Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 29

skoðuðum frægan kastala, en slíkir eru
margir víðs vegar um landið. í kastala þess-
um er steinn nokkur, sem tíðkast að kyssa
á, og öðlast menn við það ýmsa mæta eigin-
leika að sögn. Léku þetta margir úr hópn-
um, en allmikla íþrótt þarf til, og hlutu þau
skjal mikið til jarteikna. — Það er erfitt að
hugsa sér þessi kastalabákn sem mannabú-
staði, en þau mega víst muna sinn fífil fegri,
og mætti gefa mikið til að fá að líta þau
augum í allri sinni fornu dýrð og reisn.
I áfangastað komum við síðdegis, og var
þar dvalið til kvölds og gist um nóttina.
Notuðu flestir tækifærið að koma ferðafé
sínu í fasteignir. Við snæddum þarna um
kvöldið og morguninn eftir á járnbrautar-
stöðinni, og þar sáu sjálfsagt margir járn-
brautarlest nærri sér í fyrsta skipti. Um
kvöldið skemmtu menn sér hið bezta, marg-
ir könnuðu kvikmyndahús bæjarins, af öðr-
um fara fáar sögur, en um morguninn var
lagt af stað í bezta veðri, og vildu þó stírur
loða lengi í augum sumra. Við sáum J:>arna
annan kastala, jafnvel enn stórfenglegri en
hinn fyrri, en annars gerðist fátt, sem vert
er að tíunda. Hringferðinni lauk svo um
nónbil, er við ókum aftur inn í Dyflinn. Þar
skildust í bili leiðir okkar og írsku leiðsögu-
mannanna, sem höfðu reynzt frábærir félag-
ar á allan hátt.
Flestir héldu út á lífið síðasta kvöldið, og
fór ýmsum sögum af furðulegum dvalarstöð-
um manna um nóttina. En „allir dagar eiga
kvöld og allar nætur morgun'”, og nú rann
brottfarardagurinn upp. Morguninn var
ylirleitt notaður til síðustu innkaupa, en
eftir hádegið mættu vinir okkar á bílunum
Jiremur, og haldið var í smá skoðunarferð.
Það, sem eftirminnilegast varð, var fangels-
ið illræmda, Kilmainham Jail, og dýragarð-
urinn. í þetta fangelsi lentu margar af Jijóð-
hetjum íra úr uppreisninni gegn Englend-
ingum árið 1917, og létu þeir þar sumir líf
sitt. Einn af þeim, sem komust lífs af, var
leiðsögumaður okkar. Hann sagði, að fyrr-
verandi fangar hefðu byggt fangelsið upp að
nýju á síðustu árum, og er það nú aðeins
safn og minnismerki um harða baráttu lvrir
frelsi og sigur að lokum.
Er við stóðum aftur úti í sólskininu, var
haldið í dýragarðinn, og þar var hitt og ann-
að nýstárlegt að sjá, þótt menntlingar á Ak-
ureyri séu nú engan veginn óvanir alls kon-
ar furðufuglum. Mestu vonbrigðin urðu, að
ljónin voru í mat og tígrisdýrin svo kulvís,
að þau urðu að hírast inni. Annars kenndi
þarna margra kvikinda, allt lrá fuglsrindl-
um og apakrílum upp í gíraffa og fíla. En
tíminn var of naumur, og við urðum að
halda á flugvöllinn, áður en við höfðum séð
nægju okkar. Þar kvöddum við írsku sam-
ferðamennina og báðum þeim allrar bless-
unar, og eltir hæfilega bið lenti væntanleg-
ur farkostur á heimleiðinni. Við geneum
fljótlega um borð, en það tók nú tímana
tvenna að koma öllum farangrinum fyrir,
og var okkur alveg hætt að lítast á blikuna,
en loks var hægt að leggja af stað. Og viti
menn, vélin komst á loft með allt saman, og
brátt var Eyjan græna hulin skýjum. Við
höfðum átt þar dýrlega daga, og minningin
um þá mun seint fyrnast. — Þökk sé okkar
ágætu fararstjórum og öllum öðrum, sem
greiddu götu okkar á einhvern hátt. Lýkur
hér frá írlandsförum að segja.
Stefán Vilhjálmssoji.
muninn 29