Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 43

Enn er gatan ekki þornuð eftir rigning-
una í morgun. Hún liggur í ótal krókum á
milli gamalla húsa, pollur við poll, og á
milli skín í sjálft vegarefnið, sand og drullu,
ásamt ýmis konar úrgangi, leifum mannlífs-
ins í hundrað ár. Það er enginn á ferli
nema einstæðingslegur köttur, sem þræðir
á milli pollanna og flýtir sér yfir götuna,
eins og hann sé hræddur við að láta sjá sig
þarna.
Allt í einu stendur maður á götunni.
Hann er ábyggilega nýkominn út úr ein-
hverju húsinu, þegjandi og hljóðalaust, og
nú stendur hann þarna á götunni, eins og
hann sé að hugsa sig um. Bráðum hlýtur
hann að ákveða sig og fara þangað sem hann
ætlar, hvert sem það nú er.
En það gerir hann ekki. Hann bara stend-
ur þarna í sömu sporum, hreyfingarlaus
eins og líkneski. Tvístígur ekki einu sinni.
Hendurnar eru á kafi í vösunum. Þetta er
miðaldra maður, í grárri peysu.
Það líður drykklöng stund. Maðurinn
hreyfir sig ekki. Það getur varla hjá því far-
ið, að einhver fari að taka eftir þessu undar-
lega háttalagi.
Samt virðist ætla að verða einhver bið á,
að maðurinn veki á sér almenna athygli.
Fólk er svo lengi að taka við sér. Þó að hús-
móðir h'ti snöggvast upp úr verkunum, og
horfi út um gluggann, þá getur henni ekki
dottið annað í hug, en að maðurinn sé ný-
kominn út, stoppi þarna örstutta stund, og
haldi mjög bráðlega leiðar sinnar.
Tíminn líður. Það má nú fyrr vera, hvað
maðurinn ætlar að hanga þarna lengi. Þó er
hann ábyggilega rétt hjá sínu eigin húsi.
Það ætti þó ekki að vera langt fyrir hann að
fara inn aftur og setjast, í staðinn fyrir að
standa þarna eins og bjáni á miðri götu.
Og nt'i sést kona koma út úr einu húsinu
og hverfa inn um dyrnar á næsta húsi. í
leiðinni lítur hún flóttalega til mannsins,
eins og hún hafi gert eitthvað af sér. En
maðurinn lítur ekki einu sinni við henni,
heldur horfir út í bláinn, köldu og rólegu
augnaráði.
Andlitin birtast í gluggunum, hvert af
öðru. Þau líta snöggt til mannsins, líta svo
af honum aftur, eins og þau hafi bara litið
út um gluggann af tilviljun.
Það er hljótt á götunni. Hvergi sést nein
hreyfing, nema gárarnir á pollinum. Það
berst ekkert hljóð frá húsunum. En maður
hefur á tilfinningunni, að einhvers staðar
sé verið að tala í síma.
Það er farið að dimma. Spennan í glugg-
unum eykst í sífellu. Sennilega er einhver
að gera það upp við sig, livort ætti heldur
að hringja í lækninn eða lögregluna. Samt
er enginn kominn á það stig, að framkvæma
nokkuð þvílíkt. Fólk lætur sér nægja að
ræða um fyrirbærið sín á milli. Það þýtur
í símalínunum yfir höfði mannsins.
Loks kemur einhver eftir götunni. Það
er verkamaður á heimleið frá vinnu. Hann
staðnæmist hjá þeim kyrrstæða, kastar á
hann kveðju og tekur hann tali. Þeir standa
þarna um stund. Gluggarnir engjast sundur
og saman af forvitni.
Við hlustum.
„Hvern andskotann ertu eiginlega að
gera, hérna úti á miðri götu?“
„Nú, ég veit ekki betur, en að ég megi
standa hérna eins og hver annar. Ég er bú-
inn að borga útsvarið mitt, og mér finnst
það bara gustuk að nota helvítis troðning-
inn svolítið, svo dýr sem hann er.“
Verkamaðurinn heldur heimleiðis. Það
er eins og spennan í umhverfinu minnki og
hverfi smátt og smátt. Allt er hljótt. Maður
á grárri peysu stendur á miðri götu og
horfir vit í bláinn.
Gr. E.
MUNINN 43