Heimilisblaðið - 01.12.1924, Blaðsíða 20

140
HEIMILISBLAÐIÐ
»Það sést alveg upp til himins«, sagði
litla telpan. »Heldurðu það ekki mamma?«
»Jú«, svaraði hún og spenti greipar, »Guð
sér alt«.
1 þessum sömn svifum var hurðin opn-
uð i hálfa gátt, rétt svo, að hægt var að
stinga gæs inn um gættina. Og þegar gæs-
in var komin inn, þá var hurðinni lokað
aftur. En hvorug þeirra mæðgana varð
þess vör, að það væri Lars, sem gerði það.
Hann sáu þær ekki.
Móðir litlu telpunnar rak svo i stanz
þegar hún sá gæsina, að hún gat ekki staðið
upp undir eins. En telpan litla hljóp óðara
til og klappaði gæsinni.
»Eg kannast vel við hana«, sagði hún;
»en eg get ekkert bolnað í þvi, hvernig hún
hefir getað flogið hingað sjálf, því að ekki
er eín einasta fjöðör á kroppi bennar?«
En þegar minst varði, hoppaði hún upp
og klappaði saman lófunum af gleði.
»Nú skil eg, hvernig í öllu líggur, mamma.
Það er Drottinn, sem hefir sent okkur
hana!«
Mamma hennar brosti gegnum tárin, sem
stóðu í augum hennar. Hún klappaði litlu
telpunni sinni á vangann og kinkaði kolli
til hennar.
Jólakertið stóð í glugganum og skein eins
og smásól væri.
Já, nú voru jólin komin!
Lars fór nú til baka. Nú varð honum
hægra um ganginu, þvi að nú þurfti hann
ekki lengur að burðast með gæsina. Og
hann var svo himinlifandi glaður, að hann
hefði farið að syngja ef honum hefði verið
gefið það. En söngrödd hafði hann aldrei
haft neina.
Lars kom ekki heim fyr en um hátta-
tíma.
»Tókstu mikið fyrir gæsina?« spurði kona
hans.
»Já, þú mátt nú nærri geta«, svaraði
Lars, »hún fór sömu leið og tvíeyringur-
inn. Aldrei hefi eg á æfi minni komist að
betri kjörum fyrir jólin«.
Uppi yfir húsinu hans skein fögur stjarna
á himninum. Lars kinkaði kolli til henn-
ar, eins og góðs vinar. Hún minti hann á
jólaíjósið litlu, fátæku telpunnar. —
Ælfintýri Mortensens gamla.
UMPEL bankastjóri bjó við
auð og allsnægtir i fögru og
stóru húsi í Kaupmannahöfn.
Uppi yfir aðaldyrum húss-
ins stóð svolátandi auglýsing
með stóru letri:
»Alt betl og umferð á tréskóm við aðal-
dyrnar er stranglega bannað«.
Það var aðfangadagur jóla, þegar þetta
æfintýri gerðist.
Hann Mortensen gamli var á ferðinní.
Hann var umrenningur. Hanu var ógn
garmalegur, Fötin gatslitin og stagbætt.
Hann var ógn stirðui og hægfara og auð-
vitað kaldur og glorhungraður. Þarna var
hann að staulast áfram í vetrarhúminu og
í kargadrífu á einhverri helzlu götu borg-
arinnar.
Hann nemur staðar fram undan húsi
Humpels bankastjóra. Þar var verið að
syngja jólasálminn.
Það var orðið skuggsýnt, og karlinn var
nærsýnn og sá ekki auglýsinguna yfir aðal-
dyrunum. Hann staulast upp tröppurnar
og sér þá nafn bankastjóra á hurðinni.
Hann hringir stutt og varlega, þrifur ofan
hattinn og biður þess að lokið sé upp, en
enginn kemur. Ivarl hringir þá aftur. Þá er
aðaldyrahurðinni lokið upp. Það var Hum-
pel sjálfur, sem lauk upp.
Humpel spyr, hver þar færi. »Gleðileg
jól!« svaraði Mortensen með meslu hógværð.
»Yitið þér ekki, að hér er yður bannað-
ur aðgangur?» sagði Humpel.
»Jú-ú«, sagði karl dræmt.
»Eg gæti sagt lögreglunni til yðar, en af
því að........«.