum sex. Uppi á Norðurvistum œtlaði ég
að lita inn í Miðkot, gamla herbergið okkar Jóns Hjaltalíns Gunnlaugssonar.
Sá gangur var einnig horfinn og komin par önnur skólastofa, sléttað yfir
fortíðina. Það gerist aldrei aftur sem einu sinni var. Hvað var eðlilegra en
að petta vceri breytt, — og pó er svo erfitt að sœtta sig við pað að liðin tið'
komi aldrei aftur.
Við gengum hljóðir inn á Sal, tveir gamlir heimamenn, nú útlagar og
óboðnir gestir. Þarna voru peir pó enn, Stefán sliólameistari og Jón gamli
Hjaltalin, en nú höfðu myndir peirra Sigurðar skólameistara, Árna Þorvalds-
sonar, Brynleifs Tobiassonar og Vernharðs Þorsteinssonar bœtzt i hópinn.
Þeir vorií orðnir að mynd og minningu, og parna var málverk af fjórum
ungum stúdentum. Við hlutum að kannast við örlög peirra. Fáir útvaldir
lifa i okkur pótt peir séu löngu dánir. Þannig ER Sigurður skólameistari
Guðmundsson. Hann VAR ekki, liann ER og VERÐUR i lífi peirra, sem
14 MUNINN