Muninn - 01.01.1969, Qupperneq 27

stukku upp tröppurnar og hurfu inn um
dyrnar karlavistamegin. Ég stóð eins og
negld niður og gat hvorki hreyft legg né
lið. Brátt heyrði ég fótatak þeirra frammi
á ganginum og tveir komu inn. „Foringinn
vill tala við þig.“ Ég kom ekki upp nokkru
orði og fór með þeim mótþróalaust. Þeir
leiddu mig á milli sín eftir ganginum, nið-
ur stigann, framhjá krökkunum, sem ekk-
ert sáu, og inn í setustofuna, þar sem naz-
istaforinginn sat inni í sjoppunni. Þeir
skildu mig eftir úti á miðju gólfi og settust
lijá hinum. Ég leit á þögul, grimmdarleg
andlitin umhverfis mig, og ég fann til
örvæntingar. Út um gluggann sá ég bláleit-
an mökkinn þokast hægt yfir himininn.
Mér varð hugsað til krakkanna, sem voru
frammi á ganginum, í stiganum, í borðsaln-
um og á herbergjunum. Þau höfðu ekki
hugmynd um, hvað var að gerast. Og ég
fann til reiði, ég varð alveg öskureið, stapp-
aði niður fætinum og hrópaði á foringjann:
„Eruð þið alveg snarvitlausir, vitið það
ekki, hvað er að gerast? Og af hverju þurfti
þetta endilega að gerast svona rétt fyrir
jólin?“ Þeir sátu bara og störðu á mig þegj-
andi. Ég riðaði á fótunum og féll. — Það
næsta, sem ég vissi, var að ég var komin út
á tröppur heimavistarinnar og Jreir voru
allt í kringum mig. Ég fann, að hendur
mínar voru bundnar á bak aftur. Hvað
ætluðu Jreir að gera núna? Ég leit ósjálf-
rátt til himins, en þá var Jrar enginn him-
inn lengur sjáanlegur. Dökkfjólublár
mökkurinn hékk yfir húsþakinu, og fram-
undan lá vegurinn beint ofan í jörðina.
Þangað héldum við. Það var verið að búa
til nýjar götur niðri í jörðinni. A aðra hönd
var moldarveggurinn, en hinum megin var
stór hellir, sem sá ofan í. Veggir og loft
voru úr mold, en moldin var ekki brún,
heldur dumbrauð, og vatnið seitlaði úr
henni. For Jrakti öll gólf, og upp úr hennt
stóðu súlur á víð og dreif. Og Jrarna niðri
MUNINN 71