Muninn - 01.01.1969, Side 24

þess. Það gera þeir á aðalfundi félagsins eða
löggjafarsamkomu. Ef lélagsmenn láta und-
ir höfuð leggjast að gefa til kynna áhuga-
leysi sitt, eru forystumenn félagsins komnir
í slíka aðstöðu, sem ekki er á nokkurn matm
leggjandi. Fá þeir þá gjarna allar skamm-
irnar fyrir lélega félagsstarfsemi, þó að sök-
in sé nemenda sjálfra. Mórallinn í félags-
lífinu verður líka slæmur.
— Skroppié niéur
Framhald af blaðsíðu 57.
grjóti í og hún hæfði framrúðuna, braut
gat á hana og lenti á gullspangargleraug-
um mannsins.
Maðurinn við stýrið kipptist við, þegar
kúlurnar smullu á framrúðunni, og þegar
kúlan með steininum í braut gullspangar-
gleraugun hans, missti hann alla stjórn á
bílnum.
Gamli gráskeggurinn að ofan sá, þegar
bíllinn rambaði ti! á veginum, snerist
þversum og stakkst að lokum fram af veg-
inum, valt niður brekkuna og hvarf. Hann
sá strákahópinn tvístrast, og þá skjótast sitt
í hvora áttina, fólkið þusti í áttina þar sem
bíllinn hafði farið út af og hann fór í hum-
áttina á eftir.
Þar blasti við ófögur sjón, bíllinn hafði
oltið niður alla brekkuna og lá nú sundur-
tættur ofan á blóðugum og lemstruðum
líkama bílstjórans og kramdi hann með
þunga sínum, flunnkuný skíðin lágu
óskemmd þar hjá.
Einn af strákunum, sá sem hafði kastað
kúlunni með steininum í, hljóp og hljóp.
Hann hafði kastað kúlu í gullspangargler-
augun hans pabba síns, hann hafði séð
hana brjóta rúðuna og lenda í gleraugun-
um. En hann hafði ekki séð hvaða bíll þetta
var fyrr en hann hafði kastað. Hann hafði
í stuttu máli má segja, að það sé skylda
forystumanna gagnvart félagsmönnum að
framkvæma þau lög, sem þeir hafa sam-
þykkt og að það sé skylda félagsmeðlima
gagnvart forystumönnum sínum, að sam-
þykkja ekki eða fella úr gildi lög um starf-
semi, sem þeir hafa engan áhuga á.
Benedikt Asgeirsson.
eftir
séð bílinn velta niður brekkuna, hverfa,
skelfingin hafði gripið hann, lamað hann
sem snöggvast og hann þorði ekki að fara
heim. Pabbi hans myndi aldrei framar
koma lteim í hádegismatinn og hann myndi
aldrei framar vekja hann á morgnana ti!
að fara í skólann, hann mundi aldrei geta
haldið upp á afmælisdaginn sinn framar,
hann sem átti afmæli í dag. Gamli grá-
skeggurinn fylltist harmi, hann gekk í
burtu, burt frá slysstaðnum, burt úr borg-
inni, hryggð lians var sár: „Hann hafði
ekkert getað gert, aðeins verið áhorfandi
eins og allir hinir. Bara að hann hefði
aldrei beðið Pétur um að láta snjóa, þá
hefði þetta aldrei komið fyrir. Ekki einu
sinni hann gat haft áhrif á hinn þunga
straum örlaganna, — vald hans hafði verið
mikið — en kannski gæti liann í krafti valds
síns veitt hinum þunga straumi örlaganna
í annan farveg og látið þetta fara á annan
veg, hver veit“?
Hann hélt áfram göngu sinni og stefndi
nú upp á við, „voru völd hans of lítil til að
þetta mætti takast“?
Hann sótti gönguna af kappi, þegar
hann var kominn drjúgan spöl upp gekk
hann fram á mann, það var bílstjórinn.
Þeir urðu samferða upp.
Skegglauss.
fi8 MU.NJÍw'N