Heimilisblaðið - 01.12.1924, Blaðsíða 12

132
HEIMILISBLAÐIÐ
þvo upp um daginn, til þess að þú gætir
hitt systur þína, sem kom með járnbraút-
arlestinni og alt gæti verið í góðri reglu
heima. Þá kystir þú hann og sagðir, að alt
af væri hann svo góður. Þú mátt ekki fara
með ósannindi, María!«
»Hann hefði þó að minsta kosti getað
kvatt mig«.
»Kvaddir þú hann?«
Svona ræddust þau við um hríð, engill-
inn og María. En englar, sem koma niður
frá Guðs bjarta og hreina himní eru gæddir
svo dásamlegum krafti til að sannfæra
menn, sé þeim ekki vísað á bug. Englin-
um tókst að telja Maríu smámsaman á
sitt á mál.
»Þegar ólafur kemur heim«, sagði hann
»þá skaltu vera blíð í bragði við hann og
biðja hann fyrirgefningar«.
»Já, ef hann biður mig fyrirgefningar«,
mælti hún.
»Eg skal fara og tala við hann líka«,
sagði engillinn, »en eg er ekki viss um, að
eg geti komið því á leið við hann. — En
hjálpir þú, þá tekst það. Hann er stórlynd-
ur, hann getur ekki fengið sig til þess aí
sjálfum sér. En við hjálpum honum bæði,
þá tekst það. Tekst, þegar tveir vilja. Þú
hefir heitið því að auðsýna honum elsku
og trú í sæld og þraut. Þetta heit mun
hjálpa þér og þá munt þú hjálpa honum.
Guð hefir gefið þig honum að meðhjálp.
Hugsaðu nú eftir þessu. Þú, veikbygða kona,
verður að hjálpa sterkbygðum manni; hann
getur ekki komist af án þess. Er þetta ekki
mikilfenglegt hlutverk? Hefir Guð ekki sýnt
þér mikið ti-aust?«
María kom enn með ýmsar mótbárur.—
En þær urðu lyktir á, að þegar ólafur
lauk upp hurðinni, þá kom hún á móti
honum með opinn faðminn.
Engillinn átti líka tal við Ólaf i verk-
smiðjunni. Lengi þrjóskaðist hann við. En
smátt og smátt lét hann líka í hlé síga, en
ekki vildi hann með öllu fara ofan af því
sem hann hélt fram, því að »það væri henni
að kenna«.
En þegar Maria kom á móti honum með
útbreiddan faðminn, og sagði: »Elsku óli,
fyrirgefðu mér!« þá var honum öllum lok-
ið. Hann var að reyna að vera dálitið þur-
legur í fyrstu og halda sínu fram. Hann
þóttist hafa fullan rétt til þess. En réttur-
inn sá gekk honum nú úr greipum. Hann
vissi ekkert, hvað af honum varð.
»Fyrirgefa þér?« sagðí hann og faðmaði
hana að sér, »það er vist þú, sem átt að
fyrirgefa mér«.
»Já, en það var mér að kenna«, sagði
hún.
»Elskan mín!« sagði hann, »það var mér
að kenna.
Og svo fóru þau að ræða um þetta. —
Svona fór það. Bæði fundu að þau áttu
sök á þessu.
»Eg hefi syndgað«, sögðu þau hvort um
sig.
Engillinn stóð skamt frá og horfi á. —
Hann ljómaði, eins og hann væri orðinn
sjálfur himinfögnuðurinn. Og síðan flaug
hann upp til Guðs föður og segir:
»Góði Guð faðir. Þessi börn þín verða
nú víst hér eftir ástvinir í hjónabandinu,
því að þau hafa auðmýkt sig og vilja nú
hjálpa hvort öðru«.
Þá svaraði Guð faðir:
»Fyrst þau eru auðmjúk orðin, þá skal
eg alt af veita þeim mína náð, því að far-
sæl geta þau ekki annars orðið, hversusem
þau svo kostuðu kapps um það«.
»Þessir strákar!« sagði kaupmaður einn
og var reiður. »það er enginn leið aðvinna
bug á þeim, nema setja á þá lögregluna —
ef það dugar þá. Kastað hafa þeir grjóti í
bílinn minn. Þegar eg verð á ferð næst, þá
henda þeir í mig sjálfan«.
Hann bjó í einu skemtiþorpinu nálægt
Stokkhólmi. Hann ók þangað úr höfuð-
borginni á hverju kvöldi. Fór hann þá þar
um, þar sem óknyttastrákar þessír voru
farnir að vaða uppi. Það var svo að sjá,
sem þeir hefðu yndi af að hrekkja þá, sem
um þjóðveginn fóru. Þeir lágu þar í gjót-