Heimilisblaðið - 01.12.1924, Blaðsíða 14

134
HEIMILISBLAÐIÐ
ím&tjxmguvinn,
(Jólasaga)
ARS PILEGAARD átti vænan
gæsahóp. Pær voru allar fullar
og feitar, því að þær höfðu átt
góða daga, og þær vissu líka
af því. Þær voru hnakkakertar
og gleiðar til að sýna, að þær
lifðu í allsnægtum.
Einu sinni rétt fyrir jólin, þá rakst ein
þeirra á eitthvað kringlótt; þessa kringlu
gleypti hún óðara, því að hún hélt að þetta
væri eitthvert fyrirtaks sælgæti. Hefði hún
ekki verið gæs, þá hefði henni verið ofboð
hægt að sjá, að kringlan þessi var t v í-
eyringur, og þá líka jafnframt, að pen-
ingar geta verið mesta hnoss, þó að þeir séu
ekki hafandi til matar. — Og ofan í maga
komst tvíeyringurinn heldur ekki, þvi að
þegar hún ætlaði að kyngja honum, þá sat
hann fastur i hálsinum og gekk hvorki upp
né niður, hvernig sem hún fór að. Gæsin
ætlaði að reka upp garg, en hún gat engu
hljóði upp komið. Og í þeim sömu svifum
kútveltist hún og teygði fram álkuna, eins
og forvitnu fólki er tamt að gera. En for-
vitin var gæsin alls ekki, því að hún var
komin í dauðann, og þegar hún var búin
að bylta sér svo sem tvö skref áfram, þá
lá hún steindauð.
Pá kom Lars Pilegaard í einu hendings-
kasti á tréskónum sinum. Hann sá, að ekki
var alt með feldi með gæsina. En hvað
hann hlammaðist áfram til þess að bjarga,
góðu gæsinni sinni! En það dugði ekki,
hann varð samt of seinn.
»Eg get ekki skilið i þessu«, sagði Lars,
»hvað skyldi ganga að gæsinni?«
Hann klóraði sér bæði í skegginu og í
höfðinu, en hann varð ekki gáfaðri fyrir
það. Hann slátraði þá gæsinni og það var
nú hægðarleikur, þar sem hún var þegar
dauð. Svo bar hann gæsina inn til konu
sinnar. Hún átti að reyta hana, og lét hún
ekki segja sér það tvisvar.
Hún sat nú og velti gæsinni fyrir sér á
ýmsar hliðar. En þá datt tvíeyringurinn
fram úr gæsinni og glamraði í gólfinu.
»Hvað var nú þetta?« sagði konan og
féll svo í stafi af undrun, að hún sló sam-
an höndunum og gleymdi alveg að hugsa
um gæsina. Gæsin hlammaðist niður á
gólfið rétt hjá tvíeyringnum.
Lars var úti á þreskiláfanum og heyrði
dynkinn og kom þjótandi inn.
»Hvað gengur á?« hrópaði hann.
»Pað veit eg ekkí«, sagði konan, »en það
datt eitthvað úr gæsinni og í þeim sömu
svifum misti eg hana úr keltu minni«.
»Já, eg sé það«, sagði Lars, »svona skaltu
alt af vera!«
Svo varð hann að hafa fyrir því sjálfur
að taka upp bæði gæsina og tvíeyringinn.
»Hún hefir þó víst ekki meitt sig«, sagði
konan og klappaði á feita bakið á gæsinni.
Lars stóð og nuddaði peningnum við
buxur sínar upp og niður og bar hann svo
upp við Ijósið annað veifið. Hann var all-
ur fagurgrænn að heita mátti og ákaflega
ellilegur.
»Eg held hann sé frá dögum Sveins kon-
ungs Tjúguskeggs«, sagði Lars.
»Það getur svo sem vel verið«, sagði
kona hans, því að öllu trúði hún, sem
maður hennar sagði.
Nú kom vinnuuiaður þeirra inn til kvöld-
verðar.
»Langar þig til að sjá fágætan pening?«
sagði Lars. »Hann er frá dögum Sveins
konungs Tjúguskeggs«.|
»Nei, er það satt«, sagði vinnumaðurinn
forviða. Hann gat nú ómögulega komið
því íyrir sig, hver þessi Tjúguskeggur kon-
ungur hefði verið, en var samt á því, að
peningurinn væri mjög gamall. Hann tók
nú peninginn og klóraði dálitið af honum
með nöglinni og skoðaði hann svo.
»Þetta er ekkert nema tvíeyringur» sagði
hann.